Toen ik op een doodnormale woensdagochtend door de dagvaardingen van de politierechter bladerde, kwam ik ineens een bekende naam tegen.
De naam van een roemruchte advocaat.
Ooit een markant pleiter die met veel omhaal van woorden en soms heel wat misbaar van elke rechtszaak een schouwspel maakte.
Ergens ging het mis in zijn leven. Ineens werd een respectabele man een treurig verhaal.
Maar dan ligt daar toch die dagvaarding. Van die advocaat. Met een tijdstip.
En moet je besluiten of je gaat of niet. Als journalist. Of je zijn sores ergens openbaar maakt.
Die afweging is veel moeilijker dan hij op het eerste gezicht lijkt.
Want misschien levert het best een bijzonder verhaal op. De teloorgang van een carriere. Hoe het toch vrij makkelijk mis kan gaan in een leven.
Of zoiets.
Mijn eerste insteek was echter een hele andere. De beste man heeft al genoeg meegemaakt, zo dacht ik. Waarom moet ik zijn ellende dan ook nog eens opschrijven? Voor een ieder te kijk zetten.
Ook een geraadpleegde collega dacht er zo over. Dit verhaal hoeven we niet.
Eigenlijk een beetje rare beslissing.
Ik wil hier zelfs wel toegeven dat er iets niet helemaal klopt aan deze beslissing.
Oké, de advocaat staat niet terecht voor een wereldschokkend feit. Het is nou ook weer niet zo dat de samenleving dringend op de hoogte moet worden gehouden van deze zaak.
Maar was dat met ‘Hollands Next Top Model’ Kim Feenstra ook niet zo? Was haar vechtpartij in een discotheek dan zo spectaculair? Alsof zij zat te wachten op publicatie van haar verkeerde beslissingen in het leven. Ook niet echt.
Lastig.
Ik kan hier op dit weblog uitgebreid een moeilijk verhaal gaan houden over keuzes en relevantie. Over dat we lang niet alles in de krant zetten of op de radio vertellen.
Feit is dat ik in hoofdzaak niet bij de rechtszaak aanwezig ben geweest omdat ik de advocaat ken. Omdat ik weet heb van zijn verhaal en zijn tragiek. Bevooroordeeld, zo u wilt.
En dit is niet de eerste keer.
Nog niet zo lang geleden was er een rechtszaak waarbij een collega-journalist een rol speelde. Niet als verdachte, overigens. Ook een zeer tragisch verhaal. En zeer bijzonder. En toch heeft het verhaal de krant niet gehaald.
Er zijn misschien mensen die zeggen dat dit oneerlijk is. Iedere verdachte heeft toch een geschiedenis? Geen enkele verdachte zit toch te wachten op publiciteit?
Die mensen hebben gelijk. Helemaal niets op af te dingen.
Dit is niet eerlijk. Het is zelfs buitengewoon krom.
Maar zelfs een rechtbankverslaggever is uiteindelijk ook maar gewoon mens.