Dit is een verhaal met een valse start.
Over Michel.
Michel is een slachtoffer. Iemand waar we in Nederland de mond vol van hebben.
Toen hij zeven jaar oud was, begon voor hem de nachtmerrie. De nieuwe vriend van zijn moeder had losse handjes.
Zeven jaar oud. Oud genoeg om hele verhalen te kunnen houden. Om dromen te hebben. Naar school te gaan.
Maar veel te jong om weerstand te bieden aan de kracht van volwassen agressie. Te jong om zonder schade jaren van mishandeling door te komen.
Hoe ga je als kind van zeven eigenlijk om met geweld? In je eigen huis? Je eigen bed?
Waar blijven de klappen het langst hangen?
Toen Michel elf jaar oud was, verdween hij uit huis. Naar een internaat. Ergens in Limburg.
Op zijn vijftiende nam zijn oma hem in huis. Niet veel later was er de drugs. Soft en hard.
Toen kwam de kinderrechter. De jeugdgevangenis. Een voorwaardelijke jeugdtbs. En toen de jeugdtbs zelf.
Veel hielp het niet. Michel werd volwassen, maar vraag niet hoe. Zijn persoonlijkheid kreeg nooit de kans om te rijpen.
Even leek het goed te gaan. Een huisje. Zijn eigen honden. Tot er weer geld nodig was. Voor drugs.
Ik zei het al. Dit is een verhaal met een valse start.
Ik heb namelijk gelogen. Michel is geen slachtoffer. Hij zit voor me als verdachte. Van een overval. In een woning. In de nachtelijke uren. Met een wapen. En een bivakmuts.
Zo’n overval waarbij je als slachtoffer slaapdronken van de trap af komt en ineens in je eigen keuken een vreemde man ziet staan. Die vervolgens een wapen in je nek drukt.
Michel is de man waar wij als samenleving zo ontzettend genoeg van hebben. Waar wij massaal strengere straffen voor bedenken. Harde maatregelen om het onheil te keren.
Michel zou zonder problemen een intense lezing kunnen geven over zijn jeugd. Over wat kindermishandeling met een mens doet. Hoeveel schade iemand op kan lopen. Hoe moeilijk het is om een plek te vinden als je nooit een plek hebt gehad.
Maar Michel is voor ons ineens geen slachtoffer meer. Hij is een dader. Iemand die wij keihard aan moeten pakken. Geen enkele kans meer moeten geven.
Omdat echte slachtoffers in onze ogen altijd onschuldig zijn.