Mag je nu wel of niet je eigen kind slaan?
Ja en Nee.
Op 23 februari 2008 zet vader Peter uit Bedum zijn twee zoontjes in de badkamer. De 4-jarige Mark gaat in bad. De 7-jarige Tijmen onder de douche.
Als Peter beneden nog even wat op gaat ruimen, doen de jongens wat jongens van die leeftijd doen.
Keet trappen. Waterballet.
Peter loopt naar boven, waarschuwt de 4-jarige Mark een paar keer en haalt dan uit.
Het levert hem de volgende dagvaarding op:
hij op of omstreeks 23 februari 2008, in de gemeente Bedum, opzettelijk mishandelend zijn kind, althans een persoon, te weten Mark XXXXXXX, tegen de rug en/of billen, althans tegen het lichaam, heeft geslagen en/of gestompt, waardoor deze letsel heeft bekomen en/of pijn heeft ondervonden;
Volgens de vader was hier geen sprake van een mishandeling. Slechts het uitoefenen van het ouderlijk gezag. Met een enkele corrigerende klap.
Maar wel een waar Mark een blauwe plek van krijgt.
Is hier nu sprake van een mishandeling?
Deze vraag lijkt makkelijker dan hij in wezen is. In eerste instantie zou je namelijk denken dat elke klap een mishandeling is.
Maar dat is niet zo.
Uit de jurisprudentie blijkt dat een zekere ’tuchtige’ straf niet per definitie strafbaar is. Soms is een corrigerende tik ook juridisch acceptabel en staat het strafrecht buitenspel.
Maar dat soms is wel afhankelijk van een aantal factoren. Zoals leeftijd en omstandigheden. Een strontvervelende 14-jarige, provocerende en treiterende puber een draai om de oren geven is iets anders dan een 4-jarige zorgeloos spelende peuter op de rug slaan.
En dat is exact wat vader Peter vandaag kreeg te horen bij de rechter.
Een kind van 4 dat zorgeloos speelt in zijn eigen huis, bij zijn eigen vertrouwde vader. Spelend met water.
Zo’n kind vraagt niet om een klap tegen zijn rug.
En dus werd vader Peter vandaag veroordeeld. Art. 300 mishandeling.
Een voorwaardelijke werkstraf van 40 uur en een verplichte agressie-cursus.
En een strafblad met daarop een misdrijf.
Lichamelijk geweld lijkt me helemaal niet nodig bij de opvoeding.
Corrigeren kan op vele manieren maar corrigeren met een agressieve aanval lijkt me altijd buiten proportie, hoe oud de ‘overtreder’ ook is.
De rechter of hulpverlening had het ook gewoon bij die agressie-cursus kunnen laten want als dit een incident was (en daar lijkt het op) dan hoort dit niet in een rechtzaal te worden opgelost.
Volgens mij.
@Henk: het was geen incident. Peter mishandelde eerder zijn ex.
Wat het geweld betreft ben ik het niet helemaal met je eens. Ik heb zelf twee kinderen (bijna drie, zelfs) en wil ze soms met liefde achter het behang plakken. Ik sla ze niet, maar soms een schopje onder de kont of even stevig bij de arm pakken, daar zie ik het slechte niet van in. Soms moeten ze voelen dat het menens is. Ik heb van mijn ouders ook wel eens een tik gehad (terecht, waarschijnlijk) en dan weet je wel weer even waar je aan toe bent….
Dat ben ik met je eens Chris.
Fysieke correctie mag best.
Maar ik vind wel dat fysieke correcties beheerst moeten worden uitgevoerd door opvoeders en niet vanuit plotselinge agressie. Dat geeft een slecht voorbeeld ook.
Even flink bij de arm pakken, kan wel; dat deed m’n moeder ook wel eens bij mij en daar heb ik geen moeite mee.
Maar het is de manier waarop.
Vanuit een agressieve opwelling (over-) reageren, is niet goed imo. Effe tot drie tellen lijkt me dan beter.
Geloof het of niet: ik heb mijn kinderen nooit geslagen, geschopt, geknepen of wat dan ook. Ik heb met ze gesproken, met woorden gewezen op wat kan en wat niet kan. Inmiddels zijn mijn drie kinderen groot, en de manier waarop ze in het leven staan en functioneren in de maatschappij vervult mij met trots.
Ik geniet nu heel erg van mij eerste kleinkind, een kleinzoon van 15 maanden, en hij weet wat Opa’s opgestoken wijsvinger in combinatie met Opa’s kreet ‘mag niet!’ betekent. Klappen zijn het middel niet, communicatie, in welke vorm ook, wel.
O, nog vergeten: Chris (en je partner) alvast gefeliciteerd met het derde wondertje!
@erwin: ik ben het in principe wel met je eens. Fysiek geweld is altijd een zwaktebod. Maar bij een puberende peuter willen woorden nog wel eens ineffectief zijn, is mijn ervaring.
En dank voor de felicitaties.
Slaan is inderdaad overbodig bij opvoeding. Interessant in het verhaal was geweest hoe de mishandeling aan het licht is gekomen, moest het kind naar een hulpverlener? of heeft het kind tegen iemand gesproken over de klap(pen). Ook was het misschien beter de eerdere mishandeling van de ex in het verhaal te vermelden.
@Marc: de mishandeling kwam aan het licht omdat de moeder aangifte heeft gedaan. De twee lagen in een nogal vervelende scheiding.
Dat zijn zeker interessante feiten, maar mijn insteek was dit keer om de ‘corrigerende tik’ enigszins juridisch te duiden.
Mijn website is geen krant of radio. Het grote voordeel van deze site is de vrijheid die ik heb om in te zoomen op een specifiek (voor mij belangrijk) aspect van een zaak. Dat is het grote verschil met een ‘gewoon’ rechtbankverslag waar je nu eenmaal alle relevante (maar daardoor soms saaie) feiten in zet.
@Chris,
Ik ken het machteloze gevoel die kinderen je soms kunnen geven, kan me goed voorstellen dat die machteloosheid kan uitlopen in een corrigerende tik. Dus in eerste instantie las ik het verhaal met medelijden voor de vader, een veroordeling voor iets simpels, maar na het lezen van de reageersels twijfel ik, dat de vader een geschiedenis heeft van agressie was een belangrijk aspect.
Maar misschien heb jij in de rechtszaak informatie gehoord of gezien waaruit blijkt dat het echt een corrigerende tik was, en de aangifte meer gebaseerd is op wraak?
Gefeliciteerd!
@marc: dat is lastig om te zeggen. In dit geval hoor je alleen de kant van de vader, dus of het gaat om wraak (zoals de vader zegt), ik weet het niet.
De agressie in het verleden ging om de mishandeling van zijn vriendin. Om dat meteen al een geschiedenis te noemen….
Wat deze zaak betreft weet ik het niet. Vind ik ook niet zo heel belangrijk, trouwens. Ik heb met deze bijdrage aan willen geven hoe men in de rechtszaal in zijn algemeenheid denkt over het slaan van kinderen. Dat het soms kan leiden tot vervolging of een veroordeling en soms ook niet.
De gescheidenis van een verdachte is in dit geval wellicht bepalend voor de strafmaat, maar niet zozeer voor de vraag of een tik corrigerend is of niet.
Een blauwe plek krijgen vind ik niet vallen onder een corrigerende tik. Dat is een duidelijk pakslaag in mijn ogen. Geheel niet meer van deze tijd en terecht dat de vader veroordeeld is.
Als mijn kind van vier een waterballet maakt van de badkamer spreek ik het toe. Een tik kan hij/zij krijgen als het iemand anders moedwillig pijn doet en daarbij niet meer luisterend naar mij. Kortom, bij een, voor mij, onhoudbare situatie. Maar een badkamer word toch zo weer schoon. Letsel aan iemand anders ligt lastiger in mijn ogen.