De hypocrisie van Wierd Duk

Propagandist van de Telegraaf Wierd Duk staat op verschillende manieren in de belangstelling. Zo werd onlangs duidelijk dat hij veel minder als journalist gaat werken en meer als opiniemaker. Een verstandige keuze, die bovendien een groot deel van zijn collega’s al veel eerder had geadviseerd. Maar er is er meer. Duk beklaagde zich deze week over een ‘jacht op een journalist’ nu twee kranten bezig zijn met een profiel over hem. En dat is wel heel hypocriet.

Je kunt vinden wat je wil van Wierd Duk, maar invloed heeft hij wel. Zijn opinies zijn op heel veel plekken te lezen en te zien. Niet alleen op papier, maar ook aan de tafels van rechtse talkshows.

En dat is geen toeval.

Duk – zoon uit een predikanten-gezin, hij heeft een dochter uit een relatie met een Russin – was ooit een echte journalist, die voor de GPD-kranten onder meer verslag deed van oorlogen in den vreemde.

En daar was helemaal niets mis mee.

Onvrede

Maar hij deed op een gegeven moment iets wat erg populair is tegenwoordig: hij kreeg door dat er in Nederland behoefte was aan iemand die ‘de wil van het Volk’ zou vertolken. Duk voelde – net als Pim Fortuyn, Geert Wilders en nog een hele batterij populisten – de onvrede bij een deel van de bevolking en in plaats van daar neutraal verslag van te doen, besloot hij om zich op te werpen als de vertolker van de angst en het ongenoegen.

Duk wierp zich op als redder van de verschoppelingen, als de man die de bezorgde burger als enige journalist in het gehele universum serieus nam en begreep.

Ook al braken ze de tent geregeld af tijdens rellen of zongen ze dat er ergens een piemel in moest.

Versterken

Niet langer interviewde Duk verschillende mensen met verschillende meningen, maar zocht hij louter naar interview-kandidaten die de onvrede van het volk konden vertalen en versterken.

En zo trok (eerst in het AD en later in de Telegraaf) een bonte stoet aan mensen voorbij die – oh toevallig – exact de denkbeelden van Duk weerspiegelden. Van de bij ‘het volk’ razend populaire crimineel Tommy Robinson tot blokkeer-Fries Jenny Douwes (waar Duk bijkans hand in hand en met een verliefde grijns de rechtbank in Leeuwarden binnenliep) en van een hele reeks immigratie- en anti-klimaatgekte-lieden tot docent Laurens Buijs, die de oorlog had verklaard aan woke-Nederland.

Als ergens in Nederland de onvrede opborrelde, stak Duk er wellustig zijn toetsenbord in. Hoe onwelriekend die ophef ook was.

Telegraaf

Waar Duk bij het AD nog enigszins in toom werd gehouden door een redactie die hem met enige regelmaat op de vingers tikte, was het hek volledig van de dam bij de Telegraaf. Zoals meer dan ruim bekend heeft de krant aan de Basisweg van oudsher een gloeiende hekel aan alles wat links is en Duk was en is uiteraard de ideale man om daar nog weer eens een flinke slinger aan te geven.

Zoekt u zelf maar eens op hoeveel artikelen en uitspraken Duk in die jaren heeft afgeleverd. Een constante barrage aan pompeuze teksten, waarin links zo’n beetje gelijk werd geschakeld met het grootste gevaar dat onze Aarde ooit heeft mogen begroeten. Tussen uiteraard alle negatieve stukken over moslims, asielzoekers, vluchtelingen, minderheden en mensen die toevallig niet klassiek op het andere geslacht vallen.

Polarisatie

In zijn noeste nijver naar het andere geluid is Duk terechtgekomen op een plek waar maar ruimte is voor steeds weer hetzelfde polariserende geluid. Wij zijn goed en zij zijn slecht.

Hoe Duk bij de Telegraaf kwam, heb ik al eens verteld. Bij het AD was Wierd niet meer zo blij, nadat een interview dat door hem was gemaakt werd geweigerd door een gebrek aan objectiviteit. Of zoals de toenmalige hoofdredacteur Hans Nijenhuis het formuleerde:

‘Het onderwerp is goed, maar het interview moet door een echte journalist worden gehouden’.

En zo heb ik nog wel meer anekdotes uit mijn tijd met Duk op Central Post in Rotterdam, maar daar gaat het nu even niet om.

Profiel

Waar het wel om gaat is dat Wierd Duk al dagen van de leg is omdat hij heeft gehoord dat de Volkskrant en NRC bezig zijn met een profiel over hem. Nou staat het hem volledig vrij om daar niet blij mee te zijn, maar in een tweet op X noemt hij het met gevoel voor dramalama een ‘jacht op een journalist’ en stelt hij zelfs dat het vermoedelijk om een ‘hit piece’ gaat.

En daar sla ik dan even op aan.

Want als er nou een iemand is in Nederland die de afgelopen jaren hit pieces heeft geschreven en zijn collega’s op alle mogelijke manieren weg heeft gezet, dan is het de heer Duk wel. Ik hoef wat dat betreft alleen maar te wijzen op een bizar narcistische tweet van hem op X, waarin hij feitelijk stelt dat hij de ‘vleesgeworden journalist’ is die ‘met lede ogen moet toezien hoe ideologisch gedreven collega’s ons vak aanranden’.

Volgens Duk functioneren journalisten in Nederland zelfs als ‘doorgeefluik van propaganda’.

Holleeder

Alsof je Willem Holleeder persoonlijk hoort klagen over de vele liquidaties in de onderwereld. Het is de hypocrisie ten top. Als iemand nou ideologisch gedreven is, dan is het Wierd Duk wel. Zijn voorliefde voor radicaalrechts (inclusief heilig geloof in omvolking) stroomt niet alleen over de talkshowtafels en de Telegraaf heen, maar is ook merkbaar in de talloze borrels en bezoekjes die Duk brengt aan radicaal rechtse figuren.

Maar er is meer.

Wat te denken van de ware kruistocht die Duk voerde tegen Emine Uğur. Een columniste van Trouw met een hoofddoekje, voor Duk alle aanleiding om vol op het orgel te gaan. Zo schreef Uğur onder meer een verhaal op van een PVV-stemmer op haar werk. Duk sprong er meteen vol op, sneerde of ze dat wel op mocht schrijven, waarna zijn hele trollenleger op de columniste dook.

Klapvee

Het verbaal zeer agressieve legertje klapvee van Duk zocht de werkgever van Uğur massaal op om te klikken. Een volger stuurde Uğur zelfs een dreigend privébericht met de naam van de school waar haar kind naartoe gaat. Op een gegeven moment gebruikte Duk zelfs een zeer kwalijk hondenfluitje door in een reactie ineens Uğur te noemen en te stellen dat zij vast weer draadjes van 1488 woorden zou plaatsen.

Een wel heel schaamteloze verwijzing naar de ’14-woorden’ (een neonazi-tekst) en 88, dat staat voor Hi Hitler.

Mocht u denken dat dit toeval is: forget it.

Ophitsen

Is dat dan allemaal de schuld van Duk? In zekere zin wel, want Duk weet heel goed wat hij doet en hoe hij iets zegt. Zo stelt hij onder meer dat Uğur zich bedient van tactieken van de Moslimbroederschap zoals ‘ophitsen, polariseren en van binnenuit de rechtsstaat ondermijnen’.

Wederom: de bijtende ironie.

Ook Sander Schimmelpenninck is regelmatig aan de beurt bij Duk. Toen de oud-hoofdredacteur van Quote een column had geschreven over de FvD, kreeg hij een woest telefoontje van Duk, die in dat gesprek zelfs beweerde dat hij ‘dingen’ wist over Sander en vrouwen. Duk heeft allerlei typeringen voor Sander in petto: zo noemde hij hem al eens ‘seksistisch’ en ‘de hofnar van het systeem’.

In de zomer van 2024 sprong hoofdredacteur Kamran Ullah van de Telegraaf bijkans uit zijn vel toen Schimmelpenninck het waagde om in een column te schrijven dat Wierd Duk online extremisme aanjaagt. Met een bijtende ironie die zelden zo helder was, verweet Ullah Schimmelpenninck aan te zetten tot polarisatie. Hij nam boos contact op met de hoofdredactie van de Volkskrant, die uiteraard niet boog voor de leider van de meest polariserende krant in de gehele Benelux.

Kerst-interview

In 2020 gooide de Telegraaf zelfs een reeds voltooid kerst-interview met Sander weg, inclusief fotoshoot, omdat Sander het in zijn hoofd had gehaald Duk ‘domrechts’ te noemen. Eline Verburg, chef entertainment van de Telegraaf stuurde Sander er een duidelijke e-mail over:

‘Gisteren heeft onze hoofdredactie besloten om het kerstinterview met jou niet meer te publiceren. Als reden geven zij op de inhoud van jouw VK-column van gisteren, meer in het bijzonder de opmerking over Wierd’

Over lange tenen gesproken en cancelcultuur.

Villamedia

En zo zijn er nog veel meer voorbeelden. In een notabene door hem zelf geschreven stuk in Villamedia (het beroepsblad van de journalistiek) noemde hij collega Okke Ornstein een ‘ontspoorde journalist’ en ‘geobsedeerd’. In één adem door stelde Duk dat columnist (NRC) Joshua Livestro twee ton kreeg van de ‘omstreden miljardair George Soros’ en zet hij andere collega’s weg als ‘marginale bloggers’.

Wierd Duk is doorgaans zeer denigrerend over collega’s, zo noemt hij mij steevast laatdunkend een webredacteurtje. Kritiek verdraagt hij slecht. Zo kan ik mij nog goed herinneren dat ik ooit met hem samen moest werken op de landelijke redactie van het AD en merkte dat zijn twitterfeed (die onder een verhaal hing) van een verslag van een bijeenkomst buitengewoon eenzijdig was. In samenspraak met de hoofdredactie haalde ik zijn feed weg, waarna Duk mij een dreigende sms stuurde met de tekst dat ik ‘nu een heel groot probleem had’.

Mediacode

Dus laten we alsjeblieft niet doen alsof NRC en Volkskrant een soort heilige mediacode verbreken door over een journalist te schrijven. Duk is er zelf bepaald niet vies van. En dan druk ik mij nog heel mild uit.

Ik weet eigenlijk niet of Duk wel eens in de spiegel kijkt en ik weet ook niet of Duk wel weet hoe veel collega’s (waaronder een paar van de Telegraaf) over hem denken. Persoonlijk denk ik dat hij verslaafd is geraakt aan het applaus van zijn veelal domrechtse gelovigen en nog steeds denkt dat hij echt een journalist is.

Maar dat is Duk al lang niet meer. Hij is een opiniemaker die kirrend op schoot van radicaalrechts zit en daar niet eens een geheim van maakt ook nog eens.

En misschien is het gek om dat van mij te horen, maar daar is op zich niets mis mee. Als mensen maar weten dat Duk jaren geleden al een kant heeft gekozen: de kant van het populisme. Hij heeft geen enkele interesse meer in hoe zaken echt zitten, maar blaat en versterkt probleemloos de racistische boodschap van omvolking en het kwaadaardig framen van minderheden.

Jacht

Dus nee: dat serieuze kranten als NRC en Volkskrant een profiel in elkaar zetten over Wierd Duk heeft helemaal niets met een jacht op journalisten te maken. Het is het logische gevolg van een man die werkelijk overal zijn neus in steekt, denkt overal verstand van te hebben (zelfs van misdaadcijfers) en geen enkele schaamte in zich op voelt borrelen als een talkshow weer eens belt omdat er een lege stoel dreigt te ontstaan.

Als je zo graag en met zoveel passie en energie de stem van de onderbuik wenst te vertolken, dan roep je (onderbouwde) aandacht over jezelf af.

En dan moet je niet klagen, maar dragen.

Waardeer dit artikel!!

Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Je kunt mij ook met een vast bedrag per maand steunen: klik dan hier. Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.

Ik doneer:€ 1,50€ 3€ 5€ 10€ 25€ 100€ 250

Mijn gekozen donatie € -

Betalen