Afgelopen week was er een beetje ophef omdat ik een werkgever had benaderd over een man die mij meerdere malen op buitengewoon kwaadaardige wijze koppelde aan kindermisbruik. Hoewel er bijval was voor mijn keuze, was er ook afkeuring. Iets met een NSB-mentaliteit. Laat ik eens uitleggen waarom ik doe wat ik doe.
De aanleiding mag inmiddels genoegzaam bekend zijn. Sinds ik in 2018 op het toenmalige Twitter (nu X) een reactie plaatste in een discussie over pedofilie, moeten mentaal uitgedaagden en onwetenden mij hebben.
Vrijwel iedere dag opnieuw.
In die omstreden geworden reactie (op iemand die stelde dat kinderen neuken je een pedofiel maakt) stelde ik dat ‘kinderen ‘neuken’ je nog geen pedo maakt. In dit geval ging het overigens ook nog eens om een 16-jarig meisje dat een relatie had met een oudere man, waardoor van pedofilie helemaal al geen sprake is.
Correct
Anyway. Mijn reactie vormde een 100% correcte stelling, de meeste kindermisbruikers zijn helemaal niet pedofiel (zo rond de 80%), maar merendeels heteroseksuele mannen. De term neuken was ook niet door mij bedacht, het was een quote van de ander, vandaar de aanhalingstekens.
Ik heb inmiddels al meerdere malen uitgelegd waarom het onderscheid van belang is, zowel voor de preventie van kindermisbruik, het voorkomen van recidive, de juiste behandeling en de strafmaat, maar mensen blijven die quote (doorgaans zonder te vermelden op welke tweet ik reageer) maar misbruiken om mij aan te wrijven dat ik kindermisbruik goedkeur of zelf wel een pedofiel zou zijn.
In beide gevallen volstrekt belachelijke gevolgtrekkingen. Alsof ik moord goedkeur of een moordenaar ben als ik stel dat iemand doden nog geen moord is. Alsof ik een dief ben of diefstal goedkeur als ik stel dat iets stelen je nog geen kleptomaan maakt.
En ik ben er wel klaar mee.
Aangifte
Vorige maand deed ik aangifte tegen een min of meer bekende persoon die mij maar bleef verwijten dat ik ‘mijn leuter in kleuters steek’. Dag na dag. In tientallen berichten op sociale media.
Die aangifte is inmiddels in behandeling.
Maar ik kan niet aangifte blijven doen. Dat kost tijd en dan zou ik iedere week weer een halve dag op het bureau zitten. Daar pas ik voor, dat is geen doen. Ik probeer vaak genoeg het gesprek met mensen zelf aan te gaan, maar ergens is bij mij ook een keer de grens bereikt.
Consequentie
Maar er is nog iets anders. Wat mij enorm stoort is dat akelig veel mensen kennelijk denken dat er in de onlinewereld geen consequenties zitten aan wat je zegt. Je tikt – doorgaans laf vanaf een anoniem accountje – snel even wat tekstjes en dat is het dan. Een volstrekt abnormale situatie natuurlijk, want als je op straat, op je werk of in de kroeg dergelijke teksten uit, krijg je meteen te maken met de gevolgen van je eigen daden. En dan mag je nog blij zijn als mensen slechts een mailtje sturen aan je baas.
Ik kan mij niet voorstellen dat mensen op het werk een collega of hun baas bij herhaling en in aanwezigheid van het voltallige personeel een kinderneuker noemen en denken dat ze weer rustig aan het werk kunnen gaan.
Dat dit online niet zo is, stoort mij.
Kwaadsprekerij
Ik ga ook wel eens tekeer op X (in vrijwel alle gevallen in een reactie op totaalidioten die schelden, dreigen en lasteren overigens), maar dat doe ik onder eigen naam en daar ben ik ook op aan te spreken. Weer eens wat anders dan anoniem als een verveeld schuimbekkende hooligan alles en iedereen proberen verbaal te slopen met evidente laster en kwaadsprekerij.
Te veel mensen doen dit omdat ze weten dat ze er mee weg komen.
En dat kon wel eens heel erg tegenvallen: vrijwel niemand is namelijk anoniem online. En zeker op X niet. Iedereen plaatst wel eens een foto of een verwijzing naar wie die persoon echt is. Doorgaans kost het mij minder dan tien minuten om te achterhalen waar iemand woont, werkt, uitgaat, sport en noem het maar op.
Netwerk
Zo vreselijk ingewikkeld is dat ook helemaal niet. Het is zelfs een fluitje van een cent om een afbeelding even door het internet te halen en niet zelden duikt dan meteen een Facebook-account of Instagramprofiel op. Een korte zoektocht naar de mensen die een lasteraccount volgen of die erop reageren, levert vrijwel altijd een beeld op van het netwerk van die persoon.
En dan is een naam ook zo gevonden.
U zult overigens verbaasd staan over hoeveel mensen een klaagscreenshot plaatsen van een postpakketje dat ze ooit niet gekregen hebben, inclusief een adres. Of een foto van hun kantoor of huiskamer, waar niet zelden adresgegevens of namen duidelijk zichtbaar zijn. Het schijnt daarnaast ook best populair te zijn om het uitzicht vanaf je eigen woonadres te plaatsen.
Maakt het ook alweer een stuk makkelijker.
Bagger
Ondanks de ongelooflijke hoeveelheid bagger die ik dagelijks in mijn reacties krijg, treed ik vrijwel nooit op. Ik heb wel wat beters te doen. Ik reageer zo hier en daar wel (en ja, dan kan ik ook absoluut giftig zijn), maar heel soms kom ik echt in actie.
In dit specifieke geval was het een koud kunstje om met behulp van een foto binnen tien seconden te ontdekken dat de man die mij bij herhaling treiterend koppelde aan kindermisbruik, bij de overheid werkt. Bij een specifieke overheidsdienst. Ik stuurde vervolgens een mail aan de dienst met de screenshots en de volgende tekst:
Een van uw medewerkers meent het nodig geacht te hebben mij op X in verband te brengen met kindermisbruik. Het zal u niet verbazen dat ik hier niet van gediend ben.
Ik kan mij niet voorstellen dat (naam overheidsdienst) dit soort uitlatingen accepteert.
Gesprek
Al vrij snel kreeg ik een mail terug met de stelling dat de betreffende dienst zich nadrukkelijk distantieert van ‘dergelijke uitlatingen’ en in gesprek zal gaan met de medewerker.
Sommige criticasters (niet zelden zelf doorlopend grofgebekt) menen dat dit NSB-gedrag is, maar het zal u niet verbazen dat ik daar volkomen anders over denk. Het is mij een raadsel waarom sommige mensen menen dat je in de onlinewereld ongestoord iemand op basis van kwaadaardige leugens mag proberen te beschadigen, om vervolgens de persoon die daar een keertje klaar mee is als dader te zien.
In de echte wereld zouden we dit alles nooit accepteren.
Mede door het uiterst kwaadaardige frame dat ik een pedofiel zou zijn, draag ik een noodknop en zijn er periodes van politietoezicht. Het kan allemaal maar en je moet het kennelijk maar lijdzaam ondergaan. De consequenties zijn voor mij en mijn naasten, de lasteraars kunnen gewoon doorgaan met hun laakbare gedrag. Iedere dag opnieuw.
Dat lijkt mij aan alle kanten de omgekeerde wereld.
Privacy?
Opvallend is ook dat als je mensen uit de anonimiteit trekt anderen dit weer ervaren als een inbreuk op hun privacy.
Cry me a river, zou ik zeggen.
Als je de ‘ballen’ hebt om iemand bij herhaling in de openbaarheid te belagen met valse leugens, waardoor je de ander direct of indirect schade berokkent, dan is je privacy wel het laatste waar je je op dient te beroepen. Met name omdat je je door jezelf als heilig ervaren privacy als laf anoniempje letterlijk misbruikt als schaamlap voor je asociale gedrag.
Andere mensen brengen weer naar voren dat je je al snel schuldig maakt aan doxing als je iemand uit de anonimiteit trekt. De ironie. Doxing is juist in een wet gegoten om ervoor te zorgen dat mensen niet beschadigd raken….
Het zal mij overigens volledig worst zijn als mensen naar aanleiding van mijn acties aangifte doen tegen mij. Kom maar op. Het lijkt mij helemaal prima om in dat geval tegenover de politie eens klip en klaar uit te leggen waarom ik doe wat ik doe en wat er precies aan vooraf is gegaan.
Dan zullen we nog wel eens zien wie er hier strafbaar bezig is en wie niet.
Gewoonte
Tot slot: ik ga er geen gewoonte van maken om werkgevers te bellen of te mailen. Maar weet dat als je het te bont maakt, je doorgaans binnen tien minuten te vinden bent. Als het mij niet lukt, dan hebben we wel een aantal mensen die nog beter zijn in het online opsporen van mensen.
Doe er mee wat u wenst. Het lijkt mij een vrij eenvoudige keuze: wie zich gewoon normaal gedraagt, heeft niets te vrezen. Keiharde kritiek vind ik geen enkel probleem, zelfs grove beledigingen laat ik gaan. U doet allemaal maar.
Maar dit is waar ik de grens trek.
Waardeer dit artikel!!
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Je kunt mij ook met een vast bedrag per maand steunen: klik dan hier. Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.