Verhalen zijn nooit eenduidig. Behalve als het om slachtoffers gaat. Dan lijkt alles te wijken. Maar het kan nog erger.
Kinderen.
Van kinderen moet je afblijven. Altijd. Ze zijn weerloos. Verdienen onvoorwaardelijk onze bescherming. Mensen worden zonder uitzondering razend bij kinderleed. En daar hoef je niet eens ouder voor te zijn.
Allemaal waar. Kindermishandeling dienen we dan ook fors te bestrijden. Met zware straffen.
We gaan blind voor het belang van het kind.
Misschien wel te blind.
Test uzelf bij de volgende verhalen. Prettig leesvoer is het niet.
Op 5 juli 2006 heeft Sjon uit Leek er genoeg van. Het gekrijs van zijn pasgeboren baby Leandro gaat hem door merg en been. Het is razend druk in zijn hoofd. Veel te druk. Voor zijn gevoel moet hij zesduizend dingen tegelijk doen. Hij had al een zoon. Nu een tweeling. Alles komt op hem af.
‘Wanneer stopt het nu eens eindelijk? Wanneer krijgt hij verdomme eens een keer rust in dit kuthuis?’
Sjon is het zat. Zijn onmacht vliegt ineens zijn strot uit. Hij pakt zijn pasgeboren zoon van de commode en slaat Leandro met zijn hoofdje tegen de rand van het meubelstuk. Een beste klap. Leandro valt op de grond. Klein als hij is.
Dan pakt hij Leandro op en legt hem in de wieg. Doet het licht uit. Alsof hij daarmee het gevaar letterlijk achter zich laat. Onzichtbaar. Leandro blijft achter in het donker. Met een schedelbasisfractuur.
Hij huilt.
Zijn vader loopt naar beneden. Gaat bij zijn vrouw zitten. En zwijgt. Leandro gaat alleen de nacht in.
Pas de volgende dag ontdekt het ziekenhuis bij een al eerder geplande controle de ernstige verwondingen van Leandro. De baby bijft in het ziekenhuis. Sjon mag met de politie mee.
Zegt u het maar.
Sjon mag nooit meer vrij? Stenigen? Aan de hoogste boom? Castreren? Al dan niet chemisch? Iets met een gloeiende pook?
De rechter dacht er anders over. Wat Sjon heeft gedaan is vreselijk. Geen discussie over mogelijk.
Maar Sjon is een bijzondere man. Zwakbegaafd. Kenmerken van ADHD, Gilles de la Tourette en PDD-Nos. Alcoholist.
En er is nog iets.
Volgens de rechtbank heeft hij niet de draagkracht om zijn leven aan te kunnen. Zijn vrouw ook zwakbegaafd. Zijn ouders hielpen hem niet. Hij stond er alleen voor. Wat hij dag in dag uit moest dragen, kon hij helemaal niet dragen. Eerst een zoontje. Toen ineens een tweeling.
De rechtbank ziet het gevaar. Legt een jaar celstraf op. En een dwangverpleging. Dit nooit meer.
Natuurlijk. Dit is een extreem voorbeeld. Een zwakbegaafde man. Met psychische problemen. Makkelijk te zien als uitzonderlijk gedrag. Het trieste resultaat van zijn onmacht is extreem, maar gelukkig incidenteel.
Nog een verhaal. Kort.
Karl heeft een baby met kinkhoest. Ze wil nauwelijks eten. Soms loopt ze blauw aan. Soms stokt ineens haar adem. Constant zorgen. Vader Karl is aan het einde. Moe, overspannen, gestrest. Als ze voor de zoveelste keer alle melk er uit gooit, knapt er iets in Karl. Hij gooit haar uit frustratie op de commode. Door de klap breekt haar armpje.
Karl is schuldig. Hij verlaat voor een jaar het jonge gezin. Omdat de hulpverlening dat beter acht.
Zeg het maar. Jaartje of drie jaar cel?
De rechter ziet het anders. Hij legt uiteindelijk geen straf op aan Karl. Een jaar bij je gezin weg is lang zat. En in de cel is het lastig geld verdienen voor je gezin. En gevaar voor herhaling is er volgens de deskundigen niet.
Twee verhalen. Met iets van een gemene deler.
Overvraging.
Incidenten. Wellicht.
Maar hoeveel ouders hebben hier stiekem ook niet mee te maken? Net iets te druk in het hoofd om alles rond te krijgen. Frustratie. Zorgen. Ziekte. Zes dingen tegelijk moeten doen. Twaalf.
Omdat werk altijd uitdagend moet zijn. Sociale netwerken druk. Sport fanatiek. Ambitie brandend. Omdat vakanties anders dan anders dienen te zien. En de Kerst beter dan bij de buren.
Hoeveel doodnormale ouders lopen eigenlijk dag in dag uit net iets te hard op het tandvlees?
En wie zet zijn kind daarom vaker dan hem of haar lief is net even iets te hardhandig verbaal en fysiek aan de kant?