Je zou vol hoop het jaar 2009 in kunnen gaan. Er staan ongetwijfeld ook prachtige dingen te gebeuren. Nieuw leven, nieuwe kansen, een ‘andere’ wereld.
Maar ik ben nooit zo van de hoop en de vrolijkheid geweest. Aard van het beestje, zullen we maar zeggen.
Ik neig nogal sterk naar dat wat verkeerd gaat. Je zou ook kunnen zeggen dat ik met speels gemak in alles het trieste zie.
Het is een gave.
‘Er is zoveel leed in de wereld, je moet er alleen een beetje oog voor hebben’
Dat werk.
Ik weet eigenlijk helemaal niet zo goed wat 2009 allemaal zal brengen.
Maar ik weet wel het volgende:
Meer dan 130.000 Nederlanders blazen volgend jaar hun laatste adem uit. Als de trend van de afgelopen jaren doorzet, sterven er meer vrouwen dan mannen. Er zullen zo rond de 700 baby’s worden begraven.
In 2009 kiezen ongeveer 1500 ‘labiele’ mensen voor zelfdoding. Dit aantal is al sinds 1988 redelijk stabiel.
Ongeveer 150 tot 200 Nederlanders worden in 2009 slachtoffer van een moord of doodslag.
Ruim 40.000 mensen gaan dood aan kanker. Bijna exact hetzelfde aantal overleeft hart-en vaatziekten niet.
Dat gaat allemaal gebeuren en we doen er helemaal niets aan. Ze zullen allemaal vallen, of we dat nu willen of niet.
Maar er zijn ook doden die we wel kunnen voorkomen.
Als we een keer ons best doen.
In 2009 gaan namelijk honderden mensen dood omdat wij haast hebben.
Of simpelweg niet opletten. Een paar borrels teveel drinken of nog net even dat boekje pakken.
Omdat wij op tijd ergens anders moeten zijn of geen zin hebben om uit te stappen. Of er voor kiezen om ons niet te houden aan de regels.
Omdat wij kwaad zijn of gefrustreerd. Medicijnen slikken. Of omdat wij het gewoon heel erg leuk en spannend en stoer vinden om veel te hard te rijden.
Ieder jaar sterven ruim 800 mensen een volstrekt onzinnige dood ergens langs de kant van de weg. Dat cijfer is an sich dubieus. Wie een bepaalde tijd na een ongeluk sterft in een ziekenhuis, telt al niet meer mee voor de verkeersstatistieken.
Wereldwijd vallen er zo 1,2 miljoen doden per jaar. De helft is jonger dan 25 jaar. Sterven in het verkeer is een van de belangrijkse doodsoorzaken voor mensen van onder de veertig jaar. De gemiddelde leeftijd van een verkeersdode is 42.
Een te hoge snelheid kost om en de nabij tweehonderd van de achthonderd verkeersdoden de kop.
Dat u het even weet als u weer eens ‘onschuldig, want er was toch niemand in de buurt” met 130 over de provinciale weg knalt.
Dat is lekker, zult u misschien denken. Een verkeersongeval is een ongeluk en ongelukken gebeuren nu eenmaal. Het hoort helaas bij het leven.
Daar denk ik anders over. En met mij justitie.
En wat nog veel belangrijker is: ook rechters betitelen een verkeersongeluk nooit als een ongelukkige gebeurtenis waar niets aan te doen valt.
Ieder jaar weer krijgen onoplettende automobilisten van de rechtbank te horen dat ze verantwoordelijk zijn voor de dood van een ander. En dat die dood onnoemelijk veel leed en verdriet oplevert voor de nabestaanden.
En ze krijgen het niet alleen te horen. De vernietigende woorden gaan gewoon zwart op wit in een vonnis mee naar huis. U heeft een ander verwijtbaar uit het leven gereden.
Kijk maar wat u er verder mee doet.
Ongelukken ontstaan niet, ze worden vrijwel altijd veroorzaakt.
En een dodelijk ongeluk waar u schuld aan heeft, valt gewoon in de categorie misdrijf. Net als moord.
Dat u daar ook eens aan denkt als u de volgende keer op routine in de auto stapt en op pad gaat.
Een auto is een wapen en met wapens speel je niet.