Daar zat ze dan. In een stoel aan een tafel in de rechtszaal, naast haar slachtofferadvocate. Klein, nerveus en kwetsbaar. Op een paar meter afstand van de man die haar moederschap veranderde in misselijkmakende angst en extreme bezorgdheid. Haar advocate zat er ook voor een moeder die de nachtmerrie van iedere ouder door moet maken, maar vandaag niet in de rechtszaal was.
Als ouder weet je dat je je kinderen uiteindelijk los moet laten. Beetje bij beetje. Vlak na de geboorte is je kind altijd direct in je nabijheid. Geborgen in je armen, slapend in haar bedje, terwijl jij als een leeuw waakt over je kostbaarste bezit. In het begin let je op ieder geluidje, je nachten gaan doorwaakt voorbij. Je zorgt voor voeding in de nachtelijke uren, staat in verdoofde staat voor de zoveelste keer naast haar bedje om te controleren waar het onbedaarlijke huilen vandaan komt.
De tijd
Maar dat slijt met de tijd. Je leert blind te varen op de verschillende geluiden die je kind maakt. Je leert langzaam maar zeker los te laten en te vertrouwen. Je kind leert in de veilige omgeving van je woonkamer te kruipen, dan met vallen en opstaan te lopen en je gaat steeds vaker met haar naar buiten. Eerst alleen nog in de tuin en het straatje voor het huis. Je ziet hoe ze kirrend van plezier en onwetend van gevaar door het steegje naast het huis loopt. Je woont in een dorp waar je je doorgaans veilig waant, ver weg van de ellende en de anonimiteit van de hele grote stad, waar de kranten dagelijks verhalen over groot leed. Dit dorp is je veilige haven en zal dat in je hoop altijd blijven.
Niet wetend dat je leven helemaal op zijn kop komt te staan door de komst van een man die worstelt met spoken in zijn hoofd.
Spoken
Kenneth (niet zijn echte naam) uit Noord-Ierland woont ook in het dorp waar jij je kinderen zo veilig mogelijk probeert op te voeden. Vanuit Noord-Ierland kwam hij tijdelijk naar het kleine dorpje in Groningen om te werken in de Eemshaven. Samen met zijn noeste collega’s woont hij in een pand, waar het monotone schema bestaat uit hard werken, slapen, rondhangen en weer hard werken.
De arbeidsmigrant zit bepaald niet goed in zijn vel en gebruikt medicijnen en softdrugs om de spoken in zijn hoofd tot bedaren te brengen. Los van hard werken doet hij research naar de complotbeweging QAnon, het vaccin en andere complotzaken, zoals de door QAnon steeds weer naar voren gebrachte gevallen van grootschalig ritueel kindermisbruik.
‘Ik ging eigenlijk het konijnenhol in. Ik zag steeds die plaatjes en raakte daar steeds verder in’
Kinderporno
Hij zegt zelf niet goed te weten waarom hij in verlaten uurtjes naar kinderporno kijkt en zelfs probeert om via de anonieme onlinewereld gesprekjes aan te knopen met kinderen. Al bekende hij tijdens de rechtszaak in een tussenzin wel dat hij op kinderen viel. Een dubbele boodschap.
Hij had op de dag dat de levens van twee moeders voorgoed veranderde nog een voorraadje geestverruimende Magic mushrooms op zak. Gehaald uit Amsterdam. In zijn lijf ging van alles rond. Diazepam, toch een middel dat hem rust zou moeten geven, hallucinerende paddenstoelen en aan zijn lippen een joint. Een merkwaardige combinatie van effecten bij elkaar.
Naar huis kon hij nog niet. Via zijn collega’s had hij gehoord dat de manager nog in het woonpand was en die moest hem nou net niet tegenkomen. Hij had namelijk gezegd dat hij dat weekeinde naar Noord-Ierland zou gaan. Niet dat hij dat nou zo graag wilde, maar omdat het faken van een bezoek aan zijn geboorteland hem een flinke hoeveelheid compensatie-uren op zou leveren.
Schoolplein
En dus dwaalde Kenneth door de straten van het dorp. Op camerabeelden is te zien dat hij opvallend lang bleef hangen in de omgeving van een schoolplein en een kinderopvang. In zijn hoofd dook naar eigen zeggen ineens de onbedwingbare drang op om te masturberen. Toen hij een kind zag, draaide hij zich geschrokken om.
Althans, dat is zijn verhaal. Volgens het Openbaar Ministerie zit het toch echt anders in elkaar en was Kenneth die dag waarschijnlijk op zoek naar jonge kinderen. Waarom dwaalde hij anders rond op plekken waar normaal gesproken altijd kinderen te vinden zijn?
Misselijkmakend
De 4-jarige Melissa (niet haar echte naam) had die dag zitten knoeien met haar eten. Daarom had ze alleen maar een shirtje en een rompertje aan toen ze van haar moeder haar fietsje naar binnen moest halen. In die zeer kleine tijdspanne waarin ze uit het wakende oog van haar moeder was, kwam ze de man genaamd Kenneth tegen. Die aan haar zat en haar riep om naar hem toe te komen. Bij het verhoor later zou Melissa een misselijkmakende zin produceren.
‘Ik moest heel hard huilen en uit zijn piemel kwam melk’
In de rechtszaal wordt pas echt goed duidelijk hoe ernstig de gevolgen zijn van het gedrag van Kenneth. De slachtofferadvocate leest een verklaring voor van een moeder die de onschuld nooit meer zal voelen.
‘Als jij eens wist wat jij hebt aangericht, dan hoop ik dat je je bedacht hebt. Je moet wel heel ziek zijn in je hoofd. Ik zie steeds voor je hoe je haar aan de kleren trekt. Je spuit je sperma. Ik zie de paniek in de ogen van mijn dochter. Ze was vier jaar oud. Ze krijst het uit als ik naar een afspraak moet en zij bij de oppas moet blijven. Ze is bang, durft niet alleen buiten te spelen. Het ergste vind ik dat jij haar onbevangenheid hebt ontnomen. Dit heb jij haar afgepakt. En waarom?’
De moeder geeft aan dat ze nu noodgedwongen moeten verhuizen. Door alle nare herinneringen. Ze hoorde ook dat de verdachte op verlof mocht. Voor een begrafenis? Nee, voor een bruiloft. ‘Dan zakt je broek toch af?’, aldus de moeder.
Gordijnen
Nu de verdachte op vrije voeten is, is de angst groter. De gebroken moeder heeft nu de gordijnen thuis noodgedwongen gesloten. ‘Onze veilige plek is niet meer veilig. Door jou. Dat we moeten verhuizen. Door jou. Het allerergste is dat je aan mijn meisje hebt gezeten. Een vieze kerel. Je hebt mij en mijn kind beschadigd. Ik kan de moeder niet meer zijn die ik wil zijn. Je maakt dat ik mij schuldig voel. Maar ik ben niet schuldig, dat ben jij’
Het is muisstil in de rechtszaal als de slachtofferadvocate uitgesproken is. Maar dat duurt niet lang. Het is tijd voor de moeder die zelf het woord wil voeren. Maar moeite heeft met het begin.
Rechter: ‘Wilt u een glaasje water?’ Moeder: ‘Nee hoor, dit komt door de adrenaline. Ik vind het heel moeilijk’.
Dan begint ze te spreken.
Bescherming
‘Ik heb er alles aan gedaan om mijn kinderen goed op te voeden, Naarmate ze ouder worden leerde ik ze meer dingen. Dit was op haar terrein, ze raakte haar gevoel van veiligheid weg. Ik krijg er kippenvel van. Hoe laf ben je als je aan onschuldige kinderen komt? Ik moet als moeder haar alleen laten spelen, hoe moet ik nu zeggen dat het niet meer zal gebeuren? Ik kan niet meer zeggen dat ik haar altijd kan beschermen, want dat kon ik toen ook niet. Ik moet mijn angst negeren. Want wie weet dat het nog een keer zal gebeuren? Ik leef met een schuldgevoel, had ik haar maar opgehaald. Nu zoek ik nog naar de middenweg. Hoe bescherm ik haar voor dit zonder haar ontwikkeling in de weg te staan? Hoe leer ik haar iets te durven?’
Voetbalstadions
Seksueel misbruik is een breed probleem in de wereld. Voetbalstadions vol beschadigde kinderen kunnen daar over meepraten. Het misbruik drukt onverbiddelijk littekens in de ziel van kinderen, maar ook de ouders worden voor het leven beschadigd.
Die ene zin van de moeder die zo dapper in persoon de verdachte confronteerde, uitgesproken in een openbare rechtszaak, is ontzettend pijnlijk. Voor alle ouders van kinderen die als ze er goed over nadenken eigenlijk noodgedwongen moeten leven tussen hoop en vrees. Die zichzelf het liefst aan willen praten dat ze hun kinderen altijd zullen kunnen behoeden voor leed en rampspoed.
‘Ik kan niet meer zeggen dat ik haar altijd kan beschermen, want dat kon ik toen ook niet’
En dat is een pijnlijke waarheid.
Waardeer dit artikel!!
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Je kunt mij ook met een vast per bedrag per maand steunen: klik dan hier. Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.