De dood in het verkeer
Er zijn de laatste tijd nogal wat doden gevallen in het verkeer. Op zich niet opmerkelijk, er overlijden ieder jaar ruim 800 mensen op de weg. We zijn het gewend. Als er in korte tijd echter ineens een aantal overlijden, dan veren we op. En zeker als het gaat om jonge kinderen.
De dood in het verkeer. Het is iedere keer weer een drama, maar we moeten ons er in het geheel niet over verbazen. Ik durf wel te stellen dat we er in Nederland deels zelfs voor kiezen. We kiezen ervoor om kinderen van 18 jaar oud op basis van ‘een paar’ rijlesjes in ware wapens te laten stappen. In opgevoerde en opgepimpte Golf GTI’tjes en Honda CRX’jes. We kiezen er als politie voor om die opgeschoten jochies met de bestuurdersstoel op standje achterover en met de stereo op tien door onze steden te laten jakkeren. Zolang ze verlichting voeren, laat iedereen ze met rust.
Dat is een foute gedachte. Die kinderen lopen op hormonen en zijn nog niet gezegend met enig verantwoordelijkheidsgevoel. Geloof me, ik ben zelf jong geweest en ik weet hoe ik was. Je denkt dat je onverwoestbaar bent en je wilt alleen maar indruk maken op je vrienden, de meisjes en de rest van de wereld. Daar hoort hard en woest rijden bij, want dat is stoer.
Minder stoer zijn de rechtszaken die na een dodelijk ‘ongeval’ moeten worden gevoerd. Je hart breekt als je een vader hoort praten over zijn zoon/dochter die door een of andere randdebiel uit het leven is gereden. Ik hoorde laatst weer eens een nabestaande aan de rechter vertellen wat een dodelijk ongeluk met je leven doet. Geloof me, het is met geen pen te beschrijven. Een enkele verkeersdode breekt de levens van tientallen personen.
Na zo’n zitting fiets ik – extra voorzichtig – naar huis. Zeker in de zomer kom ik dan meestal wel weer zo’n randmongool tegen. Verlaagde CRX, stereo op tien, bestuurdersstoel op de achterbank, dobbelstenen aan de spiegel. De pols nonchalant op het stuur, de bestuurder hangt achterover en zwaar hellend naar rechts in zijn auto. Het maakt me razend. Ik wil het dan wel uitschreeuwen. Een auto is geen speelgoed.
En uiteraard gaat dit niet alleen op voor jongeren. Ook ouderen razen asociaal, onnadenkend en stupide door het verkeer. Maar je moet het laten gaan. Ik kan het niet veranderen. De dood in het verkeer hoort er nu eenmaal bij. Niemand voelt zich geroepen een ander te corrigeren.
Ik heb ooit een jongen bij de rechter horen vertellen waarom hij eigenlijk een 13-jarig fietsertje van de weg veegde met zijn auto. Waarom hij eigenlijk zo ongelooflijk hard reed op die bochtige landweg. Het antwoord was veelzeggend: ”Ik hou er van om lekker te driften in de bochten.”
Daar kunnen de ouders van het zwaar gehandicapte jochie het mee doen.