De waarheid. Het klinkt zo mooi. Eindelijk zekerheid. Dit is het. En niet anders. Of toch niet?
Fotograaf Hans Aarsman bekijkt foto’s en hij doet dat zo intensief dat hij steeds weer iets anders ziet. Wat op het eerste gezicht zo lijkt, blijkt later toch ineens niet zo te zijn. Zijn manier van kijken heeft hem een mooi inzicht gebracht. De waarheid bestaat niet. Er zijn er minstens zeven van.
Wat te denken van de juridische waarheid? Misschien wel de meest controversiële. Omdat de waarheid van de rechter de waarheid niet hoeft te zijn.
Neem Marco.
Ooit een gevreesde spits van een regionale voetbalclub in het Noorden. Zijn inzet kon het team maken of breken.
Tegenstanders kennen de kracht van Marco. Keepers waarschuwen hun verdedigers. Let op Marco.
Tijdens een van de wedstrijden gaat het mis. De verdediger die Marco in alles volgt, krijgt het met hem aan de stok. Hij ziet ineens hoe Marco zich omdraait en hem vol in het gezicht slaat. Duizelig van de klap loopt hij naar de scheidsrechter. Die heeft niets gezien en laat verder spelen.
De verdediger speelt door. Maar voelt na de wedstrijd de pijn steeds heviger worden. Een arts stelt vast dat zijn jukbeen is gebroken. De oorzaak: een harde klap van buitenaf.
Er volgt een aangifte. Van zware mishandeling. De politie hoort de enige getuige. De keeper. Teamgenoot van de gekwetste verdediger. Hij heeft de klap gezien. Geen twijfel mogelijk. Het was Marco.
De waarheid begint vorm te krijgen.
Er ligt een aangifte, er is een getuige en er is een medische verklaring. Marco heeft bovendien geen verklaring paraat. Hij zegt zich het hele voorval niet eens te herinneren. Wat hem betreft, is er niets aan de hand. Hoe de verdediger dan aan het letsel komt? Geen idee. Misschien wel elders in de wedstrijd opgelopen.
De rechter denkt dat er wel degelijk een incident is geweest tussen Marco en de verdediger. Maar hij sluit niet uit dat het slachtoffer op een ander moment gewond is geraakt. Ergens tussen het conflict en het bezoek aan de arts.
De rechter kan de twee waarheden niet met elkaar in contact brengen.
En spreekt Marco vrij.
Het vonnis voelt als een verlies voor het slachtoffer.
En als winst voor de rechtspraak.
De rechtbank weet het gewoon niet. Er is niet genoeg bewijs, dus vrijspraak.
Rechters hebben echt nog wel iets te zeggen. Soms teveel, volgens mij.
Winst voor de rechtspraak? Waar zie je die? Ik denk dat de rechtspraak hier verloren heeft. Verloren van de keiharde realiteit dat de waarheid vaak niet achterhaalbaar is. Geen duidelijke schuldige veroordeeld, geen duidelike onschuldig vrijgesproken. Slechts iemand waarvan we het niet weten, en die daarom verondersteld moet worden onschuldig te zijn. Een goede regel, maar wel een die dient om de schade van een verlies van de rechtspraak te beperken, zeker geen overwinning.
Het lijkt me dat op een voetbalveld wel meer mensen de klap hebben gezien, dus wat er gebeurd is, is vrij duidelijk.
Zo’n zaak is dan niet haalbaar?
Waarom gaat Marco dan nog naar de rechtbank? Moet iedere keer het wiel opnieuw worden uitgevonden? Of had een andere rechter wel een schadevergoeding toegekend? (daar gaat het toch alleen om)
We zijn aardig aan het kloten in ons landje als het zo iedere keer gaat.