Hoe zou je je voelen als je eigen dochters stuk voor stuk afscheid van je nemen? Niet met tranen van verdriet in hun ogen, maar met tranen van doorleefde woede en intense haat? En dan nog niet eens in je eigen woonkamer, wellicht tussen geliefden, maar in een bomvolle rechtszaal en dus in het openbaar?
Dat vroeg ik me afgelopen dinsdag af tijdens de rechtszaak tegen een van seksueel misbruik verdachte vader. Hij zou zijn dochters in een periode van 15 jaar hebben misbruikt. Of zoals de officier van justitie het betitelde: ‘het was jarenlang grijpen en graaien’
De drie slachtoffers maakten gebruik van hun recht om een slachtofferverklaring voor te lezen. Drie keer doodse stilte in de rechtszaal. Drie keer intense emotie. Drie rechters onder de indruk.
Begrijp me goed, ik heb geen spat medelijden met de man, dat is het niet. Het is volkomen zijn eigen schuld, hij is de grote boosdoener. Maar toch verplaatste ik me bizar genoeg even in hem. Ik weet niet precies waarom, misschien omdat ik inmiddels zelf vader ben.
Het leek mij in ieder geval de ultieme straf. Door je eigen kinderen intens gehaat te worden. Letterlijk te horen dat ze van je walgen. Dat ze je nooit meer in hun leven toelaten en dat ze niet willen dat je ooit een opa zal zijn voor hun kleinkinderen.
Wat is dan nog een gevangenisstraf?