Er zijn mensen die menen dat het leven maakbaar is. Succes een keuze. En falen dus ook. Voor die mensen is dit verhaal.
Wat kan je eigenlijk gebeuren als je op zomaar een willekeurige ochtend staat te wachten op de trein? Op een klein stationnetje in een kleine plaats in Groningen? Tussen forenzen die er altijd staan? Wie doet je wat?
Hans is 62. En druk bezig zijn pensioen in de steigers te zetten. Ruim zestig jaar leven achter de rug en nu klaar om te genieten. Kom maar op.
Ivar is 37 en geboren in Litouwen. Kale kop. Nors. Ivar vist op krab. Een Ierse kapitein heeft hem ooit aangenomen om op zee voor hem te werken. De boot vaart ergens eind september een haven binnen in Noord-Nederland. Ivar is in zijn geboorteland veroordeeld voor een verkrachting en een overval. Ooit schopte hij een vrouw tegen het hoofd in Noorwegen. Het slachtoffer liep voorbij. Met een kinderwagen. Baby van negen maanden.
Knal. Schop. Krijs. Vonnis.
Ivar gaat zestig dagen de bak in. Maar krijgt weer werk op zee. Want wie daar hard kan werken, mag hard werken. Strafblad of niet.
Ivar en Hans ontmoeten elkaar op het treinstation van Zuidbroek. De man uit Litouwen loopt door. Hans blijft voor dood achter. Omstanders voorkomen dat hij stikt in zijn eigen bloed. Hans is met een stuk hout bijna uit het leven geslagen.
Daar lig je dan. In je eigen bloed. Met hersenletsel.
Vier dagen eerder krijgt Ivar ruzie met zijn Ierse kapitein. Hij is weer eens dronken. Onhandelbaar. De kapitein laat hem zijn roes uitslapen. Maar Ivar is ook zonder roes niet te genieten. En dus gooit zijn baas hem van boord. Zijn bootgenoten lappen wat geld. Ivar krijgt een ticket. Opzouten.
Maar Ivar is niet zo van het luisterend oor. Hij pakt de trein naar Groningen. Slaat het geld stuk op wodka. En een wijnfles op de achterhoofden van twee vrouwen in een winkeltje.
De politie arresteert hem, maar moet hem na drie dagen laten gaan. De officier van justitie volgt de letter van de wet en ziet geen gronden om hem langer vast te houden. Niet genoeg voor een celstraf van twaalf jaar. Geen aanleiding om te denken dat hij opnieuw in de fout gaat. Een strafblad reist niet zo snel.
Ivar krijgt van de Staat een buskaartje naar het station.
Justitie zegt dat hij de volgende dag Hans ontmoet. In Zuidbroek.
Hout. Boem. Breuken in het hoofd. Hersenletsel.
Hans zit nu in een verzorgingstehuis. Hij denkt dat we in 1970 leven en hij nog in militaire dienst zit. Herkent zijn vrienden en familie niet meer. Is zijn verleden en toekomst kwijt.
Omdat het leven hem ooit ongevraagd op het pad van Ivar bracht.
Succes is een keuze.
Tuurlijk.
daar wordt je dus stil van!
*slik*
Wat schrijf jij raak.
Uiteraard is het leven niet maakbaar, mensen die dat denken zijn hebben geen levenservaring of zijn gewoon dom (ja domme mensen bestaan ook). Ziekte, ongeluk, dood of gewoon domme pech: het hoort bij het leven…
Goed om bij stil te staan, maar dit mag geen excuus zijn om niets van je leven proberen te maken. Leef, geniet en probeer er iets moois van te maken!
Over het algemeen gaat ‘succes is een keuze’ natuurlijk over mensen die kiezen thuis te zitten en klagen over hun uitkering vs mensen die hard werken en geld verdienen. Over dit soort dingen denken mensen sowieso niet na.
Ik ben het ook niet eens met het succes is een keuze-verhaal als er niet dit soort extremen bij gehaald worden trouwens.
Gewoon een erg mooi stuk
Leven in een land waar ze mannen die met wijnflessen op hoofden van vrouwen slaan in drie dagen weer laten gaan, is inderdaad een soort van Russische roulette.
@kit
“Uiteraard is het leven niet maakbaar”
De maakbare samenleving was een links bedenksel. Een soort van filosofie waarin elke dader genezen kon worden en als we allemaal (vooral de mensen die meer dan 100.000euro verdienden) het maar echt wilden we het reuze leuk en gezellig met elkaar zouden hebben.
Dat nu dit concept nu gebruikt wordt om het leed van dit slachtoffer als pech te bagatelliseren is weer een hele nieuwe draai. Prachtig!
Het maffe is dat als men daders zoals Ivar al na het eerste incidentje op z’n middeleeuws geradbraakt had en er zou een keertje een onschuldig persoon tussen zitten dat waarschijnlijk alle rechtspraak adepten hier dit plotseling niet meer als domme pech zouden bestempelen, maar er schande van zouden spreken.
Raak artikel weer Chris. Over leven en het lot.
Enge man, wat moet ik doen als ik hem tegenkom?
@henk
Wat je moet doen als je zo’n enge man tegenkomt?
Gewoon rustig doodbloeden op een of ander koud kutperron ergens in Nederland.
Maar gelukkig wel met de wetenschap dat de enge man tenminste nooit te zwaar of onterecht ergens voor gestraft is…
Daar word je inderdaad even stil van. En een beetje depri! Maar zo zit het soms in elkaar. Succes is geen keuze, succes is een combinatie van wilskracht, handelen en geluk. Uiteindelijk heeft ‘meneer toevalligheid’ nog altijd de meeste macht.
@ Wilhelm T:
Mijn vraag was serieus: wat moet je doen als je zo iemand tegenkomt?
Met succes of falen heeft dit niets te maken. Wel met pech of geluk’. Het is geen doel op zich om zonder ongelukken van het station in Zuidbroek naar je eindbestemming te gaan, om je in het publiek te begeven. Daarom heeft Hans van 62 ook niet gefaald: hij heeft gewoon pech gehad. Op zich lijkt mijn verhaal niet belangrijk maar door Hans van 62 verantwoordelijk te houden voor wat hem is overkomen, doe je hem onrecht, Meneer de rechtbankverslaggever!
@G.J. Volgens mij heb jij het stuk van Chris niet helemaal begrepen. Hij bedoelt juist wat jij zegt; dat het noodlottig toeval is, en geen keuze van die Hans.
@ Menno. Misschien heb je gelijk. Maar het woord “succes” houdt toch de mogelijkheid open. Eigenlijk is het woord “succes” hier helemaal niet op zijn plaats. Het hele verhaal heeft met succes of falen niets te maken.
Beste Chris,
Hans heeft hard gewerkt en zou van zijn pensioen gaan genieten, todat Ivar op zijn pad kwam. Vreselijk en verschrikkelijk. Ik hoop dat Ivar een passende straf krijgt, alhoewel Ivar degene is met levenslang (en ik betwijfel of Ivar dat krijgt opgelegd).
Hans heeft 40 jaar lang veel inspanning geleverd, maar het uiteindelijke resultaat is er niet naar. In zoverre is succes geen keuze. Maar ik weet ook zeker dat ik zonder inspanning geen succes boek. Categorie: nooit geschoten is altijd mis. Succes lijkt me afhankelijk van de omgeving en de inspanning die je zelf levert. En dat laatste is onontbeerlijk voor succes en heb je ook nog eens zelf in de hand. Dat is wel de keuze die je hebt.
Groet
Pingback: ‘U was in de buurt’ « Rechtbankverslaggever