Ik schreef vorige week een verhaal over mijn eigen ‘ervaringen’ als ‘verdachte’ van seksueel misbruik. Een verhaal waarin naar voren komt hoe je ook als volstrekt onschuldige in een verkeerd daglicht kan komen te staan.
In de vele reacties op dat verhaal kwam ook wat kritiek naar voren. Had ik mijn fantasie niet teveel gebruikt? Zou het in werkelijkheid echt zo kunnen gaan?
Vandaag schoof ik aan in de rechtbank van Groningen en viel ik bijna van mijn persstoel. Ik hoorde een officier van justitie praten over douchen met kinderen en de seksuele lading die dat met zich mee bracht. En ik hoorde haar een zware straf eisen tegen een man die in theorie net zo goed mijn naam had kunnen dragen.
Gert is een eenvoudige man met een korte schoolcarrière. Leren was niets voor hem. Stratenmaker. Dat ging een stuk beter.
Toen Gert voor Karin koos, kreeg hij haar drie kinderen er gratis bij.
Jonge kinderen. Twee jaar oud. Vijf jaar oud. Kinderen die nog moeten worden gewassen. Die zalf nodig hebben als ze ergens pijn hebben. Die je moet leren hoe ze zichzelf moeten wassen. En die het af en toe prettig vinden om bij mamma en pappa in het grote bed te slapen.
En dat deed Gert. Naar eigen zeggen zonder enige seksuele bijbedoeling. Hij smeerde zalf als dat nodig was. Ook op plekken waar dat verdacht zou kunnen zijn. Wat moest hij anders? De huisarts droeg het hem op. En ontstekingen trekken zich niets aan van de menselijke moraal. En hoe leer je een kind zich overal goed te wassen? Door het voor te doen, toch? En wat is er eigenlijk zo raar aan een kusje op de kont als een kind daar pijn heeft?
Helaas voor Gert is het niet zo heel belangrijk wat hij vandaag zegt. Gert treft een officier van justitie die op oorlogspad is. Zij heeft in het strafdossier twee verklaringen van hele jonge kinderen. Over Gert die aan geslachtsdelen heeft gezeten. En die diep in haar is geweest.
Ik hoor haar praten en schrik. Van haar toon en argumentatie. Ze heeft het over ‘een geseksualiseerde manier van handelen in dit gezin’ en komt meteen met voorbeelden. Ze zegt op verwijtende toon dat deze man met de kinderen onder de douche ging en dat ze met zijn allen soms in een groot bed sliepen.
Er zou naar seksfilms zijn gekeken terwijl de kinderen in de buurt waren. En de ouders zouden seks hebben gehad terwijl de kinderen in de kamer sliepen.
Als de advocaat van Gert van zijn stoel komt, straalt de ergernis van hem af. Hij vertelt de rechtbank dat hij ook kleine meisjes heeft gehad. Twee dochters. Die ook ooit bij hem in bed hebben gelegen en waar hij ongetwijfeld toen ze klein waren mee onder de douche heeft gestaan. Kinderen die hij moest verzorgen toen ze van de huisarts kwamen met een rode vagina.
‘Ik heb dat allemaal gedaan en er was niets aan de hand. De officier knutselt het bewijs in elkaar. Ze weet dat een enkele verklaring van een slachtoffer nooit genoeg is voor de wet.’
Als de officier van de rechter de gelegenheid krijgt te reageren op de toch harde kritiek van de advocaat, zwijgt ze. Ze gaat niet in op de door de raadsman naar voren gebrachte onafhankelijke getuige die zegt dat een van de slachtoffers ‘fantasievol’ is. Een meisje met een kort geheugen. Ze zwijgt over het door de raadsman geopperde vermoeden van seksueel misbruik door derden. En over de turbulente belevingswereld van kinderen die bij de ouders worden weggehaald en naar pleeggezinnen gaan.
Ze zwijgt en blijft bij haar eis. Twee jaar celstraf.
Begrijp me goed. Ik ga hier niet zeggen dat Gert onschuldig is. Ik weet het niet. Seksfilms en kinderen. Ik vind het geen gelukkige combinatie.
Maar tijdens een rechtszaak draait het niet om de vraag of iemand het heeft gedaan. Het gaat om het objectieve bewijs voor die stelling. En dan schrik ik van het verhaal van justitie. Want wat als Gert gelijk heeft?
Misschien dat er mensen zijn die na het lezen van dit verhaal willen weten waar de moeder is van de misbruikte kinderen. Hoe voelt zij zich?
De moeder is op 15 februari 2009 in het huwelijksbootje gestapt.
Met Gert.