Hoe zou je je voelen als je eigen dochters stuk voor stuk afscheid van je nemen? Niet met tranen van verdriet in hun ogen, maar met tranen van doorleefde woede en intense haat? En dan nog niet eens in je eigen woonkamer, wellicht tussen geliefden, maar in een bomvolle rechtszaal en dus in het openbaar?
Dat vroeg ik me afgelopen dinsdag af tijdens de rechtszaak tegen een van seksueel misbruik verdachte vader. Hij zou zijn dochters in een periode van 15 jaar hebben misbruikt. Of zoals de officier van justitie het betitelde: ‘het was jarenlang grijpen en graaien’
De drie slachtoffers maakten gebruik van hun recht om een slachtofferverklaring voor te lezen. Drie keer doodse stilte in de rechtszaal. Drie keer intense emotie. Drie rechters onder de indruk.
Begrijp me goed, ik heb geen spat medelijden met de man, dat is het niet. Het is volkomen zijn eigen schuld, hij is de grote boosdoener. Maar toch verplaatste ik me bizar genoeg even in hem. Ik weet niet precies waarom, misschien omdat ik inmiddels zelf vader ben.
Het leek mij in ieder geval de ultieme straf. Door je eigen kinderen intens gehaat te worden. Letterlijk te horen dat ze van je walgen. Dat ze je nooit meer in hun leven toelaten en dat ze niet willen dat je ooit een opa zal zijn voor hun kleinkinderen.
Wat is dan nog een gevangenisstraf?
Chris, hoe reageerde de vader eigenlijk op zijn dochters tijdens het voorlezen van de slachtofferverklaringen?
@mia:
poeh, het is lang geleden. Ik meen mij te herinneren dat hij het over zich heen liet komen, met steeds dieper gebogen schouders. Hij durfde niet te kijken, dat weet ik nog wel. het was een heftig tafereel.
Met gevoelens van schaamte en berouw, hoop ik.
Lijkt mij idd “heftig” om dit aan te moeten zien en horen als “buitenstaander”.
@mia: dit soort verklaringen zijn wat mij betreft het heftigste. Omdat je je er in kan verplaatsen. Zo’n slachtofferverklaring in de HIV-zaak doet me eigenlijk niets. Te ver van mijn bed. Maar kinderen die hun eigen ouders vaarwel zeggen. Dat is tastbaar en dat hakt er in. De Duitse vader die ooit in tien minuten een ode bracht aan zijn doodgereden zoon….ook heel heftig. Zulke dingen gaan onder je huid zitten.
Ik zou me niet kunnen verplaatsen in de positie van de vader. Al die jaren moet hij geweten hebben dat tie fout zat, ernstig fout in dit geval.
Het komt toch -als normaal mens- niet in je op om sex te hebben met (je eigen) kinderen?
En dat voor alleen een beetje jeuk aan je …….
Dat gejeuk geldt ook voor HIV-zaak, want daar draait het uiteindelijk om …. afwijkende jeuk in de bovenkamer.
Men heeft het niet onder controle.
@mia:
Ik kan me wat betreft het seksueel misbruik ook niet verplaatsen in de vader. Maar ik kan me wel verplaatsen in de pijn die je moet voelen als je kinderen zo afscheid van je nemen.
De gevangenisstraf is er onder andere goed voor dat hij elke seconde kan nadenken over het leed dat hij heeft berokkend. En wat mij betreft zonder enige vorm van luxe of afleiding.
@P@t: maar is daar een celstraf voor nodig? Zal het geweten daar beter werken?