Nederland is de criminaliteit zat. Strenger straffen. Gegarandeerde minimumstraffen voor papieren feiten. Aanpakken die boeven.
Maar wat nu als de boef een gewone burger is?
Alie heeft iets heel ergs gedaan. Ze heeft een vrouw gestoken met een mes. In haar bovenlijf. Officieren van justitie zijn doorgaans niet zo blij met dit soort acties. Een bovenlijf is een kwetsbare plek. Zeker in combinatie met scherpe messen.
Justitie wil Alie graag veroordeeld zien. Omdat de steekpartij gemakkelijk dodelijk af had kunnen lopen. Alie heeft een levensdelict begaan. Een van de ergste misdrijven. Ook al weet de officier van justitie naar eigen zeggen ook wel dat ze niemand om het leven wilde brengen.
Ze weet het. Maar het maakt niet zo heel veel uit. Zij heeft nog altijd het wapen van de voorwaardelijke opzet. Een bijzonder juridisch begrip. Je was het niet van plan. Maar je had kunnen weten dat het er wel van had kunnen komen.
Op papier zou je Alie met gemak heel erg lang achter de tralies kunnen stoppen. Daar zou je als politicus ook vast wel vrede mee kunnen hebben. Zolang je haar verhaal maar niet daadwerkelijk aan hoeft te horen.
Gelukkig bestaan rechtszaken uit meer dan een berg papier. Achter Alie schuilt een triest verhaal.
Op 25 maart komt haar vriend Ron iets eerder thuis. Hij heeft haar wat te vertellen. De verleiding was hem te groot. Hij heeft het bed gedeeld met een ander. De eenmalige verleiding was geen lang leven beschoren. Al was het maar omdat de vriend van de vrouw hen had betrapt.
Alie is boos. Niet eens zozeer op Ron. Meer op die andere vrouw. Eerst rijden Ron en Alie samen naar haar huis. Ze is er niet. Later die dag besluit Alie om de vrouw in haar eentje een bezoekje te brengen. Om te vertellen dat zij haar Ron met rust moet laten. Omdat zij meer kapot maakt dan haar lief is. Maar zij doet niet open. Alie koelt haar woede op drie autobanden. Het auto-alarm alarmeert. De vrouw komt naar buiten.
Dan lopen de lezingen uiteen. Volgens Alie ontstaat er een worsteling. Een handgemeen waarbij zij vergeet dat ze het mesje nog in haar handen heeft.
Volgens het slachtoffer ging het anders. Zij had nauwelijks tijd om iets te doen. Ineens was daar die vrouw met het mes.
De verwondingen vallen uiteindelijk mee. Wat oppervlakkinge schrammen, een snijwond en een oppervlakkige steekwond.
Maar toch. Een poging doodslag. Op papier. Een ernstig geweldsincident. Het geweld waar hardwerkend Nederland ondertussen zo zat van is.
Het steekincident krijgt de volgende dag een raar staartje. Ron gebruikt de strop om zichzelf van het leven te beroven. Drie dagen later is hij dood.
Er is niet veel tijd voor nodig om kinderen te beroven van hun vader en moeder. Hij dood. Zij in de cel.
Dan doet de officier van justitie iets geks. Ze spreekt van een ernstig delict. Met mogelijk fatale gevolgen. Op papier goed voor een lange celstraf.
En toch gaat ze niet voor de hoofdprijs. Ze houdt rekening met de bijzondere omstandigheden van deze zaak.
Met een vrouw die een harde boodschap te verwerken kreeg. Voor de zelfgekozen dood van Ron en er vlak na.
De officier kijkt voorbij de papieren werkelijkheid. Zij weet wat politici behoren te weten. Zeker als ze ooit officier van justitie zijn geweest. Ze kiest bewust voor een lagere strafeis. Van twee jaar, waarvan tien maanden voorwaardelijk.
Omdat achter elk misdrijf een mens zit. Met een verhaal.