Ik heb vandaag met afstand de meest bizarre rechtszaak uit mijn ‘carriere’ meegemaakt. Ik ben er nog duizelig van.
Lees en huiver:
Hoe geniaal moet je zijn om gek te worden? En waar hebben we meer van te vrezen: criminelen, incapabele advocaten of psychiatrische patiënten?
Die vragen kwam bij mij op toen ik vandaag achter de 51-jarige Ben al Hashed ging zitten.
Ben is ooit door de Canadese geheime dienst voorzien van vloeibare micro-kristallen. Implantatie. Het spul is letterlijk in zijn lichaam gebracht, met als doel hem gevoelig te maken voor mindcontrol. Het controleren van zijn gedachten.
Slimme zet, van die Canadezen. Nu kunnen ze hem elke dag en waar ook ter wereld controleren. Staatsagenten zijn immers overal.
Ben is beslist geen domme man. Sterker: hij is hoogbegaafd. Academicus. Studie micro-biologie. Ben kwam ooit vanuit Tunesie naar Groningen en werd als illegale vreemdeling opgevangen in het oude Formule 1 hotel aan de rand van de stad. Pal naast de ringweg.
Naast Ben woonde Mabi. Vader van een zoontje van drie. Bewoner van kamer 408. Zijn vrouw woont een deur verderop.
Mabi denkt zelf een Angolese asielzoeker te zijn, op de vlucht voor het geweld in zijn moederland. Maar in werkelijkheid is hij een slapende geheim agent met als missie het leven van Ben te verstoren. Mabi doet dat door hem af en toe raar aan te kijken en gekke gebaren te maken. Met enige regelmaat klopt hij ritmisch op de muur om de gedachten van Ben te sturen.
Mindcontrol en noisecontrol. Om gek van te worden.
Toen Ben de manager van het centrum verzocht of die kerel van 408 even op kon houden met zijn mindcontrol, gaf de manager daar vreemd genoeg niet meteen gehoor aan. Het is natuurlijk speculeren, maar wellicht wist de man niet meteen wat hij met verzoek aan moest.
Dus kwam het tot een uitbarsting.
Op 23 december 2008 pakt Ben een mes en steekt hij Mabi minstens zeven keer in het lichaam. In de hals, het gezicht en de onderrug. Mabi overleeft de aanslag omdat zijn vrouw aan het been van Ben gaat hangen en hij even later het mes af kan pakken. Het 3-jarig zoontje van Mabi ziet alles voor zijn ogen gebeuren.
Als Ben dacht dat de zaak hiermee klaar was, dan was dat een verkeerde gedachte. Omdat je nu eenmaal niet zomaar een staatsagent af kunt slachten, werd Ben in de boeien geslagen. En voor de rechter gebracht.
Die rechtszaak moet wel de meest bizarre zijn die ik tot nu toe (met ruim 3600 rechtszaken achter de rug) heb meegemaakt.
Het eerste wapenfeit van Ben was het verzoek aan de rechtbank of alle mobiele telefoons uitgeschakeld konden worden. Hij had nogal last van elektro magnetische straling. Zijn lichaam begon even daarvoor inderdaad hevig en ogenschijnlijk oncontroleerbaar te schokken. Tot mijn grote verrassing ging rechter Loes Kiezebrink akkoord met dit vreemde verzoek. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was, controleerde iedereen even of zijn of haar mobiel inderdaad uitgeschakeld stond.
Dat was het geval. Gek genoeg stopte hiermee ook het schokken van Ben.
Maar het kon nog gekker. Zijn advocaat ging staan en deed zonder een spoor van een glimlach het serieuze verzoek om Ben een MRI-scan te laten ondergaan. Dan kon de rechtbank mooi zien dat Ben niet gek is. Dan zouden we allemaal de vloeibare kristallen kunnen zien zitten.
Nu is het niet mijn gewoonte om een advocaat af te kraken. Bovendien kan mijn collega dat veel beter.
Maar dit vond ik met afstand het domste verzoek ooit gedaan in een rechtszaak. Bij deze genomineerd.
Ik vond het verzoek zelfs zo bizar dat ik de bode subiet beloofde meteen ontslag te nemen als de rechtbank hier mee in zou stemmen.
Het stupide verzoek van de verdediging bleek helaas bepaald geen toevalstreffer te zijn. Toen de rechtbank het verzoek afwees (pfff…) deed de raadsvrouw een hakkelend beroep op noodweer. Ben zou als eerste geslagen zijn en mocht zich dus verdedigen. Noodweer dus en dus een vrijspraak.
Jammer alleen dat een noodweer nooit kan leiden tot een vrijspraak…
En zo rol je van de ene verbazing in de andere. Bijna aan het einde van de rechtszaak haalde de raadsvrouw een stapeltje papieren uit haar dossier. Of de rechtbank even kennis kon nemen van een aantal websites waar veel informatie te vinden is over mindcontrol.
Tegen die tijd kreeg ik de onbedwingbare neiging op te staan om in naam van het gezonde verstand een einde te maken aan deze schertsvertoning. Een advocaat mag van mij alles geloven wat een client zegt, maar er zijn grenzen.
Mijn god. Hoe moet die vrouw de dag daarvoor in hemelsnaam de zaak voorbereid hebben?
Niet geheel tot ieders verrassing besloot de officier van justitie het verhaal van de raadsvrouw maar grotendeels te laten voor wat het nooit is geweest. Zij eiste een ontslag van alle rechtsvervolging (feit wel bewezen, gestoorde dader niet) en dus een tbs met dwangverpleging om de maatschappij te beschermen.
Bizar genoeg speelde ik zelf ook nog een bescheiden en volkomen onopvallende rol in het geheel. Na een korte schorsing besloot ik om mijn mobiele telefoon opnieuw aan te zetten. Soms moet je immers dringend een sms versturen. Het kan mijn verbeelding zijn geweest, maar ik dacht de schouders van de man even weer te zien schokken. Het weerhield hem er echter in het geheel niet van een vlammend betoog te houden over mindcontrol.
Na de rechtszaak kwam bij mij de vraag weer boven waar wij als godvrezende burgers nu het meest bang voor moeten zijn.
Voor de crimineel, de geniale gek of de incapabele advocaat.