De bunker

Rechtbankwerk is eigenlijk een beetje raar werk. Zeker in vergelijking met de soms dynamische werkdagen van een misdaadverslaggever.

Wij lopen ’s ochtends de rechtbank binnen en nemen na een kopje vers in de perskamer gezette koffie plaats op onze -inmiddels -vaste stoelen in zittingszaal 14. Om indien nodig uur na uur te luisteren naar rechters, verdachten, advocaten en officieren van justitie. Louter observeren.

Telefoon op stil en geen draadloos netwerk in de buurt. Geen snelle tekst-tv of harde radio in welke gang dan ook.

Op lange drukke dagen (die wel steeds zeldzamer worden) krijg je als rechtbankverslaggever eigenlijk weinig tot niets mee van de buitenwereld. En dat geeft soms een bevreemdend gevoel.

Een gevoel dat ik herken uit de vorige eeuw. Uit een periode dat ik voor een overheidsdienst werkzaam was in een grote bunker op een geheime plek ergens in het midden van het land. Het zwaar beveiligde terrein van de bunker lag zelfs binnen het streng bewaakte terrein van een andere overheidsdienst. Hekken, poorten, slagbomen, pasjes, mannen met wapens, nog meer hekken. Bomvrije deuren. Bunker.

Zelfs wij wisten niet wat de andere medewerkers in die bunker precies deden in die onderaardse kamers. Iets met het monitoren van verdachte bewegingen in de buitenwereld. Altijd klaar om desgewenst bizar heftig bewapend wapentuig ergens in Nederland in te zetten.

Meestal zagen wij de anderen niet eens. Na onze werkuren werden we weer veilig van het terrein gehaald. Onbevoegden kwamen onder geen beding zonder kogelgat de bunker binnen, maar zelfs wij waren voorzien van vuurwapens om dat desgewenst alsnog mogelijk te maken.

De tafel in een van de kamers bewees dat de gebruikte munitie wonderwel in staat was bizar grote gaten te maken in een dik stalen tafelblad. Je moet er niet aan denken wat het aan ons verstrekte kaliber zou doen met mensenvlees.

Veel wisten we niet, maar wat we wel wisten was dat de buitenwereld niet door de extra dikke muren doordrong. De wereld kon bij wijze van spreken boven onze hoofden vergaan, terwijl wij onze uiterst belangrijke dagstaatjes opmaakten.

Een bizar, maar ook wel enigszins rustgevend gevoel.

Twaalf uur lang geen twitter, chatroullete, mail, sms, telefoon, blog, internet of krant….

De rechtbank in Groningen is wel beveiligd, maar a far cry from de bunker uit de vorige eeuw.

Maar wat een rust.