Je staat in je eigen danszaal voor de spiegel, de getrainde benen ferm uit elkaar, en kijkt naar je eigen spiegelbeeld. Het bevalt je wel wat je ziet. Je gelooft de man die je nu diep in de ogen kijkt, hier staat een rechtvaardige bevrijder van het volk. De verlosser die de wetenschap, de media en de politiek duidelijk zal maken wie hier nu soeverein en superieur is en wie niet.
Terwijl je geniet van je eigen aangezicht, gaan je gedachten naar hoe het allemaal begon. Na je studie was je maar gestopt met je promotieonderzoek, die rare wetenschappelijke wereld was immers maar veel te dogmatisch. Vrijheid was wat je wilde en je ruilde de rede en de rationaliteit vol toewijding in voor een bestaan als dansleraar.
En wat voor een dansleraar. De vrouwen en mannen, jong en oud, lagen door je charisma aan je voeten. Je nam ze in je licht gespierde armen en leidde ze zwierend en veilig naar een andere wereld. Ze waren als was in je handen en keken naar je op. Je leerde stille mannen om te leiden, om het heft in handen te nemen en verwaarloosde, zwijgzame relaties weer nieuw leven en energie in te blazen. Ze waren je eeuwig dankbaar.
Je startte zelfs met de zogenaamde bodywash-methode, waarbij het hele idee was dat wat je mensen leerde in hun hele lijf werd opgenomen. Of zoals je het zelf stelde: zoals een hersenspoeling, maar dan voor je lijf.
Koning
Je was de ongekroonde koning van de Braziliaanse dans Zouk en je genoot van alle aandacht. Met volle teugen. Voor aanvang van iedere dansles voelde je de vlinders in je afgetrainde buik razen. Weer een klas vol mensen die jaloers keken naar wat jij allemaal kon met dat buigzame lijf. De middelbare vrouwen met uitgebluste relaties die hun kalververliefdheid niet eens meer konden onderdrukken, de mannen die wanhopig wilden zijn zoals jij was.
Even glijdt je zelfvoldane grijns van de spiegel als je denkt aan hoe het ineens stil werd in je eigen veilige paradijsje. Je dansschool werd getroffen door een virus dat wereldwijd het maatschappelijk leven lam wist te leggen. Weg was het bad van bewondering waar je jezelf dagelijks met veel plezier in kon onderdompelen. De altijd aanwezige bewonderende blikken om je heen kwamen alleen nog van je eigen ogen in je eigen spiegels. Niemand die meer benadrukte hoe ontzettend geweldig je toch bent.
Donker
Gelukkig was dat slechts een donker verleden. In het heden pakte je de draad weer op. Door feilloos aan te voelen wat het Nederlandse volk nodig heeft. Een sterke man die met een gulle lach liefde en waarheid predikt door het volk precies te geven waar het naar eigen voelen recht op heeft: onbegrensde vrijheid en een zondebok.
Je weet nog goed hoe het begon. Met een interview in mei bij café Weltschmerz, een open online podium voor mensen die nooit echt iets hebben bereikt op hun ‘vakgebied’ en de schuld van dat falen bij iedereen leggen, behalve bij zichzelf.
De jacht was geopend, je strategie meteen duidelijk. De nadruk moest liggen op onbegrensde vrijheid en warm knuffelcontact. Je wist heel goed dat angstige en wantrouwende mensen daar gevoelig voor zijn en zo ontstond in je hoofd een simpele tweedeling; de harde, corrupte overheid tegenover de eerzame, lieve burger die niets liever wil dan in onbegrensde vrijheid elkaar knuffelen.
Nemen ze over de hele wereld strenge maatregelen om een pandemie te bestrijden? Groteske flauwekul natuurlijk. Iedereen was gek geworden en jij weet zeker dat kinderen door mondkapjes sterven. Bewijs heb je daarvoor ook niet nodig. Een gevoel is immers veel sterker dan een feit en wie fanatiek zoekt in de open vergaarbak die internet heet, weet altijd zijn eigen grote gelijk wel te vinden.
Boodschap
Je simpele boodschap drong langzaam maar zeker door bij groepen die zich al jaren achtergesteld voelen. Niet gezien en niet begrepen. Maatschappelijk teleurgestelden, zich vervelende hooligans, mensen met een strafblad of een negatieve uitspraak van de rechter, burgers die niet mee konden komen in een wereld gedreven door hard kapitalisme. Je wist heel goed dat die groep een excuus zocht om de eigen problemen af te schuiven op een zichtbare vijand.
Langzaam maar zeker gingen gemarginaliseerde groepen in je geloven. Je kreeg ze mee in je stelling dat het allemaal van bovenaf bedacht en opgelegd was. Dat het coronavirus niet zo erg is en onbegrensde vrijheid de oplossing. Sterker nog: aangejaagd door de hernieuwde aandacht voor je eigen grootsheid ging je er zelf in geloven. Jij had de waarheid in pacht. Deze dans zou jij wederom met kracht en handigheid leiden.
Je begon als een ware juridische jager rechtszaken die je bijna allemaal grandioos verloor, waardoor de vele donaties van je kudde direct in de zakken van de landsadvocaat verdwenen. Dat wist je op voorhand ook wel, maar je stond er weer mee in de belangstelling. Het sterkte je slaafse volgelingen in hun overtuiging dat de overheid niet deugde. Wie de waarheid niet dient, wint altijd.
Oproepen
Bedachtzaam kijk je in de spiegel als je terugdenkt aan je oproep om verpleeghuizen en ziekenhuizen lastig te vallen. Even lijken je mondhoeken te zakken, de lach is minder groot, je ogen sprankelen iets minder. Een heel klein spoortje twijfel zet zich even tijdelijk vast in je brein, maar je weet het begin van knagen meteen weg te drukken.
Onzin!, zeg je ineens ferm en hard tegen je eigen spiegelbeeld. De echo van je stem zingt even rond en je schrikt er niet eens van. De zorg kiest er toch zelf voor om mensen voor de gek te houden in opdracht van duistere machten! Nou dan!
Je vertrouwen is meteen weer terug. Je lacht je tanden bloot. Jij bent verkozen om het verzet te leiden. Er is geen tijd of ruimte voor twijfel of zelfreflectie. De mensen houden van je! Ze adoreren je en kijken naar je op. Opnieuw!
DNA
Jij en niemand anders doorbreekt die kille en slaafse wetenschap, de rede en de rationaliteit. Het politieke gekonkel om er zelf beter van te worden. Jij bent de Messias die het arme volk erop wijst dat de farmaceutische industrie vastbesloten is om het DNA van mensen blijvend te veranderen met een duivels vaccin.
En je laat het niet gebeuren! Wat weten mensen die hun hele leven in het teken van de wetenschap en de feiten hebben gesteld nu echt van het leven? Niets! Het zijn marionetten die op het ritme van machthebbers dansen.
Jij bent anders, zeg je trots en zelfvoldaan tegen je eigen spiegelbeeld. Je danst in je eigen ritme en je volgelingen dansen houterig, maar volgzaam mee. Jij bent leidend, je neemt de mensen bij de hand, drukt ze liefdevol in je eigen cadans.
VOLG MIJ! Hardop galmt je stem nu door de gesloten danszaal. LIEFDE EN WAARHEID. LIEFDE EN WAARHEID! Je hoort hoe je eigen echo verliefd naar je roept.
Meldingen
De energie jaagt door je lichaam en je gaat zitten. De onderbenen gekruist over elkaar. Op je mobiele telefoon staan duizenden meldingen. Van mensen die om je aandacht vragen. Je begint ze door te nemen en gloeit van trots. Weer een burgerjournalistiek platform dat je dolgraag in de uitzending wil hebben, een rapper uit Diemen die je wijst op de verborgen satanische boodschap in de nummers van zijn paspoort, een nieuwe politieke partij die je smeekt om lijsttrekker te worden.
Je twijfelt geen seconde. De politiek in? Natuurlijk kan je dat! Je naam is verbonden aan succes, een zeteltje of 35 is wel het minste wat het volk je dient te geven. Dat verdien je, jij bent immers de redder van de mensen, jij verlost alle burgers van het knellende juk van de bezetters.
Je raast door de berichten, checkt alternatieve websites en noteert in gedachten oneliners en volzinnen die je kunt gebruiken bij de volgende verboden demonstratie. Boze bijeenkomsten waar je de in wagonladingen aanwezige frustratie en rancune met treffende zinnen op kunt stoken. Je ademhaling wordt sneller als je denkt aan het klaterende applaus dat je ten deel zal vallen. Aan het geweld dat zal ontstaan als jij je snel uit de voeten hebt gemaakt.
Pas als je merkt dat de accu van je mobiele telefoon bijna leeg is, kom je weer wat tot rust. Je kijkt geïrriteerd naar de knipperende display en die irritatie ontploft bijkans in je hoofd als de telefoon op zwart gaat.
Stil
Ineens is het stil om je heen. De danszaal voelt leger dan voorheen en een nieuw gevoel borrelt van heel diep naar boven. Je kunt er eerst niet eens woorden aan geven. Wat is dit? Eenzaamheid? Waar is de aandacht waar je zo verslaafd aan bent geraakt?
Of kan dit gevoel wellicht, heel misschien iets van twijfel zijn?
Hij? De dansende verlosser? Twijfel?
Is dit mogelijk? Hij, die altijd vrouwen en mannen met ferme en vastberaden bewegingen dwingend door zijn danszalen stuwt? Op de golven van gewillige lijven en oneindig bewonderende blikken? Hij? De man die steeds vaker dreigend een ander de maat neemt als hem iets niet bevalt? Is hij nu degene die twijfelt? Dit kan niet!
Als hij in de nu steeds kouder aanvoelende danszaal gaat staan, lijkt zijn blik in de spiegel anders. Doffer. De eeuwige lach is weg en hij kan het knagen onder zijn dreadlocks niet meer onderdrukken.
Wat als hij het toch verkeerd heeft gedaan? Wat als hij met zijn ondoordachte, ongeïnformeerde en leugenachtige teksten de crisis alleen maar dodelijker heeft gemaakt? Ervoor heeft gezorgd dat mensen zich niet aan noodzakelijke basisregels hebben gehouden en daarmee zichzelf en anderen hebben besmet? Wat als hij, de grote verlosser, zelf verantwoordelijk is voor verlenging van het lijden? Misschien wel voor de vroegtijdige dood van anderen?
Huisartsen
Ineens denkt hij terug aan de dwingende brieven die naar duizenden huisartsen zijn gestuurd. Stond daar niet iets in over aansprakelijkheid? En over een bewijslast die zou rusten op de mensen die waken over onze gezondheid?
Het klamme zweet breekt hem uit. Zou het kunnen dat niet de hardwerkende mensen in de zorg aansprakelijk zijn, maar hij zelf? Is hij, aangejaagd door zijn onmetelijke zucht naar aandacht, erkenning, liefde, warmte en bevestiging zijn dansboekje te buiten gegaan?
Wezenloos staart hij naar zijn eigen spiegelbeeld. Zijn gedachten tollen rond. In zijn brein duiken die vermaledijde peilingen op waaruit blijkt dat een meerderheid in Nederland juist voor de strenge maatregelen is. Meer dan de helft ziet zelfs een avondklok zitten! Maar liefst driekwart van de bevolking wil zich in laten enten!
Een ongemakkelijke gedachte duikt op. Wat als hij slechts de spreekbuis is van een kleine groep? Wat als hij niet de verlosser is van het volk, maar slechts een met zichzelf worstelende dansleraar die tijdelijk op een wankel en klein podium staat?
Bloem
Wat als ik op een dag gescheiden zou worden van mijn gezellen? Hij keek nog eens in de spiegel, het was kristalhelder, geen andere danser kwam hier ooit langs. Moe van het denken boog hij zich naar zijn eigen spiegelbeeld. Zo bleef hij daar staan, in bewondering starend naar deze verschijning. Nog steeds verliefd op zichzelf. Hij stak zijn armen uit om het beeld in de spiegel te omhelzen, maar de verschijning trok zich terug. Om pas weer terug te komen als de omhelzing was gestopt.
Hij kon zichzelf er niet meer toe brengen om van de spiegel weg te kijken en te proberen om zijn eigen verschijning te omhelzen, hij dacht niet meer aan eten of drinken of aan rust. Alleen zijn echo bleef dicht bij hem en herhaalde zijn verdrietige kreten.
Zo ging het een hele tijd verder en hij takelde af. Hij verloor zijn kleur, zijn levenskracht en zijn schoonheid. Langzaam maar zeker verdween zijn lichaam van het toneel.
Al wat overbleef was een bloemenzee van narcissen.
Waardeer dit artikel!!
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Je kunt mij ook met een vast per bedrag per maand steunen: klik dan hier. Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.