Verhalen zijn nooit eenduidig. Behalve als het om slachtoffers gaat. Dan lijkt alles te wijken. Maar het kan nog erger.
Kinderen.
Van kinderen moet je afblijven. Altijd. Ze zijn weerloos. Verdienen onvoorwaardelijk onze bescherming. Mensen worden zonder uitzondering razend bij kinderleed. En daar hoef je niet eens ouder voor te zijn.
Allemaal waar. Kindermishandeling dienen we dan ook fors te bestrijden. Met zware straffen.
We gaan blind voor het belang van het kind.
Misschien wel te blind.
Test uzelf bij de volgende verhalen. Prettig leesvoer is het niet.
Op 5 juli 2006 heeft Sjon uit Leek er genoeg van. Het gekrijs van zijn pasgeboren baby Leandro gaat hem door merg en been. Het is razend druk in zijn hoofd. Veel te druk. Voor zijn gevoel moet hij zesduizend dingen tegelijk doen. Hij had al een zoon. Nu een tweeling. Alles komt op hem af.
‘Wanneer stopt het nu eens eindelijk? Wanneer krijgt hij verdomme eens een keer rust in dit kuthuis?’
Sjon is het zat. Zijn onmacht vliegt ineens zijn strot uit. Hij pakt zijn pasgeboren zoon van de commode en slaat Leandro met zijn hoofdje tegen de rand van het meubelstuk. Een beste klap. Leandro valt op de grond. Klein als hij is.
Dan pakt hij Leandro op en legt hem in de wieg. Doet het licht uit. Alsof hij daarmee het gevaar letterlijk achter zich laat. Onzichtbaar. Leandro blijft achter in het donker. Met een schedelbasisfractuur.
Hij huilt.
Zijn vader loopt naar beneden. Gaat bij zijn vrouw zitten. En zwijgt. Leandro gaat alleen de nacht in.
Pas de volgende dag ontdekt het ziekenhuis bij een al eerder geplande controle de ernstige verwondingen van Leandro. De baby bijft in het ziekenhuis. Sjon mag met de politie mee.
Zegt u het maar.
Sjon mag nooit meer vrij? Stenigen? Aan de hoogste boom? Castreren? Al dan niet chemisch? Iets met een gloeiende pook?
De rechter dacht er anders over. Wat Sjon heeft gedaan is vreselijk. Geen discussie over mogelijk.
Maar Sjon is een bijzondere man. Zwakbegaafd. Kenmerken van ADHD, Gilles de la Tourette en PDD-Nos. Alcoholist.
En er is nog iets.
Volgens de rechtbank heeft hij niet de draagkracht om zijn leven aan te kunnen. Zijn vrouw ook zwakbegaafd. Zijn ouders hielpen hem niet. Hij stond er alleen voor. Wat hij dag in dag uit moest dragen, kon hij helemaal niet dragen. Eerst een zoontje. Toen ineens een tweeling.
De rechtbank ziet het gevaar. Legt een jaar celstraf op. En een dwangverpleging. Dit nooit meer.
Natuurlijk. Dit is een extreem voorbeeld. Een zwakbegaafde man. Met psychische problemen. Makkelijk te zien als uitzonderlijk gedrag. Het trieste resultaat van zijn onmacht is extreem, maar gelukkig incidenteel.
Nog een verhaal. Kort.
Karl heeft een baby met kinkhoest. Ze wil nauwelijks eten. Soms loopt ze blauw aan. Soms stokt ineens haar adem. Constant zorgen. Vader Karl is aan het einde. Moe, overspannen, gestrest. Als ze voor de zoveelste keer alle melk er uit gooit, knapt er iets in Karl. Hij gooit haar uit frustratie op de commode. Door de klap breekt haar armpje.
Karl is schuldig. Hij verlaat voor een jaar het jonge gezin. Omdat de hulpverlening dat beter acht.
Zeg het maar. Jaartje of drie jaar cel?
De rechter ziet het anders. Hij legt uiteindelijk geen straf op aan Karl. Een jaar bij je gezin weg is lang zat. En in de cel is het lastig geld verdienen voor je gezin. En gevaar voor herhaling is er volgens de deskundigen niet.
Twee verhalen. Met iets van een gemene deler.
Overvraging.
Incidenten. Wellicht.
Maar hoeveel ouders hebben hier stiekem ook niet mee te maken? Net iets te druk in het hoofd om alles rond te krijgen. Frustratie. Zorgen. Ziekte. Zes dingen tegelijk moeten doen. Twaalf.
Omdat werk altijd uitdagend moet zijn. Sociale netwerken druk. Sport fanatiek. Ambitie brandend. Omdat vakanties anders dan anders dienen te zien. En de Kerst beter dan bij de buren.
Hoeveel doodnormale ouders lopen eigenlijk dag in dag uit net iets te hard op het tandvlees?
En wie zet zijn kind daarom vaker dan hem of haar lief is net even iets te hardhandig verbaal en fysiek aan de kant?
Ik heb een zoon met ASS. Ben fatsoenlijk geschoold op HBO niveau. Heb mede vanwege gebrek aan hulpverlening meer dan regelmatig het risico gelopen op kortsluiting. In mijn eigen hoofd. Vanwege de onmacht. Het onvermogen. De mentale belasting. Telkens weer. Totdat het niet maar gaat.
Ik beken schuld. Deze kerel van 2m04 is niet altijd die lieve papa die een zoon zich wenst.
Als slachtoffer van kindermishandeling ben ik verre van onbevooroordeeld. Als kind wenste ik dat de mishandeling zou eindigen, dat de politie en de hulpverleners zouden ingrijpen, maar dat gebeurde niet, want mijn stiefvader was een kroegbaas met een druk leven en stond onder hoge stress.
Ik heb altijd gedacht dat ik vanaf m’n 3e jaar ben mishandeld. Toen mijn moeder me vertelde dat het al begon toen ik 3 weken oud was, heb ik onmiddellijk alle banden met haar verbroken.
Misschien kun je je voorstellen dat ik geen enkel mededogen voor de daders kan opbrengen.
Herinner je je overigens het trieste verhaal van mijn jeugdvriend Poppe Jan (Kinty) Rongen? Het OM luisterde niet naar zijn signalen, met het gevolg dat zijn twee kinderen op gruwelijke wijze werden vermoord door mama’s nieuwe vriend. Had ze ook niet allemaal op een rijtje.
Jaap van der Wijk
Het lijkt me duidelijk.
Alle ouders net als pedo’s “behandelen”.
Kunnen ze leren omgaan met hun onmacht en zwakte, zich leren beheersen.
Of castreren/steriliseren natuurlijk, dan krijgen ze geen kinderen.
Of op een onbewoond eiland (mannen en vrouwen wel elk een eigen eiland natuurlijk.)
Dan pas zijn kinderen echt veilig, dat willen we toch?
Een ’therapeut’ kreeg 6 maanden voorwaardelijk voor dubbelvouwen van een baby waardoor het stikte. Wie amputaties wil laten uitvoeren bij z’n kinderen omdat een of andere ‘pastoor’ dat zegt wordt geen strobreed in de weg gelegd. Structurele psychische en fysieke mishandelingen op scholen wordt nogal eens ‘plagen’ genoemd. Nogal wat mensen laten hun (kleine) kinderen met vuurwerk spelen alsof kinderen risico’s kunnen overzien en alsof ze geen letsel kunnen oplopen. Geweld in allerlei vormen in kinderprogramma’s schijnt norm te zijn.
We zijn er nog lang niet.
Kindermishandeling is nooit goed te praten, maar inderdaad als je de context kent ook wel weer te begrijpen. Ik moet als hulpverlener (moeilijk opvoedbare jongeren) ook echt wel eens tot tien tellen om mezelf zowel verbaal als fysiek in de hand te houden. Dit overigens ook regelmatig richting ouders van het kroost…
Herstel: als je de context kent SOMS ook wel weer te begrijpen !
Kindermishandeling (ooit een scriptie-opdracht nederlands..) afijn volgens mijn onderzoek alleen sprake van structureel en herhaaldelijk fout gedrag.. en daar valt structurele fysieke danwel geestelijke afstraffingen onder..(oid) de incidenten zoals jij die bovenstaand beschrijft… zijn incidenten (eenmalig) en dus niet structureel. Vindt bovenstaande voorbeelden niet echt een goed voorbeeld (denk ik) van meest voorkomende kindermishandeling..
Vraag mishandel je je kind wanneer je deze een keer een klap hebt gegeven omdat deze doordreef en ouder zich even niet kon beheersen….
Zij die structureel (binnen een bepaalde periode/termijn) herhaaldelijk in de fout gaan (dagelijks-wekelijks) zwaar afstraffen..tbv bescherming kind en mogelijk copy gedrag…
@fransisca: ik heb het ook nergens specifiek over structurele kindermishandeling. Dat onderscheid maak ik niet.
Dat gezegd hebbende. De door mij beschreven dynamiek kan best structureel van aard zijn en dus ook leiden tot meerdere incidenten over een langere periode.
Het tweede voorbeeld is zo herkenbaar.
Toen mijn ene dochter ruim een jaar en de andere een paar maanden was, kreeg deze laatste een flinke kou te pakken.
Na drie weken nauwelijks slapen omdat de een wakker was als de ander sliep, ben ik naar de dokter gegaan voor antibiotica. Wilde ze liever niet geven. Tot ik aangaf dat ik niet meer kon en bang was dat ik haar iets aan zou doen. Gewoon, omdat ze stil moest zijn en moest slapen.
Nu was ik op tijd met aan de bel trekken, maar het had echt niet nog een week moeten duren.
Baby’s die mishandeld worden… Vroegkinderlijk trauma is in therapie nauwelijks te behandelen. Omdat als mensen al op zo jonge leeftijd op een dergelijke manier getraumatiseerd worden, ze nog geen enkel beschermingsmechanisme hebben om hier adequaat mee om te gaan.
Vaak wordt een dergelijk trauma en bijbehorende angst dan een onderdeel van de eigen identiteit. Dat maakt het zo lastig te behandelen. (onderzoeken uit de hulpverlening tonen dat aan). De meeste mensen, die dit dus als heel jong kind hebben meegemaakt, hebben dus eigenlijk levenslang gekregen.
Rechtspraak of straffen lossen dat niet op. Geen enkele straf kan immers het leed herstellen dat is aangericht.
In plaats van begrip vragen voor de kant van degene die dit aanricht, zou er m.i. meer kennis moeten komen over de immense gevolgen van mishandeling voor kinderen gedurende de rest van hun leven. In de hoop dat dat ouders bewust maakt, dat je zelfbeheersing op deze wijze verliezen, een schade aan kan richten die je niemand toewenst.
Ik ben ervan overtuigd dat geen enkele ouder dit zijn of haar kind toewenst.
De ouders met naam en foto in de krant plaatsen, dan kunnen we weer zeggen hoe ‘slecht’ de anderen wel zijn. Wat een hypocrieten zijn mensen toch!