Ik was vijftien en zij waren ouder. En met zijn tweeën. Ik zou wat hebben gezegd. Zij spraken via hun handen. En hun voeten. Gewoon. Midden op straat. Klap voor mijn kop. Val op de grond. Mensen fietsten voorbij. Harde schop. Zij keken niet om.
Toen het voorbij was, stapte ik wankel op mijn fiets en reed ik naar huis. Met een iets dikker hoofd dan daarvoor het geval was. Ik ging slapen en dat was dat. Geen aangifte. Geen slachtofferhulp. Geen schadevergoeding. Geen trauma.
Gewoon de volgende dag naar school. Niet piepen. Kan gebeuren. Blauwe bek. Later geel. Twee jaar later werd Oranje kampioen.
In 2010 buigen rechters zich over een blikje bier dat op de grond is gegooid. Over een afvalzak naast een ondergrondse container. Een altijd boze zoon die zijn vader heeft uitgescholden. Een machteloze vader die zijn zoon een draai om zijn oren geeft.
Ik heb een vader. En die sloeg me ooit tijdelijk het gehoor uit mijn oor. En terecht. Wie stelselmatig niet luisteren wil, moet maar voelen. Ik heb het hem nooit kwalijk genomen. Ik was een etter. Klaar.
Er zijn mensen die tegenwoordig bij de rechter honderden euro’s eisen omdat een ander vloekt als een bootwerker. Agenten willen geld voor een kneuzing. Je hebt bestuursleden die anderhalve ton willen van een baas die ooit op handen werd gedragen. Terwijl het boter ondertussen duimendik van hun hoofden druipt.
Ooit werd ik ‘slachtoffer’ van een heuse woninginbraak. En twee keer een poging. De dief hing nog in het bovenlicht. Met een schroevendraaier in zijn hand. Hij schrok en was weg.
Vervelend. Meer ook niet.
Ik ga hier niet zeggen dat slachtoffers geen slachtoffers mogen zijn. Iedereen heeft recht op zijn eigen leed. Maar mag het een beetje minder tegenwoordig?
Soms heb je gewoon pech. En krijg je een knal voor je kop. Of jat iemand je spullen. Zie je als kind de iets te geile buurman staan in zijn blote kont.
Die dingen gebeuren. Nu. En over honderd jaar.
We zijn zo welvarend geworden dat we menen altijd en overal recht te hebben op veiligheid. Alles moet altijd maar onder controle zijn. De krant schreeuwt moord en brand als het niet zo is.
Misschien is de boodschap te hard. Maar daarom niet minder waar.
Niemand heeft recht op veiligheid. Al regel je tienduizend extra agenten. Al gooi je daders standaard tien jaar in de bak.
Wen er maar aan.