Soms moet je afwijken van dat wat je altijd hebt gedaan.
Een blog over de rechtbank mag best eens een keer gaan over iets van buiten de rechtbank.
Van rechtbankverslaggevers wil men nog wel eens zeggen dat ze afstompen. Of geen gevoelens hebben voor slachtoffers.
Een paar jaar geleden ben ik naar een begrafenis geweest van een jonge vrouw.
Ik heb haar nooit gezien of gesproken. Haar dood was mijn eerste kennismaking met haar.
Ik was op haar afscheid om een goede vriend te ondersteunen.
Die begrafenis is een van de heftigste ervaringen in mijn leven geweest. Heftiger wellicht dan het presenteren van een doodgeschoten meisje aan haar tot op het bot wanhopige ouders.
De jonge vrouw was nog echt jong. Niet lichamelijk ziek of slachtoffer van een ongeluk.
Maar wel dood.
Ze hing aan een balk in haar huis. In haar pas met hulp van haar ouders opgeknapte woning. Om haar nek zat een hondenketting. Dezelfde ketting waarmee ze al die jaren haar geliefde hond uit had gelaten. Dezelfde ketting die het leven nu uit haar had geknepen.
De dood van het meisje was niet de oorzaak van mijn ervaring.
Het was haar vader die op de begrafenis sprak. Een gebroken man zoals je ze zelden ziet.
Hij sprak over de moeilijke relatie met zijn dochter. Van haar onbegrijpelijke problemen.
En van de laatste keer dat hij haar echt in zijn armen hield.
Die laatste keer was nog niet lang zo geleden. Het was die keer dat ze koud in zijn armen lag. Stijf.
Dood.
De vader vergeleek die ervaring met een van de laatste keren dat hij zijn dochter oprecht kon omarmen. Toen ze nog heel erg jong was. En wel warm.
Dat beeld deed het hem. Het beeld van een vader die ziet hoe zijn dochter van hem af drijft. Hoe hij de controle verliest en niet tot haar door kan dringen. Geen invloed en dan dit resultaat.
Rillingen.
Schuld. Verdriet. Onmacht. Woede. Spijt.
Wat als?
Ik trok het niet. Heb vreselijk moeten huilen. Om een dood meisje waar ik geen band mee had.
Maar vooral om een vader die wist dat hij niet heeft kunnen voorkomen wat hij meer dan wat ook in zijn leven zo verdomde graag had willen voorkomen.
Hoe triest is dat?