Twee dingen vallen me echter altijd op in de reacties:
1) mensen graven zich diep in in hun eigen gelijk
2) mensen kunnen slecht argumenteren
Voor het eerste heb ik alle begrip. Zo zit de mens nu eenmaal in elkaar. Verreweg de meeste mensen redeneren naar het eigen gelijk toe en zoeken vervolgens alleen nog maar naar de bewijzen om dat eigen gelijk te onderstrepen. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt zelfs dat sommige moordenaars uiteindelijk letterlijk denken dat ze het niet hebben gedaan. De hersenen beschermen in deze de gastheer. Wie ben ik om de natuur tegen te spreken? Bij verreweg de meeste verdachten die ik langs zie komen, zie je al dat ze op zijn minst onderweg zijn om de eigen schuld langzaam maar zeker weg te schuiven op anderen of de omstandigheden.
Met het tweede aspect heb ik meer moeite. Ik moest daar laatst aan denken toen twee boze ingezondenbrievenschrijvers mij verweten sensatiebelust te zijn. Ik had geschreven over twee alleenwonende autisten. Een had zich schuldig gemaakt aan een poging tot moord, de ander aan een bedreiging. Hoe ik het in hemelsnaam in mijn hoofd haalde om in het krantenverhaal zo duidelijk naar voren te halen dat de mannen autistisch zijn? Ik schreef toch ook niet over de blonde haarkleur van een verdachte? Had ik soms een hekel aan autisten?
Die argumentatie begrijp ik niet. In het strafrecht speelt de geestelijke gesteldheid van een verdachte een zeer grote rol. In bovenstaande gevallen zowel bij het ontstaan van het strafbare feit (beide heren konden door de autistische stoornis niet normaal reageren op externe stress zoals een conflict met een woningbouwvereniging of vermeende overlast van buren), als bij de afdoening van de zaak (rechters houden rekening met de stoornis, een van beide verdachten kreeg door zijn handicap zelfs een tbs met dwangverpleging voor de kiezen).
Ik zie werkelijk niet in hoe ik de autistische stoornis geen rol had kunnen laten spelen in het verhaal. Het was nieuws en het had een functie. Dit in volstrekte tegenstelling tot de haarkleur van een verdachte.
Ik vroeg me vervolgens af waarom er zoveel commentaar was gekomen. Is het omdat geestelijk zieke mensen niet aangepakt mogen worden? Rust daar een taboe op? Vinden wij deze mensen zielig of niet in staat tot een weerwoord? Ík heb het antwoord niet paraat.
In een van de boze reacties verweet men mij alleenstaande autisten zomaar en volstrekt ten onrechte weg te zetten als een ‘sluimerend gevaar voor de maatschappij’.
Om heel eerlijk te zijn krijg ik na vijf jaar rechtbankwerk inderdaad sterk het gevoel dat deze groep inderdaad een verhoogd risico vormt voor de maatschappij. Niet omdat ze slecht zijn, maar omdat een aantal niet om kan gaan met conflicten. Ze krijgen letterlijk de kolder in de kop en kunnen dan rare dingen gaan doen. Van brandstichting tot doodslag. Ik vraag mij oprecht af of deze mensen zonder begeleiding wel te vertrouwen zijn.
Als ik door hierover te schrijven het etiket sensatiebelust krijg opgeplakt, dan moet dat maar. Het stelselmatig negeren en doodzwijgen van dit mechanisme lijkt mij gevaarlijker.
Hello. This post is likeable, and your blog is very interesting, congratulations :-). I will add in my blogroll =). If possible gives a last there on my blog, it is about the Impressora e Multifuncional, I hope you enjoy. The address is http://impressora-multifuncional.blogspot.com. A hug.
Chris je schreef:
“Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt zelfs dat sommige moordenaars uiteindelijk letterlijk denken dat ze het niet hebben gedaan. De hersenen beschermen in deze de gastheer”.
Ik heb hier ooit iets over gelezen, maar kan het niet terugvinden.
Heb je voor mij misschien een link of meer informatie naar dit onderzoek?
@mia:
ik ben op dit moment een beetje druk, maar zal het voor je opzoeken. Ik kom er nog op terug.
Oké, alvast bedankt.
Pingback: Op zoek naar een moord « Rechtbankverslaggever
Waar slaat dat op! Autisten zijn helemaal niet gevaarlijk! Dat is een vooroordeel. Is denken en dan zeggen!
Hierop ingaan is hetzelfde als roepen dat alle Marokkanen tasjesdieven zijn, omdat de meeste tasjesdieven van Marokkaanse afkomst zijn. Beetje kortzichtig en uitermate kort door de bocht, alleen omdat je veel autisten in de rechtbank ziet staan als verdachte maakt een autist nog niet gevaarlijk.
Het merendeel van de autisten functioneert gewoon normaal in de maatschappij, zonder enig centje last. Net zoals het grootste deel van de psychopaten doodnormale mensen zijn, met normale banen en een gezin. Een psychische stoornis is geen reden om iemand weg te zetten als gevaarlijk, net zoals afkomst geen reden is om iemand als crimineel te beschouwen.
Het mag misschien een stuk van vier jaar geleden zijn, het is nog steeds aanmatig en gebaseerd op vooroordelen van het laagste niveau. Dat je dit naar boven durft te halen is best kwalijk te noemen!
Het verschil is dat het misdadig gedrag direct in verband staat met de stoornis. En dat kun je niet vd inwoners van een bepaald land zeggen.
Dat kan je ook over psychopathie zeggen en dat is ook grote bullshit. Er zijn genoeg psychopaten die een waardevol onderdeel van de maatschappij zijn. Nee, het merendeel van de psychopaten is een waardevol onderdeel van onze maatschappij. Hetzelfde geldt voor autisten en anders ken ik wel heel veel criminele mensen die hun misdadige activiteiten goed kunnen verbergen. Wel lastig voor een autist, iets verbergen aangezien ze meestal erg eerlijk zijn en slecht kunnen liegen.
Dat autisme en misdadig gedrag in direct verband met elkaar staan is een vooroordeel, iets dat ze in de jaren vijftig beweerde. Inmiddels heeft de wetenschap jouw denkwijze allang ingehaald en zien we autisten niet meer als gevaarlijk (of Rainman for that matter)
Misschien moet je eens in de materie gaan verdiepen voordat je uitspraken doet waarmee je een hele groep mensen wegzet als misdadiger. Wat verder kijken dan je rechtbank lang is zou ook kunnen helpen. Er is een hele wereld buiten de rechtbank, kijk daar eens naar..
Toen ik je tweet zag gingen mijn nek haren al overeind staan…
Vooral omdat je mening soms nog al scherp is.
Maar als moeder van een kind met pdd-nos en adhd, moet ik het toch groten deels met je eens zijn..
Bij heel veel gevallen zie je woede uitbarstingen, maar er zijn ook uitzonderingen natuurlijk.
En je voelt hem natuurlijk al aan komen, mijn zoontje is dat.
Hij is juist te gevoelig en lief, ( dit betekend niet dat er geen woede aanvallen zijn, maar als die er al zijn is het omdat hij boos is op zich zelf en zich zelf pijn doet! Waar andere kinderen mijn zoontje pijn doen in hun woede aanvallen omdat ze niet de situatie aan kunnen, wat weer op onbegrip van mijn zoontje stuit, maar goed. )
Maar ik ben het verder helemaal met je eens, dat het op zich een gevaar kan zijn en dat ze begeleiding nodig hebben.
Gelukkig is dat vandaag de dag ook het geval, al doet dat dat dan ook weer andere gevoelens oproepen bij de mensen.
Het geroep van het teveel labeltjes plakken, hoor je met name heel veel nu, vooral nu het de week van autisme is.
Ook iets waar ik het groten deels mee eens ben, want bij sommige ouders die claimen dat hun kind pdd-nos of adhd heeft, heb ik zo iets van: Wil je misschien die van mij een dagje lenen zonder medicatie? Dan weet je pas wat adhd is en zo…
Bij sommige kinderen is dat gewoon niet het geval, en als ze eens achter die computer vandaan komen en buiten spelen zo als vroeger en hun energie kwijt komen, moet je eens kijken hoe het met hun adhd is, en opvoeding is ook een belangrijk punt, er is ook zo iets als te vrij opvoeden en dan klagen dat hun kinderen het sociaal niet goed reageren…
Maar, voor de echte gevallen, die het echt hebben, ben ik blij dat het labeltjes plakken er is, zodat die personen, ook echt begeleiding krijgen en de hulp die ze nodig hebben, vooral voor zich zelf, zodat ze beter met dingen leren omgaan en met mensen, maar ook voor de mensen om hun heen, zodat die hun beter begrijpen.
En met name ben ik vooral blij voor mijn zoontje van 7 dat dat er is!!!
En met zijn IQ van 140 en lieve aard, weet ik gewoon dat met die begeleiding die er is, hij heel goed terecht zal komen!
Maar ik dwaal af, ik wou gewoon zeggen dat ik het groten deels met je eens ben,
en dat het een goed stuk is met een zeker punt van waarheid.
Welk vooroordeel? De casus staat hierboven beschreven.
ik weet uit ervaring dat ze onberekenaar zijn.
en hoe weet ik dit?
mijn vriendin had en heeft natuurlijk nog een autistische dochter!
soms lief echt maar kon inderdaad omslaan in agressief gedrag slaan schoppen bijten.
zij zelf zei dat komt denk ik gefrustreerd moeilijk uiten meisje kon ook niet praten.
ze moesten dan echt haar in allemacht vast houden.
na tijdje kalmeerde ze dan wel maar toch als buitenstaander had je toch zoiets van zodan.
ze heeft haar zolang mogelijk thuis gehouden maar haar andere 2 kinderen leden er erg onder dus het meisje is geplaatst in verzorgingshuis en komt weekend thuis .
gaat nu beter.
ik weet eerlijk gezegd niet of ze het zelf beseffen wat ze dan doen.
De autist zoals je beschrijft is erg generaliserend er zijn diverse vormen van autisme, van hoogbegaafd tot mensen met autisme en een zeer ernstig verstandelijke beperking. De mensen die jouw stelling het hardst zullen verwerpen staan het verst van autisme af, denk ik. Sommige hebben een soort rainman syndroom, de terug getrokken autist, ver weg van de maatschappij.
Zelf heb ik het syndroom van asperger (hoog functionerend autisme), en ben ik woonbegeleider o.a. Mensen met autisme. Het is algemeen bekend dat mensen met autisme soms onbeheersbare woede aanvallen kunnen hebben. Bij sommige ontbreekt ook het stuk TOM (theorie of mind) ofwel het vermogen zich te kunnen inleven in de gevoelens van andere. Veel mensen met autisme gebruiken medicatie om gevoelens te kunnen reguleren. Waardoor angsten afnemen, vaak ontstaat boosheid door angst de situatie niet onder controle te hebben.
Daarbij kunnen sommige mensen met autisme opgaan in een fantasie wereld, waarbij de grens tussen realiteit en fantasie erg troebel is. Ik deel de stelling eens dat mensen met autisme in aanraking met justitie kunnen komen. Ik vraag mezelf alleen af zijn er harde cijfers, dat er meer mensen met autisme in aanraking komen met justitie dan andere doelgroepen.