De rechtbank deed deze week maar weer eens een dagje zeden. Aanranding. Verkrachting. Een studente. Kinderen.
Voor de mensen die denken dat rechters op zo’n dag in verhullende termen voorzichtig spreken over niet nader te noemen seksuele handelingen.
Dat is niet zo.
Alles komt voorbij. Met naam en toenaam. Kinderen met honden. Meisjes die worden geslagen. Bondage. Geweld. Ellende. Wij van de pers horen alles aan, maar schrijven lang niet alles op. Er zijn grenzen.
Ergens halverwege dacht ik:
Waar heb ik dit allemaal eerder gehoord? De verdachte die zijn eigen rol kleiner maakt. De impact op de slachtoffers. De verontwaardiging bij de officier.
Het gaat maar door.
Iedereen spreekt met afschuw over seksueel misbruik. We willen allemaal dat het stopt. Zeker als het om kinderen gaat. Zelfs de door ons zo gehate daders tonen bij de rechter berouw. Ze zullen het nooit meer doen. Willen in behandeling.
En toch blijven de zedenzaken maar komen. Wat we ook bedenken. We straffen de daders af en wachten op de volgende verdachte. Het volgende slachtoffer.
De verdachten leggen de schuld vaak buiten zichzelf of praten recht wat veel te krom is.
‘Het kind vroeg er zelf om. Ze wilde geslagen worden. Oke, ik heb het fout gedaan, maar mijn kinderen houden nog steeds van mij en willen hun pappa terug.’
En om het nog wat ingewikkelder te maken:
Ja, er zijn meisjes van veertien die vrijwillig harde seks willen met een man. En die ook nog zeggen dat ze het fijn vonden.
Een ongemakkelijke waarheid. Maar daarom niet minder waar.
Maar het zijn niet alleen de daders die de schuld bij anderen leggen. Wij als maatschappij doen dat vaak ook. Wij beschouwen de zedendelinquenten als exoten. Als mensen die niet zijn zoals wij. Gestoorde personen die niet in deze maatschappij horen.
Dat klinkt logisch. En ergens ook comfortabel. Want een afzonderlijke groep is makkelijker in kaart te brengen. En met kracht te bestrijden.
Maar het is ook te makkelijk gezegd.
Want misschien is de waarheid nog veel ongemakkelijker.
Misschien kunnen we niet anders dan lijdzaam accepteren dat seksueel misbruik iets is wat blijkbaar ergens in de mens zit. En wat een uitweg zoekt als de omstandigheden er naar zijn. Ook als niemand het verwacht.
Niemand zegt kinderen te misbruiken.
En toch worden kinderen misbruikt.
Ik ga hier eens over nadenken.
Pingback: Daar zit wat in » Berend Quest
Eerlijk en moedig! Wie zonder zonde is werpe de eerste steen. Of nee, laat die dat ook maar niet doen.
Seksueel misbruik is een vorm van onmacht en onmacht leidt tot agressie en kinderen zijn de minst weerbaren in de maatschappij dus….
Inderdaad een tekst om over na te denken
Wat is in de door Chris gedane conclusie eigenlijk het verschil tussen ‘seksueel misbruik’ en ‘seks’?
Het zal inderdaad niet zo zwart wit zijn als het lijkt. En sommige zachtaardige pedofielen zou je idd moeten helpen. Maar een 14-jarig meisje dat harde seks wil?? Verder denk ik dat seksueel misbruik NIET in ieder mens zit, ook bij ‘geschikte’ omstandigheden . Vrees toch dat de portie testosteron een aardige bijdrage aan het verhaal levert. Herinner me niet ooit iemand seksueel misbruikt te hebben, ben zelf wel in meerdere of mindere mate seksueel misbruikt
Getekend door een vrouw
Nee, L, seks zit in ieder mens en op de gekste momenten heb je er last van.
Seksueel misbruik is de benaming daarvoor, maar pas als een ander dat zo uitkomt.
Meer is het niet.
Niemand heeft een ander seksueel misbruikt of kan het zich heugen, jij ook niet zo te horen.
En je wilt je daar graag op beroepen als je denkt dat je er voordeel bij hebt.
Net als een ieder, net als Chris, zeg maar.
Bagatelliseren heet dat, toch?
Of heet het pas bagatelliseren als je voor de rechter staat en is het in andere gevallen de knalharde waarheid?
Vanwaar steeds die opmerking eigenlijk nog dat verdachten zichzelf schoon proberen te praten terwijl een ieder dat elke dag doet?
Willen we graag één zijn met de verdachte of juist niet?