Waarom zou je een 17-jarige jongen sparen die zijn eigen moeder op gruwelijke wijze met een hockeystick uit het leven sloeg? Met minstens vijftien ellendige slagen?
Op 1 oktober 2010 geeft de moeder van Johan aan dat ze zelfmoord wil plegen. Vanaf haar bed in haar slaapkamer vraagt ze haar zoon om hulp. Hij moet haar aan een touw ophangen in het bos.
Johan kan het niet en wil het niet. Hij zoekt een manier om zijn moeder op andere gedachten te brengen. Niet veel later komt hij terug met een hockeystick. Met het slaghout hoog boven zijn hoofd probeert hij haar te overtuigen. ‘Kijk, je wilt niet dood’.
Maar zij wil het wel. En Johan breekt. Na al die jaren.
‘Toen ging er bij mij een soort knop om. Ik zie mijzelf staan met die hockeystick en zie die stick een beweging naar beneden maken’.
Minimaal vijftien keer.
De 17-jarige Johan gaat voor zijn gruwelijke daad niet levenslang de cel in. Of twintig jaar. Of een jaar. Hij krijgt een gevangenisstraf van twaalf maanden, waarvan zes maanden voorwaardelijk. Plus een klinische behandeling van maximaal een jaar.
Johan is volgens de deskundigen zeer sterk verminderd toerekeningsvatbaar. Een acute stressstoornis. Een product van een uitzonderlijke gezinssituatie. Van langdurige traumatisering. Van sociaal-emotionele schade. Van een gezin waar Johan door zijn moeder verantwoordelijk werd gemaakt voor haar eigen welbevinden. De krant sprak van een zeer veeleisende vrouw.
Johan is een product van zijn opvoeding en het product is ernstig beschadigd. Met als resultaat een gruwelijke doodslag. Een ernstig misdrijf waar volgens de rechtbank een vrijheidsstraf van aanzienlijke duur op staat. Johan is minderjarig, maar de rechtbank meent dat het feit zo ernstig is dat hij volgens het volwassenrecht berecht mag worden.
En toch.
Uit het vonnis:
‘Tegen het opleggen van een langdurige vrijheidsstraf pleit naar het oordeel van de rechtbank een aantal omstandigheden. Rekening moet worden gehouden met de zeer sterk verminderde toerekeningsvatbaarheid van verdachte ten aanzien van het door hem gepleegde delict. Van belang is verder dat verdachte pas zeventien jaar oud is en dat hij zelf in bepaalde zin (ook) moet worden gezien als slachtoffer, namelijk van de buitengewoon complexe gezinssituatie waarbinnen hij tot nu toe heeft moeten opgroeien. Dit heeft hem schade berokkend in sociaal/emotioneel opzicht. Het valt nog te bezien in hoeverre die schade in de toekomst kan worden hersteld. Daarnaast dreigt vanuit zijn jeugdervaringen en zijn betrokkenheid bij de gewelddadige dood van zijn moeder het ontstaan van een post traumatische stressstoornis. Indien deze vrees bewaarheid wordt, zal dit het functioneren van verdachte negatief beïnvloeden. Verdachte zal hoe dan ook verder door het leven moeten met de wetenschap dat door zijn toedoen zijn moeder op gruwelijke wijze om het leven is gebracht. De moeder met wie verdachte een – hoe complex verder ook – innige band had en die hem volgens zijn zeggen ondanks haar problematische persoonlijkheidsstructuur heeft omringd met haar aandacht en liefde. Het zal veel van verdachte (en zijn familie) vergen om datgene wat is gebeurd, een plek te kunnen geven in het toekomstige bestaan van alle dag’
Je zou het nuance kunnen noemen.
Gatver, wat een afschuwelijke verhaal :(. Echt om te janken. Ik hoop dat ‘Johan’ toch ooit de kracht vindt om gelukkig te worden.
Pingback: Tweets that mention Het slachtoffer en de dode moeder « Rechtbankverslaggever -- Topsy.com
Je moet er toch niet aan denken dat die rare PVV club in dit soort zaken met die rare minimum straffen het leven van zo’n jongen verder vernachelt.
Ik vind de vrijheidsstraf hier eigenlijk ook al te veel. Hier past alleen maar gerichte begeleiding/behandeling
Tranen in de ogen. Zelf in ver verleden één(!) keer meegemaakt dat mijn moeder zelfmoord wilde plegen. Ik voelde letterlijk iets knakken in mijn hoofd en heb hier nog lang last van gehad….
Heb het vonnis gelezen. Een enorme lap tekst met veel lange zinnen, maar wel erg begrijpelijk uitgelegd waarom de rechtbank is gekomen tot haar oordeel.
Ik hoop dat de mensen uit de directe omgeving van de jongen en het gezin het vonnis ook lezen, want ik vind het een weliswaar lang, maar duidelijke uitspraak. Misschien geeft het de familie iets om over na te denken en wellicht zelfs steun van te ondervinden.
Overigens een goed geschreven stuk.
Gaan we weer lekker daderknuffelen? Arme arme jongen, hij heeft zo’n slechte jeugd gehad en kan er ook niks aan doen. Eigenlijk zouden we hem moeten belonen voor zijn gedrag en begeleiding aanbieden. En een huis en een uitkering.
Het gaat hier om een MONSTER dat KOELBLOEDIG zijn bloedeigen moeder MET EEN HOCKEYSTICK helemaal tot moes heeft geslagen! Zo iemand mag nooit maar dan ook nooit meer in de maatschappij terugkeren en moet levenslang de cel in. En dan niet zo’n luxe nederlandse cel met playstation en kleurentv en airco, maar een gevangenis zoals hij gewend is in zijn moederland, want daar weten ze nog wel wat straffen is.
Ligt HET nu aan mij OF BESTAAT er EEN RECHTSTREEKS verband TUSSEN het veelvuldig EN WILLEKEURIG gebruik van CAPS LOCK met uitroeptekens en conservatieve opvattingen?(!)
Ik probeer gewoon een aantal feiten meer nadruk te geven omdat Chris ze probeert weg te moffelen. Bedenk dat dit soort mensen hier TE GAST is en zich dus hebben te gedragen volgens ONZE normen, waarden en wetten.
Kunnen of willen ze dat niet dan gaan ze maar lekker terug naar de woestijn waar ze vandaan komen.
@W.B. Hulskemp
Het staat je vrij om er zo over te denken, maar het achterwege laten van hoofdletters en uitroeptekens maakt je de boodschap niet minder krachtig. Het is nu een beetje alsof je bepaalde woorden in mijn oren toetert.
Welk feit moffelt Chris nu weg? Hij geeft nauwkeurig de achtergrond van deze zaak weer en bagatelliseert niet. Het enige subjectieve element is dat hij het een genuanceerd vonnis vindt.
En waar je suggestie van de allochtone herkomst van Johan nu vandaan komt en wat de relevantie daar van zou zijn, is me een raadsel.
Ik dacht altijd dat zaken als deze het pleit tegen minimumstraffen beslechten, maar nu dringt tot me door dat de persoon van de dader voor voorstanders van minimumstander geen rol van betekenis heeft. Hoe straffen zij hun kinderen, vraag ik me dan wel eens af.
Wat WB Hulskemp een beetje wegmoffeld is dat onze rechter naar onze normen heel duidelijk in dat oordeel heeft aangegeven dat er tal van omstandigheden pleiten tegen een lange gevangenis straf.
En volgens onze waarden respecteer je die uitspraak.
Helaas is dat respect niet meer de norm.(Heb er zelf ook vaak moeite mee 😉 )
Beetje vervelend om die termen als daderknuffelen te moeten vernemen van iemand die het even wil aanduiden dat hij het niet eens is met zo’n oordeel.
Enne, beste Hulskemp…
Soms is dat kleurtje van belang. Weg met de moraalridders die die afkomst in diverse situaties niet durven benoemen. Maar in dit geval ben ik de “afkomst” van die jongen nergens tegen gekomen. Ik heb verhaal en vonnis gelezen en ik moet zeggen…
dit stukje levensleed/ellende heeft geen flikker te maken met een huidskleur of afkomst. Het zou zomaar het decor kunnen zijn voor een gruwelfilm met een prachtige familie kaaskoppen als hoofdrolspelers.
In een chinese film zou het ook niet misstaan als die knul na die daad vlucht en een leven wordt verfilmd op zoek naar hoe dit te plaatsen in de volwassenwording van een jonge man, mogelijk met een heldhaftige dood waar hij een ander leven redt.
Van mij mag je die buitenlanderinsteek dus bewaren voor situaties waar het ertoe doet of het “finnen” zijn.
De heer W.B.hulskemp snapt niet dat deze knaap uit een wit gezin uit Het Groningse Haren komt. Een niet onbemiddeld gezin waarbij dochter in de VS studeert en zoonlief het gymnasium in Groningen volgde. Om nu op de GeenStijl tour te gaan: wat was het moordwapen? Een hockeystick? Dat kan geen mocro of Negerd zijn. Of toch wel?
Als iemand het weet….
Moeite met dat vonnis heb ik niet. Maar ik kan de rechtsgang niet volgen.
Hier wordt een zeventienjarige naar volwassenenrecht geoordeeld. Gelet op de ernst van de daden zou dat voor de hand liggen, maar volgens mij zijn het niet de daden maar uiteindelijk de mate van ontwikkeling van de dader die kunnen leiden tot dat besluit om hem niet meer naar jeugdrecht te oordelen. Ik dacht dat daar een zaak aan voorafgaat om dat te bepalen.
Dan komt een kink in mijn kabel als ik nu in dat vonnis -en zeker in de motivatie voor die bijzondere voorwaarden- zie hoezeer er rekening is gehouden met een toch wel danig verstoorde ontwikkeling van deze knul. Behandeling wordt niet alleen als wenselijk gezien, maar er is voldoende aanleiding om die af te dwingen…
Kortweg; Dit vonnis zegt mij dat deze knul in het jeugdrecht had gehoord.
Als iemand een lichtje kan laten schijnen;
Hoort dat vaststellen van volwassen/jeugdrecht bij de zaak of is dat een afzonderlijke zitting? Kan een hogerberoep of hoge raad in zo’n geval bij een dergelijke tegenstrijdigheid het vonnis nietig verklaren en terug verwijzen naar het jeugdrecht