Minimumstraffen zijn een zegen. Ze gelden straks immers alleen voor hele ernstige misdrijven. En dus raken we er alleen de meest gewetenloze boeven mee. Of toch niet?
Neem verkrachting. Een vreselijk feit. Geen enkele normaal denkende hardwerkende Nederlander zal toch ooit het risico lopen door dit misdrijf ongewild slachtoffer te worden van een onverbiddelijk lange minimumstraf.
Ray heeft een kind, een zwangere vriendin en een hele leuke collega. Blond. Lang haar. Krullen. Het klikt aan alle kanten.
Op een slechte dag kart Ray op zijn scooter naar de leuke collega. Ze gaan samen naar een bedrijfsfeestje van de bank.
De leuke collega geeft Ray wat cocaine. Ray geeft haar een verlaat verjaardagscadeau. Later trekken ze samen de stad in. Beetje dansen. Beetje drinken. Beetje gebruiken. Volgens Ray is de sfeer erotisch geladen.
Halverwege de nacht besluit Ray toch maar eens naar huis te gaan. Helaas heeft zijn zwangere vriendin de sleutel aan de verkeerde kant gelaten. Niemand reageert op de bel.
Ray keert terug naar de stad. Naar de leuke collega. Om vier uur in de ochtend besluiten ze om de nacht door te brengen in haar huis. Hij moet toch ergens slapen.
Van haar hoeft hij niet op de bank. Die is immers veel te klein om comfortabel op te kunnen slapen. Zij verdwijnt naar de badkamer. Doet een shirtje aan en een broekje en kruipt bij hem in bed.
Haar vertrouwen is groot. Ray is een aardige jongen. Iemand waar je goed mee kunt praten. Ze sluit haar ogen.
Volgens Ray komt het geweten dan in beeld. Kunnen we dit wel maken? Ligt er niet een zwangere vriendin in een ander bed te wachten?
Dan beginnen de twee elkaar te kussen. Volgens Ray. Zij streelt hem. Hij streelt haar. Hij gaat bovenop haar liggen. Tot zij zegt dat ze dit niet wil.
Hij pakt zijn kleren en gaat weg. Komt thuis. En slaapt in de schuur zijn roes uit.
Acht maanden later doet de leuke collega aangifte. Van verkrachting. Zij zegt dat ze hem helemaal niet heeft gekust. Dat er geen sprake was van strelen van haar kant. Hij probeerde gewoon zijn zin door te drukken. Door haar te kussen. En bij haar naar binnen te dringen. Terwijl hij haar handen stevig vast had gepakt. Ze kon geen kant op.
De aangifte is laat. Zij twijfelde. Zou een aangifte het gezin van Ray uit elkaar trekken?
Ray schrijft een brief. Aan haar. Dat hij een grens over is gegaan. En dat hij eigenlijk doof was voor haar nee. De brief lijkt een schuldbekentenis.
De leuke collega lijkt gelijk te hebben. En dat maakt Ray schuldig aan verkrachting. Hij heeft een ander tegen haar wil en met geweld gedwongen tot seks. En daar heeft de wetgever een lange celstraf op gezet.
Maar wat als een deel van het verhaal van Ray klopt? Wat als de seksuele spanning inderdaad aanwezig was? Als zij hem inderdaad helemaal niet op de bank wilde hebben? Wat als de twee in die vroege ochtend vrijwillig aan het zoenen zijn geslagen? De remmen los door de gebruikte middelen?
Wat als zijn beleving klopt en die van haar niet?
Hoe snel verander je als ongeremde man met een haperend geweten eigenlijk in een verkrachter?