Het gebeurt niet vaak dat een rechter de publieke tribune heel expliciet waarschuwt voor de heftigheid van camerabeelden.
Vandaag doet ze dat wel. En ze krijgt gelijk.
Zittingszaal 14 van de rechtbank in Groningen lijkt soms net een bioscoop. Aan de achterwand hangt uitgerold en al een groot filmdoek. Aan het plafond een beamer. Op beide zijmuren zijn grote televisie-schermen aangebracht.
De bioscoop van de rechtbank vertoont soms schokkende films. Beelden van de beveiligingscamera’s uit de binnenstad die laten zien wat wij beschaafde mensen zoal in het uitgaansleven doen als we een slok op hebben. Vaak zijn het wat chaotische beelden. Omdat het druk is in de stad bijvoorbeeld. Of omdat er zoveel mensen zijn dat de wendbare camera het niet bij kan houden.
Vandaag is dat anders. Op het filmdoek verschijnt pijnlijk duidelijk een nagenoeg lege Peperstraat. Het is half zes in de ochtend. Het licht is fel en scherp. Een vrachtwagen van Heineken draait in de bovenhoek net de hoek om. Weg van de ellende. In de rechterbovenhoek van het beeld vliegen meeuwen.
Links in het beeld staat een klant bij een shoarmatent. Hij praat door het geopende luik. Opeens deinst hij achteruit. Uit het luik komt de shoarmaboer gesprongen met een groot mes. Zo groot dat het in de lege Peperstraat wel een zwaard lijkt.
De boze ondernemer gaat achter de man aan en haalt – vanuit ons camera-standpunt gezien – ineens het zwaard met een venijnige uithaal langs de keel van het slachtoffer. Die weet door achteruit te vallen de haal te ontwijken en valt even later op straat. Dan gaat het van kwaad tot erger.
Zittingszaal 14 is stil geworden. Stil van het geweld, maar ook stil omdat de shoarmaboer en zijn slachtoffer inmiddels pijnlijk groot onderin het filmdoek zijn verschenen. Niet schokkerig, niet vaag, niet midden in een menigte. Alsof de regisseur de onheilsplek met een kruisje heeft gemarkeerd. ‘Daar wil ik de volgende scène graag hebben’
Vol in beeld trapt de shoarmaboer de man in het gezicht. Mijn maag draait om. Het slachtoffer verliest het bewustzijn. Zijn lichaam ontspant op een moment dat de man al zijn inspanning kan gebruiken. Het deert de shoarmaman niet. Hij trapt de weerloze man nog een keer vol in het bewusteloze gezicht. En keihard in zijn ribben. En nog een keer vol op het hoofd. Dan sleept hij hem aan een hand naar de rand van het beeld. Alsof hij een gewond dier van de weg haalt.
Niet veel later verschijnt de politie. Op tijd om de dader te achterhalen, te laat om het slachtoffer te beschermen. De band stopt.
Op de publieke tribune slaat een vrouw haar hand voor haar gezicht. De trillende hand blijft tien minuten lang op zijn plek. De vrouw hoort bij de verdachte.
Als de rechtbank een onderdeel van de opname later nog een keer wil zien, stopt de rechter de video voor de schoppartij. Genoeg is genoeg.
In vonnissen van rechtbanken staat vaak te lezen dat getuigen van ernstig (uitgaans)geweld psychisch last kunnen krijgen van wat ze hebben gezien. ‘Gevoelens van angst en onveiligheid’ zoals de rechtbank dat meer in het algemeen omschrijft. Rechters schrijven dat op omdat deskundigen dat zeggen.
Ik heb in mijn leven een aantal dingen gezien. De niet te stuiten wanhoop van een suïcidaal mens, het koude lichaam van een doodgeschoten meisje, de vernietigende werking van kanker op een oud vrouwenlijf, het schokkende verdriet van talloze nabestaanden. De lamgeslagen moeder die na dagen van diepe rouw voor het eerst haar kind dood in een kist ziet liggen. Harde videobeelden van ernstig geweld.
Ik geloof de deskundigen.
Maar goed dat er dan nu een camera alles registreerde. Dat scheelt blijkbaar letterlijk en figuurlijk qua visie over de ‘rol’ van slachtoffers: eerst zien, dan geloven. Zoiets.
Adembenemend beschreven, dit topic.
Schokkend. Doet me denken aan die keer dat zwalkend een man op mij af kwam lopen toen ik in het centrum van Groningen de ochtendkrant aan het bezorgen was. Eerst dacht ik dat het een dronken vent was. Dat was ook zo. Maar toen deze man dichterbij kwam viel me pas op dat zijn gezicht één bloederige massa vol diepe sneden was. Deze Engelse toerist had veel gezopen en was vroeg in de ochtend overvallen. Van de schrik bekomen, ben ik met hem naar de politie op de Rademarkt gelopen. Waar de agent achter de balie uitermate verbaasd was over mijn handelen. Dat deed men tegenwoordig toch niet. Ik was eerlijk gezegd verbaasd dat mijn handelen niet als normaal werd beschouwd. Een trauma heb ik er niet aan overgehouden. Ik heb de vechtpartij zelf immers niet gezien. Alleen de gevolgen. Maar bijblijven doet het me wel.
Nog gehoord wat nu de aanleiding was van deze moord?
@McL: welke moord?
Vervelend dat er camerabeelden van deze poging tot moord zijn. Zitten al die mensen die naar de rechtbank gekomen zijn om een keer een leuke rechtzaak mee te maken allemaal naar zulke nare dingen te kijken.
@wilhem t: er zullen zeker mensen naar de rechtbank komen om een keer een leuke rechtszaak mee te maken. Ik ken ze alleen niet.
Huh, zijn er “leuke” rechtszaken dan?
@mia: ja, die zijn er
Excuus ik bedoelde, wat was nu eigenlijk de aanleiding voor deze poging tot moord. Iets totaal onverwachts of zat er een heel verhaal met geschiedenis achter
Enigszins offtopic; In een discussie over (zorgwekkende) uitgaansgeweld in de noordelijke steden stipte ik deze zaak aan, waarop mijn groninger zwager uitriep; “Een shoarmazaak? Was het soms in de Peperstraat?”.
Blijkt dat mijn zwager daar eens klappen heeft gekregen van de restauranthouder. Gelukkig geen letsel, maar jammer genoeg ook niet bewijsbaar; anders had deze geweldsuitbarsting misschien voorkomen kunnen worden.