Het is 29 november 2008.
Om 04.31 in de vroege morgen krijgt de politie via 112 een melding binnen. Een getuige hoort geschreeuw uit een woning komen en vertrouwt het niet. Om 04.39 is de politie bij de woning waar het geschreeuw vandaan komt. In het huis vinden ze Mirjam. Ze zit op de bank. In de woning loopt ook een Duitse man. Hij vertelt de politie dat er niets aan de hand is en dat Mirjam zijn vriendin is.
Maar Mirjam denkt daar anders over. Ze vertelt de agenten dat ze is verkracht. Op haar handen zit sperma. De Duitser gaat mee naar het bureau en draait daarna in de gevangenis in Ter Apel volledig door. Voor zijn eigen veiligheid en die van anderen, verkast hij naar een streng beveiligde gevangenis in Vught.
Tijdens het onderzoek bekijkt de politie de beelden van de bewakingscamera’s in het uitgaansgebied. Zij zien om 04.13 Mirjam in de Poelestraat. Om 04.17 duikt de Duitser op. Hij loopt in tegengestelde richting, waarschijnlijk kruizen de twee elkaar. Niet veel later draait de Duitser om, in de richting van waar Mirjam net nog liep. Om 04.19 is hij voor het laatst in beeld.
Als Mirjam vijf minuten thuis is, gaat de bel. Er friemelen vingers door de brievenbus. Als de bel nog een keer gaat, maar nu hard en dreigend, belt ze de politie. Met de telefoon nog in haar hand schuift ze naar de hoek van de bank. Dan hoort ze het glas van de voordeur stuk gaan.
Ze weet dan al, zo zal ze later verklaren, dat het geweld nadert. Het zijn de meest angstige momenten die ze ooit mee moet maken.
Dan staat de Duitser in haar kamer. Hij zegt dat hij seks wil, maar wacht het antwoord niet af. Er ontstaat een worsteling, maar als Mirjam de gang op vlucht en daar enkele harde klappen op haar hoofd krijgt, is haar verzet gebroken. Ze werkt enigszins met hem mee, bang voor nog erger. De Duitser gaat met zijn vingers bij haar naar binnen, maar komt klaar omdat zij hem met de hand bevredigt.
Waarschijnlijk is dat haar ‘geluk’. De Duitser gaat naast haar op de bank zitten. Om 04.39 gaat opnieuw de deurbel. Dit keer is het de politie.
De zaak lijkt zo klaar als een klontje. De spermasporen op de armen van Mirjam zijn van de Duitser. Hij was in de woning toen de politie arriveerde. Maar de Duitser ontkent. Hij komt met een bizar verhaal.
Hij is in Duitsland slachtoffer geworden van een ontvoering. Een bende afpersers spoot cocaine bij hem in en bracht een puntig voorwerp in zijn piemel. Daarmee namen ze zijn sperma af. Sperma die ze later in Groningen over het slachtoffer heen hebben gegooid om hem zwart te maken. En hun eigen geweld tegen de vrouw te verdoezelen.
Justitie laat het alibi van de man links liggen en acht de verkrachting bewezen. Normaal gesproken goed voor een forse gevangenisstraf.
Die langdurige celstraf zal er echter niet komen. De Duitser is volgens deskundigen namelijk volledig ontoerekeningsvatbaar. Schizofreen, paranoide wanen en behept met auditieve hallucinaties. Hij hoort dingen die er niet zijn.
In Nederland kun je niet gestraft worden als je gek bent. Zowel het strafbare feit (de verkrachting) als de dader moeten strafbaar zijn. Als dat laatste niet het geval is, kan er simpel geen straf worden opgelegd.
Maar wel een maatregel.
Ach, zult u misschien zeggen. Komt ie goed weg, met zo’n maatregel.
Niet echt.
Een van de maatregelen die een rechter kan nemen om de maatschappij tegen gevaarlijke gekken te beschermen is de maatregel van tbs. Met dwang.
De eis van justitie kon je van ver aan zien komen. Geen verrassing. Niet iets om bij stil te staan. Drie letters.
Waar wel over na te denken valt is een klein detail dat tijdens de rechtszaak naar voren kwam.
De Duitser heeft in zijn geboorteland een psychiatrisch verleden. Zijn behandelaars zouden hem uit een kliniek hebben ontslagen en gezegd hebben dat hij zijn medicatie niet meer in hoefde te nemen.
Nederlandse deskundigen denken dat de Duitser best redelijk kan functioneren in de maatschappij.
Als hij zijn medicijnen maar gebruikt.