Een moord na een stalking. Dat is niet iets wat we dagelijks zien. Maar achter die vreselijke incidenten zit een veel omvangrijker probleem. De onmacht van mensen om los te laten en door te gaan met hun eigen leven. De obsessie van stalkers om vast blijven houden aan iets dat al lang en breed weg is.
Wat te denken van Peter? Een man die het einde van zijn relatie niet over zijn kant kon en wilde laten gaan. Hij bedacht een even creatieve als treurige methode om zijn ex dwars te zitten. Peter maakte hele kleine bedragen over op de bankrekening van zijn slachtoffer. Alleen maar om bij die overschrijvingen hele nare tekstjes af te kunnen drukken.
Handig bedacht. Je eigen bank als koerier van de haat. Maar je zal er maar wekelijks mee te maken krijgen. En Peter is niet de enige. Erwin deed exact hetzelfde. Bij iedere overschrijving van de kinderalimentatie schreef hij: ‘Dit is voor je bastaardkind’.
Maar het kan nog gekker.
Robert besloot de moderne techniek in te zetten om zijn ex dwars te zitten. Zijn Suzanne was op een voor hem kwade dag met de noorderzon vertrokken. Ze nam de kinderen mee. Hij kreeg te horen dat Suzanne er een potje van maakte. Op stap ging zonder oppas te regelen, bijvoorbeeld. En de kinderen sloeg.
Robert bedacht een plan om Suzanne te kunnen controleren. Hij verkocht zijn auto aan haar. En met de auto een compleet GPS-systeem. Keurig verstopt achter de voering van de kofferbak. Zonder het te weten was Suzanne ineens met grote regelmaat zichtbaar op het computerscherm van Robert.
Een enge gedachte, maar het werd pas echt eng toen Robert deed waar alle stalkers zich schuldig aan maken. Het willen uitoefenen van macht. De macht die je hebt als je een ander vertelt wat je normaal gesproken eigenlijk helemaal niet kan weten. Wat iemand doet, waar iemand heen gaat en waar iemand is geweest.
Suzanne werd er gek van. Als ze met de kinderen uit het zwembad kwam, vroeg Robert via de SMS of ze lekker had gezwommen. Waar ze ook heen ging, er volgde een onthullende sms.
Obsessief
Stalkers zijn niet zomaar obsessief. Ze zijn grenzeloos obsessief. Ontmoet Pieter. Landbouwer in het noorden van het land. Als de dijk breekt, staan zijn aardappels in de Waddenzee. Hij staat alleen in het leven. En dat wil hij niet.
Pieter had het allemaal zo mooi in zijn hoofd. Trouwen. En kinderen. Maar daar dacht zij toch even anders over. Ze wijst hem af. En daar kan Pieter niet tegen. Hij laat zich niet zomaar afschepen. Stuurt kaarten. Bezoekt de plekken waar ze komt. En staart haar dan langdurig aan. Pieter draaft onverstoorbaar door. Hij laat zelfs t-shirts maken met daarop haar naam en verschijnt voortdurend op plekken waar zij komt.
Pieter is een koppige doorzetter. Zelfs als de politie hem tijdelijk naar de gevangenis brengt, stopt hij niet. Vanuit zijn cel stuurt hij doodleuk kaarten en brieven naar het object van zijn begeerte. En naar mensen om haar heen.
De brieven blijven komen. Naar bedrijven en instanties in haar omgeving bijvoorbeeld. Hij krijgt het zelfs voor elkaar om bij de regionale omroep in een radio-uitzending zijn boodschap aan haar over te laten brengen.
Pieter heeft naar eigen zeggen geen rechter nodig om de zaak op te lossen. Geef hem een keukentafel en haar aanwezigheid en de rechters zullen hem niet meer terugzien.
Tijdens de rechtszaak hoort Pieter zijn allerlaatste waarschuwing. Hij is eerder veroordeeld voor stalking en de koek bij de rechterlijke macht is wel zo’n beetje op. Een tbs dreigt aan de horizon. De rechter in kwestie stelt zich vaderlijk op .
Rechter: ‘U zit op een schip en u vaart regelrecht op de Van Mesdagkliniek af. En elk door u verzonden kaartje voegt een knoop toe aan de snelheid van het schip’
Pieter: ‘Ik ben een boer en geen visser’
Rechter: ‘Oké, u zit op een trekker en u gaat regelrecht op de Van Mesdagkliniek af. Zonder stuur. Daar bent u zomaar binnen, maar het is een stuk lastiger om er weer uit te komen’
Pieter is doof voor rationele argumenten. Alle vragen eindigen consequent bij haar. Bij wat zij moet doen. Wat hij wil horen van haar. Een trekker zonder stuur. Op snelheid. Niet veel later hoort Pieter de rechter zeggen dat hij naar een tbs-kliniek moet. Genoeg is genoeg.
Tien pagina’s
Ik kan u moeiteloos nog tien pagina’s tekst geven over het gedrag van stalkers. Over de man die wekelijks opduikt bij het huis van zijn slachtoffer om uitgebreid in zijn handen te klappen. De stalkers die dagelijks langs het huis van hun slachtoffers rijden. In de tuin gaan staan. Vrienden en bekenden benaderen.
Maar ik kan ook over een eigen ervaring schrijven. Jaren geleden werd ik zelf slachtoffer van een man die zich niet kon beheersen. Het had niets te maken met liefde, maar alles met (on)macht en controle. Hij was het niet eens met wat ik ooit had geschreven en begon een online campagne. Iedere week een weblog over hoe slecht ik wel niet was. Wat ik allemaal wel niet had misdaan. Het ludieke ging er snel af toen de man een foto van een pistool naast een verhaal plaatste.
En hij ging maar door. Mijn naam verscheen in seksverhalen op het internet. Mijn opdrachtgevers werden benaderd. Uiteindelijk werd het pure Kafka. Na jaren van belaging stapte de belager zelf naar de politie om aangifte te doen. Tegen mij. Ik moest op het politiebureau verschijnen en werd onderworpen aan een verhoor van twee uur. De aanklacht was zo vals als maar zijn kon, maar toch moest ik mij stevig verweren.
Seponeren
Het zou nooit tot een rechtszaak komen. Ik had vanaf het begin een dossier bijgehouden over de acties van de stalker. Met dat dossier was de officier van justitie er snel uit. Seponeren die zaak en snel een beetje.
Natuurlijk. Mijn stalkingszaak is niets vergelijken bij wat tienduizenden mensen dagelijks mee moeten maken. Maar het toont wel aan dat stalkers heel erg ver gaan in hun onbedaarlijke streven naar macht over een ander. Iedere dag opstaan met de gedachte een ander moedwillig te willen beschadigen.
Want dat is wat stalking is: een machtsspel. Het gevoel willen hebben een ander te controleren. Te kunnen bepalen hoe een ander zijn leven moet leven.
De treurige conclusie van dit hele verhaal is dat stalkers daar vaak wonderwel in slagen. Omdat ook wat ze niet doen een hele grote impact heeft. Want dat is wat alle slachtoffers zeggen. Dat ze niet weten wat hij die dag weer zal doen. Dat de dagelijkse onzekerheid zo vreet aan het gemoed. Dat je ook als hij die dag niets doet, in de stress zit.
Stalking is steeds maar weer over je schouder kijken naar een gevaar dat er altijd kan zijn.
Waardeer dit artikel!!
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Je kunt mij ook met een vast per bedrag per maand steunen: klik dan hier. Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.