De meeste zaken in dit leven komen tot ons via verhalen. Dat is logisch, je kunt niet overal zelf gaan kijken. We baseren onze mening, ons geloof of ideologie op verhalen. Ook een (leer)boek is niets anders dan een verzameling verhalen.
Verhalen zijn altijd multi-interpretabel. Als iemand mij iets zegt over een zwarte doos in een groen grasveld, dan wil ik dat best aannemen. Zeker als meer mensen dat bevestigen. Die zwarte doos in dat groene grasveld is dan mijn werkelijkheid en daar is ook niets mis mee.
De echte waarheid kan echter best anders zijn. Als ik zelf ga kijken, zie ik misschien wel een bruine kist en misschien ligt die wel deels op een groenbruin gazon en deels op de stoep. De door anderen aan mij vertelde waarheid was geen leugen, maar de aan de hand van deze verhalen door mij geconstrueerde werkelijkheid is niet 100% correct. Ik moet mijn werkelijkheid dus herzien om bij de waarheid te komen.
Als in dit licht bekeken iedereen nou eens de eigen waarheid zag als een eigen werkelijkheid? Als slechts je eigen en dus per definitie beperkte waarneming van de waarheid?
Zouden er dan nog dogma’s zijn? Kan een gelovige dan nog dogmatisch vasthouden aan de eigen en enige waarheid? Kan een starre ideologie dan nog wel blijven voortbestaan? Zullen mensen dan nog extreem agressief en gewelddadig worden als ze denken dat iemand hun waarheid aantast?
Dat lijkt me niet.
Als er ruimte is voor twijfel, is er ruimte voor dialoog.