Ik heb een kleine analyse gemaakt van mijn nog jonge blog en mijn lezers.
Grof gesteld kun je zeggen dat op een goede dag deze site zo tussen de 200 en 250 bezoekjes krijgt. Drie volle rechtszalen.
Soms zijn het er ineens 400. Maar soms (de zondag is berucht) ook maar 70.
Sommige lezers (twee stuks) vallen op omdat ze heel erg vaak langskomen. Gek genoeg zijn het mijn grootste criticasters. Ze vinden mijn werk en mijn op afstand geconstateerde persoonlijkheid laakbaar en slecht, maar komen dagelijks meerdere keren langs.
Dat dan weer wel.
Op een ietwat onverklaarbare wijze koester ik ze. Het recht maakt blijkbaar snel vijanden. Dat is zo voor rechters en advocaten, maar dus ook voor journalisten.
Ooit hoorde ik dat de hoofdofficier van justitie mijn blog leest.
Welkom.
Ik weet zeker dat een aantal officieren af en toe even mijn site bezoekt.
Ook welkom.
Er zijn rechters die mijn blog lezen.
Ik kwam daar achter toen onlangs een strafrechter zijn nieuwsgierigheid niet kon bedwingen tussen twee rechtszaken in. Hij vroeg mij naar mijn digitale stalker. Het was hem opgevallen dat de man (hij noemde hem bij naam) zo actief is op mijn blog en op de site van collega Rob Zijlstra. De rechter, nu weer prominent en kundig op straf maar ooit met in eerste instantie frisse tegenzin op civiel, vroeg zich af of de man die op dat moment naast me zat op de publieke tribune hem misschien was? Ik zal nooit weten wat hij gezegd of gedaan zou hebben als ik aan had gegeven dat het hem was.
Maar het was hem dan ook niet.
Ik heb gezien dat ik meestal rond plek 30 sta in de top 100 van ’top posts’ in Nederland, een wat vaag hitlijstje van beheerder WordPress. De meest gelezen postings van alle weblogs van WordPress (en dat zijn er meer dan 5 miljoen) staan via een ingewikkeld en ondoorzichtig rekenmechanisme keurig naar populariteit in volgorde van 1 tot 100, gesorteerd naar land van herkomst. Mijn naaste rechtbankcollega Rob Zijlstra staat steevast in de top 15, soms zelfs bij de eerste 5.
Terecht.
Zelf kwam ik ooit tot plek 7.
Onterecht (dat moet standaard plek 2 zijn…..)
Ik stond ooit in de top 10 van Growing Blogs. Blijkbaar ging het bezoekersaantal ineens met sprongen vooruit.
Verder valt op dat de bezoekerspiek zo tegen half vijf in de middag en tussen negen en tien uur in de avond zit. Ik denk dat de eerste groep na het werk, maar nog wel tijdens het werk even komt kijken. Van de tweede groep heb ik geen idee.
Mijn vaste reaguurders reageren doorgaans genuanceerd en prettig, een aantal notoire ruziezoekers steevast voorspelbaar negatief. Er zijn mensen die mij persoonlijk mailen en er zijn er die dat veertig keer per dag doen. Geen probleem, een journalist moet transparant zijn.
Twee bezoekers staan continue achter het spam-filter. Voor een dergelijke maatregel moet je het echt heel erg bont maken. Strafbaar bont zelfs.
Ik sta open voor doordachte kritiek. Maar niet voor laster en smaad. Collega-weblogger Rob Zijlstra negeert rare en irrelevante reacties (en bepaalde personen) steevast, ik haal ze weg. Ik heb het niet zo op mensen die het geen enkel probleem vinden om liegen tot een norm te verheffen. Dat het zo langzamerhand gemeengoed is geworden op het internet, wil nog niet zeggen dat ik het hier ook moet accepteren.
Al begrijp ik ook wel weer dat niet iedereen altijd volledig toerekeningsvatbaar is en dat mensen door de soms ongelukkige loop van hun leven gefrustreerd kunnen raken. In dat geval is negeren wijsheid.
Onlangs hoorde ik dat een van mijn meest trouwe bezoekers zelf een weblog is begonnen. Naar ik heb vernomen ben ik zijn voornaamste onderwerp.
Je moet er maar zin in hebben, maar misschien is het ergens op een bizarre manier ook wel weer een eer. Blijkbaar maak ik wat los.
Het meest gelezen onderwerp op mijn site is gek genoeg Chris K., een hele korte introductie. De post over Malika K. scoort ook erg goed, evenals die over Kim Feenstra. Mensen zijn boos dat ik Kim noem, maar iedereen wil het wel lezen.
Het mooie van WordPress is dat ik zelfs kan zien met welke zoektermen mensen mij bereiken.
Dat is soms echt bizar. Wat te denken van: ‘baby mishandeld, wat nu?’
De meeste mensen zoeken gewoon op mijn naam.
Succes gegarandeerd
Update:
deze specifieke post staat inmiddels op nummer 22 in de top 100 van WordPress
het bijzondere hiv-verhaal van collega Rob Zijlstra staat op plek 30