Eens in de zoveel tijd komt er een strafzaak voorbij die zo bizar is dat je je er nauwelijks een voorstelling van kunt maken. Wat te denken van een psychologe in een forensisch psychiatrische kliniek die stelt in anderhalf jaar tijd tweehonderd keer verkracht te zijn door een tbs’er en vervolgens door het Openbaar Ministerie zelf wordt verweten de tbs´er seksueel te hebben misbruikt?
Schrikkerig en overstuur komt ze de rechtszaal binnen. In haar ogen schiet de paniek onophoudelijk heen en weer. Kwetsbaar en klein gaat ze voor de drie rechters van de meervoudige kamer zitten. Al snel blijkt waarom ze zo in paniek is. Achter in de zaal zit de tbs’er die aangifte tegen haar heeft gedaan. Ze heeft hem gezien en is naar eigen zeggen zo overstuur dat ze niet eens naar de rechters kan luisteren. Uitgesproken woorden bereiken haar wel, maar komen niet aan. Een volwassen vrouw waar een kwetsbaar en doodsbang kind doorheen schemert.
Doodsbang
Hoewel de tbs’er de aangever is en dus het vermeende slachtoffer, komt de officier van justitie de doodsbange vrouw tegemoet. Hij stelt voor dat de aangever de zaal verlaat, zodat de vrouw in staat is om haar verhaal te doen. De rechtbank gaat akkoord en stuurt de man weg. Die kan het niet geloven en noemt het te bizar voor woorden, maar hij luistert en verdwijnt naar de gang.
Het verhaal van de vrouw is een bizar verhaal. Vechtend tegen haar emoties, die soms snikkend over haar heen rollen, vertelt ze wat haar naar eigen zeggen is aangedaan. Als jeugd- en kinderpsycholoog solliciteerde ze bij een Forensisch Psychiatrische Kliniek (FPK), een kliniek waar patiënten worden opgenomen met complexe psychiatrische problematiek, waaronder tbs’ers.
Stroef
De start van haar nieuwe loopbaan verloopt al stroef. Een oudere patiënt vertelt dat hij verliefd op haar is geworden en de kliniek roept op haar matje. Of ze soms aanleiding heeft gegeven voor die verliefdheid? Die reactie maakt dat de psychologe zich onveilig voelt. Ze had verwacht dat haar werkgever haar in bescherming zou nemen.
Al snel na haar aanstelling krijgt de kersverse medewerkster ook te maken met een man die voor gewapende overvallen is veroordeeld tot een tbs met voorwaarden. Ze krijgt van de kliniek te horen dat ze een band met hem op moet bouwen.
Op een dag drukt de tbs’er in een onbewaakt ogenblik een kus op haar mond. Vanaf dat punt gaat het van kwaad tot erger. Volgens de psychologe heeft de man op zijn mobiele telefoon uitgebreid onderzoek naar haar gedaan. Wie haar vriendinnen zijn, welke kleding ze aan had tijdens een vakantie, dat ze naar de Zwarte Cross was geweest. Hij begint haar te bedreigen. Met de dood.
Macht
De psychologe is doodsbang en komt naar eigen zeggen in zijn verwurgende mentale macht terecht. Zij moet zijn verloven regelen en zelf mee op verlof. Als ze tijdens zo’n verlof in de buurt van de kliniek langs bosjes lopen, geeft de tbs’er aan dat ze daar om 19.00 uur in de avond weer moet verschijnen. Als ze op komt dagen, verkracht hij haar.
Wat volgt is een bizarre reeks van ontmoetingen, onder meer in hotels, en steeds leidend tot seks. Maar liefst tweehonderd keer in anderhalf jaar tijd. Als de psychologe, die al die tijd gewoon een vriend thuis heeft zitten, zwanger raakt van de tbs’er neemt ze de voor haar loodzware beslissing om een abortus te plegen. Haar kinderwens is groot en ze is bang dat de abortus gaat zorgen voor verklevingen in haar baarmoeder.
De abortus is niet het einde van het verhaal. De psychologe kan zich naar eigen zeggen niet ontworstelen aan de manipulatieve krachten van de man. Hij bedreigde haar met een mes, trekt haar op een fietspad achterover waardoor ze gewond naar het ziekenhuis moet en vertelde haar dat ze over de telefoon afscheid moest nemen van haar ouders. Op een gegeven moment stuurt de man haar een bericht met de veelzeggende tekst: ‘Anne Faber 2.0’.
‘Ik was doodsbang voor hem en heb meerdere keren de dood in de ogen gekeken. Ik moest wel doen wat hij wilde. Ik deed alles om zijn agressie te temperen’, aldus de vrouw.
Zwanger
Na anderhalf jaar raakt de psychologe zwanger van haar eigen vriend en heeft ze de kracht gevonden om niet langer tegemoet te komen aan de wensen van haar belager. Alsof haar verhaal nog niet bizar genoeg is, krijgt alles een nog heftigere wending.
De tbs’er doet namelijk aangifte van seksueel misbruik en na enig wikken en wegen besluit het Openbaar Ministerie niet de tbs’er maar de vrouw te vervolgen. De psychologe zou zich anderhalf jaar lang schuldig hebben gemaakt aan ontucht met een aan haar zorg toevertrouwde patiënt. Tot haar afgrijzen verandert haar status in haar ogen van slachtoffer naar verdachte. Verdacht van het misbruiken van een man die eerder gewelddadig was naar hulpverleners en onder behandeling staat voor een stoornis.
Valentijnsdag
Tijdens de rechtszaak willen de rechters weten hoe het nou kan dat de psychologe op Valentijnsdag in een rood lingeriesetje afsprak met haar patiënt in een hotel, waarom ze appjes stuurde met lieve teksten. Dat ze hem miste en van hem hield. Dat het ware liefde was. Dat ze boodschappen voor hem had gekocht. Hoe het kon dat er foto’s waren gevonden van het stel, beelden waarop je op het eerste oog een verliefd stelletje kon aanschouwen.
Het antwoord van de psychologe kwam steeds op hetzelfde neer. Nee, ze was niet verliefd. Ze was doodsbang en wist niet hoe ze aan de greep van de man kon ontkomen. Ze vreesde dat hij haar wat aan zou doen. Of anderen. Al in het begin had ze haar moeder, een arts en haar gynaecoloog op de hoogte gesteld van de verkrachtingen. Maar ook als een ander aangifte zou doen, was ze bang dat de man wraak zou gaan nemen. Haar acties naar de tbs’er werden gedreven door doodsangst. Door de vurige wens om zijn agressie te dempen. Te minimaliseren. Ze moest wel toneelspelen om haar eigen leven te redden.
‘Het was dood of leven’.
Spreekrecht
De pijnlijke rechtszaak wordt nog wat heftiger als de tbs’er gebruik mag maken van zijn recht om een slachtofferverklaring uit te spreken. De rechtbank vraagt aan de verdachte of ze de zaal wil verlaten, maar ze geeft aan ‘het te zullen proberen’. Voor de bode hem de zaal in brengt, verhuist ze helemaal naar links in de zaal. Zo ver mogelijk van hem weg. De aangever heeft niet veel woorden nodig.
‘De enige reden dat ik hier vandaag zit, is dat voorkomen moet worden dat zij ooit nog slachtoffers maakt. Ik heb vertrouwen in de rechtspraak. Zij blijft in haar rol. Ze heeft alle ruimte gehad om het eerder te melden’.
De officier van justitie komt vervolgens met een betoog dat niet altijd even logisch te volgen is. Hij stelt vast dat er in een dossier bedreigingen zitten van de tbs’er, maar dat die zaak geseponeerd is omdat een strafzaak geen meerwaarde heeft bij een man die al een voorwaardelijke tbs heeft. Bovendien zijn er wel meer relaties waarin bedreigingen worden geuit. Hij ziet nergens bewijs voor dwang door de tbs’er zelf. Er is geen steunbewijs voor mishandeling of het verhaal van de vrouw dat er een mes op haar keel werd gezet.
Ze koos zelf voor de zware populatie van tbs’ers en had meteen in het begin al in moeten grijpen. Toen de man haar een kus op de mond drukte en met privé-informatie over haar kwam.
Ontucht
De aanklager acht ontucht dan ook bewezen, ook omdat er foto’s in het dossier zitten waarop de twee te zien zijn als een verliefd stelletje. De psychologe had kortom beter moeten weten en geen relatie aan moeten gaan met een patiënt waar zij de zorg over had. Wat de officier betreft krijgt de vrouw dan ook een beroepsverbod voor drie jaar, naast het verrichten van een werkstraf.
In de meeste strafzaken is op enig moment wel ongeveer duidelijk wie er fout zit en wie niet. Maar deze zaak heeft zoveel aspecten dat de waarheid alle kanten op lijkt te buigen. Werd de vrouw verliefd op de tbs´er en liep het uit de hand? Of kwam de nog jonge psychologe daadwerkelijk terecht in een web van een uiterst manipulatieve en gewelddadige spin. Een web waar ze klem in kwam te zitten? Waarbij de enige oplossing was om maar toe te geven? Om te bevriezen bij de zoveelste seksuele uitspatting van de man?
Liet ze hem uit pure angst steeds maar weer begaan? Anderhalf jaar lang? En hoe zit het met het tamelijk ongewenste gegeven dat een tbs’er zijn verloven al seksend doorbrengt met een psychologe?
Kafka
Hoe je het ook bekijkt; als de vrouw gelijk heeft, dan kun je wel spreken van een ware hel. Tweehonderd keer misbruikt worden door een manipulatieve en gewelddadige man en dan zelf voor het hekje staan omdat je je schuldig zou hebben gemaakt aan het seksueel misbruiken van je verkrachter. Waardoor je bij een veroordeling voor een zedendelict het werken met mensen ook nog eens definitief kan vergeten.
Ik zou zelf niet weten wat waarheid is en wat niet in deze zaak. De voortdurende paniek en de verlammende angst in de ogen van de verdachte kwamen levensecht over. En als het niet klopt wat ze zegt, dan verdient ze een Oscar voor ongekende acteerprestaties.
Maar als het allemaal wel waar is dan is ze in een vreselijke nachtmerrie terechtgekomen die dag en nacht doormaalt en waar geen ontsnappen uit mogelijk lijkt.
Waardeer dit artikel!!
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Je kunt mij ook met een vast bedrag per maand steunen: klik dan hier. Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.