Dit verhaal past hier niet. Omdat het niet om boeven gaat. Of politiek. Of een meninkje van een rechtbankverslaggever. En toch ga ik het vertellen.
Dit verhaal gaat over twee mensen. U kent ze waarschijnlijk niet. Ze gaan relatief anoniem door het leven. Doen wat ze moeten doen. Zomaar twee gezichten in de massa.
Eigenlijk passen ze allebei niet in onze maatschappij. Ze leven in de kantlijn van wat wij ooit hebben bedacht. Hoe je moet leven en wat je moet doen.
Ze wonen in ietwat donkere huizen en vechten elk op hun eigen manier tegen demonen.
Monsters die wij niet kunnen zien. Niet kunnen horen.
Maar ze zijn er wel. In alle hevigheid. Soms is de werkelijkheid van een enkeling enger dan wij allemaal tegelijk kunnen bedenken.
En daar sta je dan. Op eigen benen. Volwassen. Het is aan u. Maak er maar wat van. Succes is een keuze. En wie ‘faalt’, zal wel niet genoeg zijn best doen. Wij zijn er niet voor u. De geluksmachine is uit. Eigen verantwoordelijkheid.
Ga er maar aan staan. Dagelijks wakker worden in je eigen hoofd. Een hoofd dat steeds iets anders wil. Of helemaal niets. Een hoofd waar beelden uitkomen die je helemaal niet wil zien. Maar daar nooit toestemming voor vraagt.
Doe het maar eens. De angst. De geluiden. Die overvloed aan signalen. De constante prikkeling.
De maatschappij maakt een hoop lawaai zo tussen negen en vijf.
Maar ze staan en ze blijven staan. Zo goed als mogelijk. Tegen de stroom in. Tegen het onbegrip.
Het negeren.
Want mensen die moeilijk zijn, zijn nooit lang leuk. Het kost ons veel te veel energie. Ga ergens anders moeilijk lopen doen. Het leven is leuk. Begin maar eens met het ophangen van die slingers, dan zien we daarna wel verder.
Ik heb diep respect voor deze twee mensen. Vrienden van een buitencategorie. Mensen met een stempel. Een diagnose.
Ja. Ze zijn gecompliceerd. Gestoord. Verward. Soms onhandelbaar. Ongeconcentreerd. Prikkelbaar. Snel geraakt.
En dat mag niet van ons. Dat vinden wij vreemd.
En dus trekken ze zich terug. In huizen waar het altijd net iets te donker is. Zodat veel te weinig mensen zien hoe ze echt zijn.
Bijzonder. Intelligent. Grappig. Zorgzaam. Oprecht. Loyaal. Inspirerend. Anders.
Van die dingen die niet altijd passen tussen negen en vijf.
Zo is het maar net. Middelmaat is de norm. Extremen moeten uitgeroeid. En hoe meer mensen dat roeptoeteren des te meer gaat men ook nog denken dat het goed is. Bah. Saai.
Pingback: The Unbearable Frustration of Being Flater | Den Flaters blogstje
Ik zie het voor me: Mijnheer Angst en Mevrouw Twijfel, die worden afgebekt door Mijnheer Succes, die zichzelf als voorbeeld stelt en er al bij voorbaar vanuit gaat dat zijn gedachten van een veel hoger niveau zijn dan die van Mevrouw Twijfel en Mijnheer Angst.
Schuld en Schaamte heten hun kinderen en ze bewonen een nederig huisje achteraf.
Mooi en beeldend verteld, Chris!
ben onder de indruk nam je manier van schrijven en de wijze waarop je dit benoemt. het is helaas maar al te vaak waar, als je niet aan de norm voldoet ben je “raar en nog veel meer”
Ik behoor tot het omschreven type. Gelukkig met familie (en inmiddels met woonondersteuning.)
Tot de dag van vandaag ben ik er niet uit of ik mijn ziekte als een voordeel of als een nadeel moet beschouwen. Maatschappelijk gezien een nadeel, hoewel ik mezelf dermate goed kan verbergen dat ik meestal vrij gemakkelijk werk kan vinden. Maar langer dan een paar jaar volhouden is onmogelijk.
Sociaal is het ook niet handig. Vanwege schuldgevoel ontloop ik (bewust) sociale contacten. En zelf kinderen verwekken is er om dezelfde reden ook niet bij.
Maar er zijn ook voordelen. De wereld zit vol met mensen die graag bijzonder willen zijn. Ik heb daar nooit iets voor hoeven te doen. En omdat ik mezelf redelijk kan controleren (als het niet gaat zonder ik me af) maak ik op de meeste mensen een redelijke indruk.
Daarnaast zie ik dingen anders (ik hallucineer overigens niet) en leg daardoor vaak verbanden die anderen over het hoofd zien. Hierdoor heb ik al mijn hele leven een creatieve tik. Schrijven, tekenen, muziek maken etc. In de dagelijkse omgang merk je dit vooral in humor. Mijn chronische aandoening maakt mij tegelijkertijd chronisch grappig.
En zelfs zoiets lastigs als slapeloosheid heeft een voordeel opgeleverd. Ik behoor hierdoor tot de mensen die ‘Oorlog en vrede’ en ‘In de ban van de ring’ werkelijk gelezen hebben. Meerdere keren en in meerdere talen.
Er is de laatste tijd echter één ding waar ik niet uitkom. Voor een ‘gek’ ben ik redelijk gezegend. Er zijn hele volksstammen die er veel erger aan toe zijn. Ook ben ik intelligent en mondig. Soms denk ik dat ik opener zou moeten zijn over mijn conditie, zodat minder fortuinlijke lotgenoten hier misschien wat aan hebben. Gedeelde smart ed.
Maar schaamte houdt mij tegen. En egoïsme, want als ik opener zou zijn, kan ik een aantal zaken vermoedelijk op mijn buik schrijven. Ik bedoel, wat is de kans op succes als je in je CV een psychische aandoening vermeldt?
Hoewel ik, als ik een narcist zou zijn, dit wel degelijk een pluspunt zou vinden bij een baan als manager. Depressies lijken me weer een voordeel bij een baan als begrafenisondernemer. En schizofrenie voor vrachtwagenchauffeurs, die dan geen bijrijder meer nodig hebben. Of meervoudige persoonlijkheidsstoornis voor een talkshowhost met een slechte redactie. Terwijl pathologische leugenaars het weer goed doen op een callcenter. En met psychopaten in de bejaardenzorg is dat vergrijzingsprobleem ook zo opgelost.
Maar ik dwaal een beetje af. Zoals gewoonlijk.
@anoniem, Jeetje, wat goed verwoord. Schrijven, dat kun je zeker!