Af en toe heb ik last van menselijkheid. En dan doe ik iets wat volledig indruist tegen wat elke journalist moet doen. Het publiceren van verhalen.
Ik heb ooit eens de functie van een verdachte verzwegen en zijn gegevens zo summier weergegeven dat er geen herkenning mogelijk was. Ik vond zijn maatschappelijke functie van groter belang dan het breeduit exposeren van zijn fout.
Eens besloot ik samen met een collega de rechtszaal te mijden omdat een verdachte ‘op zeker’ zelfmoord zou plegen als publicatie zou volgen. En we hebben als rechtbankpers wel eens een grote zedenzaak laten rusten omdat de slachtoffers nog niet op de hoogte waren.
Het is een afweging. Maar ook een glijdende schaal.
Vandaag zat ik bij een man die zich schuldig had gemaakt aan mishandeling. Geen bijzondere zaak. Dertien in een dozijn. Interessant werd het pas toen zijn functie ter sprake kwam.
Ai. Ik zag de krantenkoppen al voor me. Nieuws.
En toch.
Er zijn honderden rechtszaken die we niet volgen. Omdat we er niet zijn. Of ergens anders. Honderden verdachten. Talloze fouten die nooit de krant zullen halen. Waarschijnlijk missen we zo nu en dan verhalen die we absoluut zouden moeten hebben. Met dank aan de gebrekkige informatievoorziening van het Openbaar Ministerie in Groningen.
Maar hier was ik er wel. En had ik de macht om iets te publiceren met in potentie grote gevolgen. Voor de man met de saillante functie. Misschien zou het hem wel zijn werk hebben gekost.
En ik vond het niet nodig. Het vergrijp te klein. De aanleiding te begrijpen.
Maar het wreekt wel.
Want wie ben ik om te bepalen of iets wel of niet in de krant moet? En is het niet aan zijn werkgever om de situatie op juiste waarde te schatten? Om te bekijken of het delict van invloed is op zijn functioneren?
In dit geval was een van zijn werkgevers in de zaal aanwezig. Nogal nadrukkelijk zelfs.
En staat hij morgen niet in de krant.
Je hebt als verslaggever toch niet de verplichting om alles te verslaan wat je ziet en hoort? Je bent nog steeds vrij om je eigen keuzes daarin te maken.
Weet je Chris, dat dilemma van jou heet gewoon: menselijkheid!
Soms… is het beter als zaken niet in de openbaarheid komen. ;-))
Pingback: Tweets that mention Het dilemma « Rechtbankverslaggever -- Topsy.com
Als één van zijn werkgevers in de zaal is, dan kan het hem ondanks de afwezigheid van publiciteit toch alsnog zijn baan kosten?
Naast jou zijn er altijd anderen die in dezelfde afweging de andere kant opgaan. Ik weet in ieder geval over wie het gaat. En dat las ik op t grote internet. Dus ik denk dat je besluit, hoe menselijk ook, voor de persoon in kwestie helemaal niets uitmaakt. En daarbij komt… de gevolgen van zijn daden zijn toch zijn eigen schuld? Als beklaagde zijn baan verliest, is het omdat hij een strafbaar feit begaan heeft en niet omdat je over zijn zaak schreef.
Prachtig dilemma! Met een nog prachtiger uitkomst. Je geeft een fraai inkijkje in de keuzes die een journalist heeft. En in jouw persoonlijke waarden. Persoonlijke integriteit gaat bij jou boven een verhaal met (beperkte) nieuwswaarde. Je hebt geen last van menselijkheid, je hebt er gemak van. Het levert bovendien een goed stuk op en waarschijnlijk nieuwe fans. Gefeliciteerd!
Ik heb er wel moeite mee, wie ben jij om te bepalen of zijn baan wel of niet in het geding komt. Het is jouw persoonlijke gevoel bij mensen en of de functie die ze bekleden?! Je hebt er geen moeite mee om banen binnen de overheid aan te pakken, zoals vb de politie. Dat zijn ook mensen die fouten kunnen maken, alleen worden die gelijk afgestraft en is het niet door verslaggevers dan wel door de eigen organisatie. Volgens mij is het niet aan jou om die keuze te maken….
Ja, soms loop je voor de muziek uit, als je gaat publiceren of achter de feiten aan. Veel mensen, zowel hoog als laag opgeleid spelen het uit in het ´veld´. Er worden zaken gebouwd…. zoals architekten ontwerpen. Tenslotte moet een ´zaak´ wel gewonnen worden! Bijna Machiavelli-achtig. Toch wel triest, vind je niet ?!