Dit is een verhaal met een valse start.
Over Michel.
Michel is een slachtoffer. Iemand waar we in Nederland de mond vol van hebben.
Toen hij zeven jaar oud was, begon voor hem de nachtmerrie. De nieuwe vriend van zijn moeder had losse handjes.
Zeven jaar oud. Oud genoeg om hele verhalen te kunnen houden. Om dromen te hebben. Naar school te gaan.
Maar veel te jong om weerstand te bieden aan de kracht van volwassen agressie. Te jong om zonder schade jaren van mishandeling door te komen.
Hoe ga je als kind van zeven eigenlijk om met geweld? In je eigen huis? Je eigen bed?
Waar blijven de klappen het langst hangen?
Toen Michel elf jaar oud was, verdween hij uit huis. Naar een internaat. Ergens in Limburg.
Op zijn vijftiende nam zijn oma hem in huis. Niet veel later was er de drugs. Soft en hard.
Toen kwam de kinderrechter. De jeugdgevangenis. Een voorwaardelijke jeugdtbs. En toen de jeugdtbs zelf.
Veel hielp het niet. Michel werd volwassen, maar vraag niet hoe. Zijn persoonlijkheid kreeg nooit de kans om te rijpen.
Even leek het goed te gaan. Een huisje. Zijn eigen honden. Tot er weer geld nodig was. Voor drugs.
Ik zei het al. Dit is een verhaal met een valse start.
Ik heb namelijk gelogen. Michel is geen slachtoffer. Hij zit voor me als verdachte. Van een overval. In een woning. In de nachtelijke uren. Met een wapen. En een bivakmuts.
Zo’n overval waarbij je als slachtoffer slaapdronken van de trap af komt en ineens in je eigen keuken een vreemde man ziet staan. Die vervolgens een wapen in je nek drukt.
Michel is de man waar wij als samenleving zo ontzettend genoeg van hebben. Waar wij massaal strengere straffen voor bedenken. Harde maatregelen om het onheil te keren.
Michel zou zonder problemen een intense lezing kunnen geven over zijn jeugd. Over wat kindermishandeling met een mens doet. Hoeveel schade iemand op kan lopen. Hoe moeilijk het is om een plek te vinden als je nooit een plek hebt gehad.
Maar Michel is voor ons ineens geen slachtoffer meer. Hij is een dader. Iemand die wij keihard aan moeten pakken. Geen enkele kans meer moeten geven.
Omdat echte slachtoffers in onze ogen altijd onschuldig zijn.
Niet alle slachtoffers worden ook dader.
Maar straffen helpt niet, want deze dader is al te vaak gestraft, voor alleen maar het simpele feit dat hij er was. Een straf zal uit psychologisch oogpunt meer van het zelfde zijn. Over een paar jaar staat ie weer op straat en recidiveert. Dan hebben we al het geld wat die straf heeft gekost, weggegooid. Het enige wat we kunnen doen is hem proberen duidelijk te maken wie hij is en waarom en dat dat niet zijn schuld is. Hij moet een keuze krijgen zich te onttrekken aan de persoon die hij geworden is. Dat we dat als samenleving niet kunnen of willen bieden is ons zwaktebod. Maar wij zijn ook wie we zijn door wat er in het verleden is gebeurd en dat is ook niet onze schuld en wij hebben ook een keuze.
Marc,
Dat heet TBS.
Straffen doen we om twee redenen. Ten eerste om de dader aan te geven dat bepaald gedrag niet wordt getolereerd en de wet is overtreden. Ten tweede om de maatschappij te beschermen tegen het gedrag van de veroordeelde. Om de tweede reden moet je zeker straffen. Kans op herhaling is namelijk groot. Het is ook te gemakkelijk om het gedrag altijd maar af te schuiven op de jeugd, hoe erg die ook is geweest. Je wordt een keer volwassen en dan word je verantwoordelijk geacht voor je handel en wandel. Niet alle mensen die in hun jeugd zijn mishandeld gaan het criminele pad op. Dat is een keuze.
Ik ben zeker niet rechts, maar sta voor een eerlijke samenleving.
@Fokko
“Niet alle mensen die in hun jeugd zijn mishandeld gaan het criminele pad op. Dat is een keuze.”
Als ik dit verhaal lees dan is die keuze al ingezet in zijn jeugd bij de soft- en harddrugs. In hoeverre je een kind van 15 zijn keuzes kunt aanrekenen vraag ik me af. En met een eerlijke samenleving heeft het al helemaal niets te maken want hoe eerlijk is het dat sommige kinderen een goede opvoeding en opleiding krijgen, terwijl anderen worden verwaarloosd, en mishandeld?
Oorzaak en gevolg. Chris zet er wel weer wat neer om even bij stil te staan. Lang niet iedereen die een slechte jeugd heeft gehad, komt tot dit ongeewenst gedrag. Dat hij kansarm was, is wel duidelijk, maar dat dat zijn er zovelen. 14% van de stadjers leeft onder de armoedegrens. Sommigen hebben zo weinig geld dat ze nog nauwelijks te eten hebben en zelfs bij Mamamini niets kunnen kopen. Van de Voedselbank kun je helaas ook geen week meer leven. Knap als je dat niet gaat stelen om nog eeen beetje fatsoenlijk leven te leiden. Voor nagenoeg iedere crimineel is er wel een oorzaak van hun fout gedrag bekend. Rechters nemen dat toch ook mee in hun beoordeling? Het is nooit een reden om niet te straffen. Niet alle slachtoffers vertellen hele waarheden. Maar als je in de nachtelijke uren in je eigen huis wordt oveervallen door een onherkenbare man met een wapen bij zich, dan ben je toch echt slachtoffer en misschien ook wel heel lang.
Chris, dank je wel voor je blog en tweets. Als vrouw van een politieagent hoor ik vaak de verhalen van een andere kant, logisch ook. Mijn man is het soms zo zat, continue ‘dezelfde figuren’ aanhouden. Fijn om ook deze stukjes te lezen en te kunnen blijven relativeren.
I’m impressed, I must say. Really rarely do I encounter a blog that’s both educative and entertaining, and let me tell you, you have hit the nail on the head. Your idea is outstanding; the issue is something that not enough people are speaking intelligently about. I am very happy that I stumbled across this in my search for something relating to this.