Het zal je gebeuren.
Je staat in de supermarkt als je van een bekende van je huisgenoot hoort dat er camera’s hangen in het huis waar je woont.
Met een onbestemd gevoel in je maag loop je niet veel later met je vriend door het huis en druk je de televisie aan die op de kamer van je huisgenoot staat. Als je het videokanaal hebt gevonden, slaat de schrik toe. Je ziet in niet al te beste beeldkwaliteit ineens iets dat wel heel erg op je eigen vertrouwde bed lijkt.
Als je je vriendje opdracht geeft om naar je kamer te lopen en op het bed te gaan zitten, weet je genoeg. Op de televisie van je huisgenoot zie je ineens je vriend zitten op het bed.
De camera’s zijn snel gevonden. In een houten ombouw om de cv-buizen en in een hoekje van de douche. Niet veel later treft de politie in de kamer van de huisgenoot een afstandsbediening aan. Om probleemloos te schakelen tussen bad- en slaapkamer,
Verbazing slaat om in verbijstering als je doorkrijgt dat de huisgenoot alles heeft kunnen zien. Hoe je slaapt, hoe je ’s ochtends opstaat en even lekker een douche pakt. Je huisgenoot was er al die tijd bij.
En wat te denken van die intieme momenten met je vriend?
De zaak levert een interessante rechtszaak op. Enigszins te vergelijken met de man uit Winsum die ooit onder de rokjes van voorbijgaande dames fotografeerde en filmde.
Op het internet vonden velen dat de man niet eens zo gek veel fout had gedaan. Hij had de vrouwen toch niet gedwongen? Of zelf met de handen aangeraakt? En kozen die vrouwen er zelf niet voor om geen onderbroek aan te trekken?
Dan kan er toch ook geen sprake zijn van seksueel misbruik. Vond men.
De wet is echter ook niet van gisteren en heeft een oplossing gevonden voor dit probleem. Kort gezegd: je kunt iemand ook misbruiken als je er niet met de handen aan zit. Sterker: het slachtoffer hoeft het niet eens te merken.
Dat zit zo:
Artikel 246 van het wetboek (feitelijke aanranding van de eerbaarheid) valt ruim te interpreteren. Er hoeft geen sprake te zijn van contact of zichtbare dwang. Het heimelijk filmen is ontucht en dwang tegelijk. Je hebt geen toestemming gegeven en moet iets dulden waar je geen zeggenschap in hebt gekregen.
Justitie krijgt steun in eerdere uitspraken. Zo geven eerdere veroordelingen (Rechtbank Haarlem) aan dat het motief van de dader er niet eens toe doet. Het draait om het ‘gekwetste seksueel schaamtegevoel’ van het slachtoffer en de overtreding van de sociaal-ethische norm.
Wat de officier van justitie betreft hebben de slachtoffers in deze alle reden om aangifte te doen en moet er een straf volgen ook. Heimelijk filmen is niet iets wat de maatschappij accepteert.
Hij eiste vandaag een gevangenisstraf van vijftien maanden, waarvan vijf maanden voorwaardelijk. Mede omdat de man ook twee keer in het openbaar zijn geslachtsdeel had laten zien.