zittingszaal14
Nederlanders mogen graag praten over het recht. Over slappe linkse rechters en belachelijk lage straffen.
Ons land telt ruim 16 miljoen juristen. We hebben er allemaal verstand van en zijn ook niet te beroerd om onze mening luid te verkondigen.
In de kroeg, op feestjes en partijen en bovenal op het internet.
Als ik een rechtszaak volg, dan is dat vaak in zittingszaal 14 van de rechtbank in Groningen. De grote zaal.
De rechtbank is zo vriendelijk om vlak achter de tafel van de verdachte en diens advocaat een tafel te reserveren voor de heren en dames van de pers. Aan die tafel schuiven altijd journalisten aan van de mainstream media. De cultuur van bloggende burgers is in Nederland nog niet tot de rechtbank doorgedrongen.
Wij van de pers krijgen een voorkeursbehandeling. We zitten op de (bijna) eerste rij en als het meezit krijgen we er nog een glaasje water bij ook.
Naast de perstafel hebben we ook nog een eigen perskamer. Met comfortabele stoelen, een koffietafel, bibliotheek, telefoonlijn, kunstwerk en draadloos internet. De dikke deur heeft een cijferslot met geheime code (Z542D3). Zo houden we onverlaten buiten de deur. Wie de code kent, sluit zich aan bij een zeer select groepje Nederlanders. Om er binnen te komen, moet je toch op zijn minst heel erg lang gestudeerd hebben. De meeste kamerbewoners zijn academisch geschoold.
Perskamer
Ruim op tijd worden we voorzien van informatie over de op handen zijnde strafzaken. Dat gaat best ver. We weten tot op de letter wat u heeft uitgespookt. Onder embargo, uiteraard.
Dat u niet denkt dat we zomaar wat aan het rommelen zijn daar op de rechtbank..
Ons theater is zittingszaal 14. De grootste zaal van de rechtbank. De ruimte heeft iets weg van een collegezaal. Achter de perstafel gaat de tribune trede voor trede steeds hoger de lucht in. Op die tribune staan ongeveer 80 stoelen.
Die stoelen staan daar niet voor niets. Ze staan er voor u.
Maar u zit er niet, weet ik uit ervaring. Nu kan het natuurlijk zo zijn dat u niet komt omdat er op de rechtbank in Groningen twee toppers werken. Journalisten met een bult ervaring en een prettige schrijfstijl. Verslaggevers eersteklas die u wel om een boodschap kan sturen.
Dat kan zo zijn, maar ik geloof niet dat u daarom niet verschijnt. Er moet meer aan de hand zijn.
Rechtszaken in Nederland zijn vrijwel allemaal openbaar. Moord, verkrachting, ontucht, kinderporno, straatverboden, ernstige verkeersongelukken, snelheidsovertredingen, u kunt ze allemaal live meemaken. Mijn naaste collega Rob Zijlstra heeft zelfs een rechtbank-agenda op zijn site staan. Kunt u zo zien welke zaak op welke dag speelt. U hoeft alleen maar af te reizen.
Maar dat doet u niet.
U laat het massaal afweten.
U heeft een stevige mening over het recht. U bent het meestal niet eens met die linkse rechters en hun softe aanpak.
Maar u komt nooit eens zelf kijken hoe de vork nu werkelijk in de steel zit.
Ik vind dat jammer.
Het is namelijk prima om een mening te hebben.
Maar wat is een mening zonder kennis?
Vandaar mijn oproep aan alle mensen met een mening. Kom eens langs! Buiten de vakantieperiodes zijn er elke dag rechtszaken te bewonderen. U loopt zo binnen, vraagt naar de dichtstbijzijnde rechtszaak en krijgt zonder morren een plaatsje toegewezen.
En als u echt mazzel heeft, dan ziet u ook nog een echte rechtbankverslaggever rondlopen.
Gratis en voor niets.
Toen ik in Groot Britannie woonde mocht ik graag bij de Magistrate’s Court in de plaats waar ik woonde kijken. Heel gemakkelijk, je liep binnen en ging zitten. Er was maar 1 zittingsdag, 1 zaal en beveiliging was er niet. Het enige wat er van je verwacht werd, was dat je je gepast kleedde. Magistrate’s Courts behandelen “kleine” zaken. Openbare dronkenschap, rijden onder invloed, vechtpartijen en “public order offences”. Heel interessant om te zien en zeer toegankelijk.
Ik heb twee keer een rechtzaak in Groningen bijgewoond en ik moet zeggen, heel anders, vooral de toegankelijkheid. Ik heb in Groningen altijd het gevoel (onterecht, dat weet ik) dat ik een goede reden moet hebben om er te zijn, ondanks het feit dat zaken openbaar zijn.
@corine: toegankelijk is inderdaad anders. De beveiliging is behoorlijk aangescherpt. Maar eenmaal langs de detectiepoorten is het wat mij betreft nog steeds redelijk gemoedelijk, hoor! Maar misschien heb ik ook wel makkelijk praten. Ik ben er inmiddels kind aan huis, dan gaan deuren wellicht wat makkelijker open.
waar kan ik me intekenen?
@peppie: stuur maar even een mailtje. Als je de enige blijft, krijg je nog een kop koffie van me ook. Te nuttigen in het heiligdom der heiligdommen. De perskamer. Gewijde grond.
Onlangs voorzien van nieuwe vloerbedekking, overigens.
Misschien wel een aardig idee. Een dagje mee met de journalist. Moet ik wel loting opzetten in verband met de ongetwijfeld grote opkomst…
Als je zo’n dagje gaat doen, dan houd ik me aanbevolen.
Mmmm ik vond het maar niks dat jij achter mij zat. En een schoolklas.
tsja. de openbaarheid van de rechtspraak is een groot goed, maar ik kan me voorstellen dat je daar als verdachte anders over denkt…
Ik ben al een paar keer deel geweest van zo’n ‘schoolklas’. Ik snap dat het voor de verdachte heel vervelend is dat er op zo’n cruciaal moment in z’n leven wildvreemden bij zijn.
Wat ik echter wel veel merk bij kennissen van me die voor de rechter hebben gestaan, is dat ze klagen over advocaten zonder hart voor hun zaak etc.
Ik zit daar niet omdat ik het saai vind. Ik zit om te leren, zodat ik over een paar jaar misschien wel kan voorkomen dat jíj (wie weet onterecht) achter de tralies verdwijnt.
(@ Chris, ik vind dat de drempel om in je eentje langs te gaan wel hoog is. Ik voel me helemaal niet op mijn gemak als ik daar alleen zit, aandachtig te kijken naar degene wiens leven op het spel staat en de mannen en vrouwen die daarover beslissen..)
@eva: ik voel me na ruim zeven jaar nog steeds niet echt op mijn gemak in die zaal. Het blijft raar om onbeschaamd mee te luisteren naar de meest intieme details uit iemands leven. Zeker in de wetenschap dat je de ‘macht’ hebt om die zaken wereldkundig te maken.