Het telefoonnummer 112 werd in 2008 4,7 miljoen keer gebeld. 66% van de telefoontjes bleek achteraf onterecht. 75% daarvan zelfs ronduit misbruik.
Kale cijfers. Zonder verhaal. Mensen die misbruik maken van een alarmlijn. Die ervoor zorgen dat behoeftige anderen in een wachtrij terechtkomen. Terwijl elke seconde telt.
Hoe ziet zo’n vreselijke misbruiker er eigenlijk uit? Wat doet hij of zij? En vooral: waarom?
Op de dagvaarding van Edwin staat dat hij ‘meermalen, althans eenmaal (telkens) opzettelijk door valse alarmkreten of signalen de rust heeft verstoord’
Edwin belde ruim een jaar geleden maar liefst 19 keer met onze nationale reddingslijn. Negentien keer voordringen in een nogal belangrijke rij. Het leverde hem een uitnodiging op van de rechter. Vandaag melden.
Tijdens de rechtszaak blijkt dat Edwin in een moeilijke periode zat. Problemen met zijn vriendin. Dezelfde vrouw die hij nu al tijden niet meer ziet, ook al heeft zij negen maanden geleden zijn kind ter wereld gebracht.
En waar problemen zijn, is vaak de drank.
De ellende met 112 begint als Edwin op een kwade dag van de trap valt. De pijn is zo hevig dat hij besluit er een dokter bij te roepen. Maar hoe? Zijn telefoon heeft geen beltegoed meer en dus belt hij het enige nummer dat hij nog wel gratis kan bereiken. 112.
De centraliste in Driebergen maakt hem duidelijk dat 112 niet bedoeld is voor al dan niet dronken mannen die van de trap af vallen. Ze verwijst hem naar het normale 0900 nummer. Edwin is geen spoedeisend geval.
Uiteindelijk gaat het 19 keer mis. Edwin wil een dokter. Het doorverbinden van de 112-dame gaat niet goed. Edwin wil heel snel een dokter. Anderhalf uur is niet snel genoeg. Bellen, bellen, bellen.
Tot de dokter komt en in het kielzog de politie. Want misbruik van onze levenslijn. Dat vinden wij kwalijk. En wij zijn van justitie.
De officier van justitie – die wij in de wandelgangen de Telegraaf-officier noemen – slaat Edwin halverwege de rechtszaak met een rapport om de oren. Volgens de officier is het goed mis in 112-land. Maar liefst 75% van de telefoontjes valt onder de noemer misbruik. En oh ja, in hetzelfde rapport van de KLPD staat ook dat centralisten psychische schade op kunnen lopen door de misbruikers.
Ik kijk op van mijn schrijfpapier en wacht tot de officier in kwestie een link gaat leggen met het gedrag van Edwin. Een sneer over de enorme psychische schade die Edwin aan die arme centralisten heeft toegebracht. Een donker relaas over de kwalijke en beledigende teksten van deze verdachte aan het adres van een hulpverlener.
Maar ze laat niets meer van zich horen. Ze laat de op zich best heftige zin in het luchtledige. Doet er niets mee. Edwin krijgt via een rare omweg impliciet een verwijt voor zijn voeten geworpen waar hij niets mee kan.
Ik geloof er niets van dat de officier zomaar uit het niets een verhaal staat te vertellen. Ze is bezig met een kleurrijk plaatje, maar kleurt daarbij met een ernstig gezicht stevig buiten de lijntjes.
Wellicht zijn er nog mensen die denken dat het niet uitmaakt welke officier er voor je neus staat. Omdat een officier nu eenmaal in dienst van het Openbaar Ministerie staat. En het OM is zoals dat zo mooi heet één en ondeelbaar.
Dat is een mooie frase op papier.
Maar het is niet waar.
Pingback: Tweets that mention 112 « Rechtbankverslaggever -- Topsy.com
Tsja, ik ben bang dat de eerste reactie zal zijn pak die vervelende vent maar eens flink aan. Maar als het verhaal er achter bekend wordt ligt het toch weer genuanceerder…..
Tja, als ik met pijn onder aan de trap lag met een “lege” telefoon zou ik wellicht ook 112 bellen totdat ik hulp kreeg. Wat was de strafeis?
Om het plaatje even duidelijk te krijgen:
Edwin had dus helemaal niks noemenswaardig opgelopen en had ook in zijn bed kunnen kruipen om op de volgende dag voor de zekerheid even op de fiets naar de doktor te fietsen?
Misbruik? Zonder wat verder te kijken dan je neus lang is lijkt het erop. Totdat je je verdiept in de details. Kan het zo zijn dat de 112-‘misbruiker’ zich genoodzaakt zag, niet anders kon … etc.?
Generaliserend oordelen op grond van ‘de regel’ omdat dat ‘regel’is? De achterdeur uit.
Nog zo een van ‘regel is regel’: Geen (verpleegkundige) zorg zonder dat de identiteit (dmv een officieel document) is vastgesteld.
Gisteravond op TV een gesprek tussen een verpleegkundige en (demissionair) Min. Klink.
“Komt een verpleegkundige bij een stervende man…”
De man die op zijn ziekbed/sterfbed verzorgd moet worden heeft geen ID, maar wel een monsterboekje, waar hij mee wanhopig zwaait…. De verpleegkundige belt zich suf, mag geen zorg verlenen voordat zijn identiteit met een officieel document vaststaat.
De verpleegkundige is wanhopig omdat ze veel meer tijd kwijtraakt aan regelen dat de man toch de zorg kan krijgen die hij zo hard nodig heeft.
Applaus viel de verpleegkundige terecht ten deel voor haar pleidooi over dit unieke geval, waarmee ze aantoont dat ‘regel’ niet altijd ‘regel’hoeft te zijn. Ik heb het antwoord van Klink niet meer afgewacht.
Er zijn teveel regels en te weinig echte handvesten….
Vinden we nu echt, dat de mensen er zijn om de regeltjes te volgen? Is dat nu echt de vrijheid die we verworven hebben?
Of laten we ons ringeloren door incompetente bestuurders die puur uit angst reageren? En in deze situatie: door een OvJ die niet meer kan inbrengen dan een suggestief verhaal?
Wat zijn de regels eigenlijk, wanneer mag wel 112 bellen en wanneer niet?