Dit is geen prettig verhaal.
Links voor me zit Arend. Rechts Monique.
Arend heeft op de kaft van zijn strafdossier een grote foto van zijn twee kinderen geplakt. In de fletse kleuren van een te goedkope printer.
Monique neemt aarzelend het woord en vertelt de rechtbank over wat hij met haar heeft gedaan. Over hoe ze voor het eerst van haar leven moest vechten. En over de kinderen waar ze nu voor kiest. En dat hij niets heeft aan een gevangenisstraf. Omdat hij die behandeling zo hard nodig heeft. Het probleem en de alcohol.
Tussen Arend en Monique zit een wereld van verschil.
Hij zit in de gevangenis. Zij niet. Zij heeft de kinderen. Hij niet meer. Ooit was dat anders.
Ooit werd Monique wakker naast haar pasgeboren baby. Ze gaf hem voeding en hoorde hoe Arend het huis binnenkwam. Dronken en boos. Van de alcohol en de verdenking. Dat zij vreemd was gegaan.
Toen kwamen de klappen. Klappen waar ze nauwelijks een weerwoord op had. Wat wil je ook met een baby van twaalf dagen op je arm. Monique deed wat veel moeders zouden doen. Ze legde de baby zo veilig mogelijk weg. En werd in elkaar geslagen. Tegen het hoofd getrapt. Zijn maat 44 tegen haar gezicht. De keel dichtgeknepen.
Terwijl Monique het gevoel heeft vermoord te worden, scharrelt om haar heen een tweede kind van vijftien maanden oud.
Het weerwoord van Arend komt niet in korte zinnen. Hij vertelt de rechters dat het zo niet is gegaan. Dat Monique door de hormonen in de war was en dat de leugens van de familie hem nu in de problemen hebben gebracht. Dat hij boos was en wellicht agressief, maar meer ook niet. En dat hij haar zeker niet heeft getrapt omdat – zo moet de rechtbank beslist weten – Arend een hele goede voetballer is. En hele goede voetballers weten heus wel wat een harde schop is en wat het doet.
Arend is een man die weet wat hij weet en niet bang is om het te vertellen. Over wat een goede fotocamera tegenwoordig allemaal wel niet kan. Zoals bijvoorbeeld van een oppervlakkige en nietszeggende wond op het gezicht van zijn vriendin een heel heftig plaatje maken, waarin rechters dan weer een hak van een schoen menen te herkennen. Maatje 44.
Als de rechtbank het dossier na anderhalf uur dichtklapt, staat Arend op. Hij wil nog heel erg graag wat tegen haar zeggen en draait zijn lichaam naar haar toe. Hij begint aan een zin, maar krijgt die niet.
De moeder van zijn kinderen staat op en draait zonder dat iemand haar iets kan maken van hem weg.