Op zoek naar een moord

Ik heb eerder op dit weblog en in het Dagblad van het Noorden geschreven over het gevaar van autisten.

Dat werd me bepaald niet in dank afgenomen. Sterker: het leverde zelfs een boze ingezonden brief op in de krant.

Er zijn zelfs mensen die menen dat je überhaupt niet mag schrijven over psychiatrische patiënten.

Dat zal mij er niet van weerhouden opnieuw aandacht te vragen voor deze kwestie.

Op 23 februari 2009, zo rond lunchtijd, loopt manager Frits even een blokje om. Hij wil een frisse neus halen.

Als hij op straat langs een jonge jongen loopt, voelt hij plotsklaps een hevige pijn in zijn nek. Frits valt op de stoep en voelt in zijn nek het koude staal van een mes. Onder zijn rechteroor zit een gapend gat.

Als hij het scherpe wapen uit zijn nek trekt, blijft een deel van het metaal in zijn keel steken. Onder het hoofd van Frits ontstaat een steeds groter wordende plas bloed.

De jonge jongen met het mes heet Ralph en is achttien jaar jong. Ralph kan niet bij zijn gevoel en daar kan hij niets aan doen. Hij heeft het syndroom van Asperger. Een autistische stoornis.

De stoornis van Ralph zorgt ervoor dat hij niet goed mee kan komen in de maatschappij. Hij heeft moeite om anderen te doorgronden. Het sociale verkeer is voor hem een grote poel van tegenstrijdige signalen. Alles wat niet te verwachten valt, is eng. Problemen kan hij zelf niet oplossen.

Ondanks zijn stoornis gaat Ralph wel gewoon naar school en dat is voor hem een bron van spanning. Zijn voorliefde voor geweldsfilms maakt het er ook niet beter op. Hij raakt gefascineerd door het idee om zelf iets heel ergs te gaan doen. Misschien dat hij dan eens een keer iets voelt. Misschien dat hij dan iets van zijn spanning kwijtraakt.

Op 23 februari 2009 slaat hij toe. Gewoon op straat. Een willekeurige voorbijganger.

Zonder emotie.

Het is tijdens de rechtszaak niet prettig om te luisteren naar de slachtofferverklaring van Frits. Wat hem is overkomen, is met geen pen te beschrijven. Doodsangst, sondevoeding, doorgesneden zenuwen, een litteken van twintig centimeter. Het waarom. Die steeds maar groter wordende plas bloed op de stoep. Stemverlies.

Nog niet zo lang geleden publiceerde het Algemeen Dagblad een verhaal over de toename van psychiatrische patiënten in de maatschappij. De politie in de Randstad heeft er de handen vol aan.

De Randstad is Groningen niet.

Maar ik weet zo wel een handvol ernstige incidenten met autisten in de stad.

Delen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *