Soms vraag ik mij af of sommige ouders het wel waard zijn om kinderen te hebben. En dan denk ik er over om een vlammend betoog te schrijven.
Maar laat ik dat maar niet doen.
Het is druk op de Grote Markt in Groningen. De inwoners vieren feest. Een voetbalteam heeft een prestatie geleverd en dat moet gevierd worden. Met overgave.
Er is politie om de been. Omdat sommige supporters van het voetbal nu eenmaal erg emotioneel kunnen reageren. En de vreugde van de een dan ten koste moet gaan van het bezit van een ander.
In een zijstraatje staat een vader tegenover vier politieagenten. Ik weet niet wat hij heeft gedaan en waarom, maar het gesprek verloopt niet prettig. De vader stelt zich op zijn zachtst gezegd defensief op. Hij doet dat blijkbaar zo bedreigend dat een van de agenten hem naar de nek vliegt. Met zijn vieren slaan ze hem in de boeien.
Tot zover is er niets aan de hand. Ook de politie kent de verhuftering in de samenleving. Luisteren naar agenten is anno 2014 voor mietjes. Ook op straat kennen we onze rechten pijnlijk goed en onze plichten een stuk minder.
Helaas is de vader niet alleen. Op enkele meters afstand staat zijn vrouw. Met hun kinderen. Een meisje en een jongetje, ongeveer acht jaar oud, kijken toe hoe hun vader tekeer gaat tegen de agenten. De moeder doet stevig mee. Ze vloekt en tiert. Is buiten zinnen. Op alles en iedereen om haar heen.
De twee kleine kinderen lopen er verloren bij. Ik weet niet wat er door hun hoofden gaat, maar ik hoor het jongste jongetje wel iets zeggen.
‘Mamma, ik ben bang’
De moeder hoort het wel, maar luistert niet. Ze schreeuwt naar het jongetje:
‘IK WEET HET VERDOMME OOK NIET!’
Ze wil naar de politie stappen om een einde te maken aan de in haar ogen belachelijke arrestatie, maar iemand weet haar tegen te houden. Met de kinderen schuift ze steeds iets verder weg van haar man. Het vloeken en tieren stopt niet. Haar wordt groot onrecht aangedaan.
Er wordt tegenwoordig overal zonder blikken of blozen gezegd dat criminaliteit etnisch is. Dat bepaalde landen en culturen nu eenmaal achterlijk zijn. En minderwaardig. En dat we daar de criminaliteit aan te danken hebben.
Hele jonge kinderen zijn sponzen. Of ze nu geel, bruin, zwart of blank zijn. Ouders zijn heilig. Alles wat zij doen is goed. In je jonge jaren vorm je je naar het wereldbeeld van je ouders.
Wat moet je als jochie van acht met een vader die het gezag van de politie niet accepteert? Wat met een moeder die geen bescherming geeft, maar haar panische verontwaardiging boven haar taak van moeder laat gaan?
Wie een school afbreekt, kan van de stenen een gevangenis bouwen. Zegt men wel eens.
Wat mij betreft geldt dat net zozeer voor de opvoeding.