Je zou vol hoop het jaar 2009 in kunnen gaan. Er staan ongetwijfeld ook prachtige dingen te gebeuren. Nieuw leven, nieuwe kansen, een ‘andere’ wereld.
Maar ik ben nooit zo van de hoop en de vrolijkheid geweest. Aard van het beestje, zullen we maar zeggen.
Ik neig nogal sterk naar dat wat verkeerd gaat. Je zou ook kunnen zeggen dat ik met speels gemak in alles het trieste zie.
Het is een gave.
‘Er is zoveel leed in de wereld, je moet er alleen een beetje oog voor hebben’
Dat werk.
Ik weet eigenlijk helemaal niet zo goed wat 2009 allemaal zal brengen.
Maar ik weet wel het volgende:
Meer dan 130.000 Nederlanders blazen volgend jaar hun laatste adem uit. Als de trend van de afgelopen jaren doorzet, sterven er meer vrouwen dan mannen. Er zullen zo rond de 700 baby’s worden begraven.
In 2009 kiezen ongeveer 1500 ‘labiele’ mensen voor zelfdoding. Dit aantal is al sinds 1988 redelijk stabiel.
Ongeveer 150 tot 200 Nederlanders worden in 2009 slachtoffer van een moord of doodslag.
Ruim 40.000 mensen gaan dood aan kanker. Bijna exact hetzelfde aantal overleeft hart-en vaatziekten niet.
Dat gaat allemaal gebeuren en we doen er helemaal niets aan. Ze zullen allemaal vallen, of we dat nu willen of niet.
Maar er zijn ook doden die we wel kunnen voorkomen.
Als we een keer ons best doen.
In 2009 gaan namelijk honderden mensen dood omdat wij haast hebben.
Of simpelweg niet opletten. Een paar borrels teveel drinken of nog net even dat boekje pakken.
Omdat wij op tijd ergens anders moeten zijn of geen zin hebben om uit te stappen. Of er voor kiezen om ons niet te houden aan de regels.
Omdat wij kwaad zijn of gefrustreerd. Medicijnen slikken. Of omdat wij het gewoon heel erg leuk en spannend en stoer vinden om veel te hard te rijden.
Ieder jaar sterven ruim 800 mensen een volstrekt onzinnige dood ergens langs de kant van de weg. Dat cijfer is an sich dubieus. Wie een bepaalde tijd na een ongeluk sterft in een ziekenhuis, telt al niet meer mee voor de verkeersstatistieken.
Wereldwijd vallen er zo 1,2 miljoen doden per jaar. De helft is jonger dan 25 jaar. Sterven in het verkeer is een van de belangrijkse doodsoorzaken voor mensen van onder de veertig jaar. De gemiddelde leeftijd van een verkeersdode is 42.
Een te hoge snelheid kost om en de nabij tweehonderd van de achthonderd verkeersdoden de kop.
Dat u het even weet als u weer eens ‘onschuldig, want er was toch niemand in de buurt” met 130 over de provinciale weg knalt.
Dat is lekker, zult u misschien denken. Een verkeersongeval is een ongeluk en ongelukken gebeuren nu eenmaal. Het hoort helaas bij het leven.
Daar denk ik anders over. En met mij justitie.
En wat nog veel belangrijker is: ook rechters betitelen een verkeersongeluk nooit als een ongelukkige gebeurtenis waar niets aan te doen valt.
Ieder jaar weer krijgen onoplettende automobilisten van de rechtbank te horen dat ze verantwoordelijk zijn voor de dood van een ander. En dat die dood onnoemelijk veel leed en verdriet oplevert voor de nabestaanden.
En ze krijgen het niet alleen te horen. De vernietigende woorden gaan gewoon zwart op wit in een vonnis mee naar huis. U heeft een ander verwijtbaar uit het leven gereden.
Kijk maar wat u er verder mee doet.
Ongelukken ontstaan niet, ze worden vrijwel altijd veroorzaakt.
En een dodelijk ongeluk waar u schuld aan heeft, valt gewoon in de categorie misdrijf. Net als moord.
Dat u daar ook eens aan denkt als u de volgende keer op routine in de auto stapt en op pad gaat.
Een auto is een wapen en met wapens speel je niet.
Tjee Chris, als je al niet depressief bent dan kan je het na lezen van dit log misschien worden.
Gaat het wel goed met je?
@mia:
Ik zou mezelf niet meteen willen omschrijven als depressief. Een ongezonde hang naar het sombere met een ontembare drang naar melancholie komt dichter in de buurt.
Depressief klinkt dan meteen weer zo negatief. Alsof het leven niet meer leuk is. Ik vind het leven juist erg leuk.
maar ik heb tevens een enorme hekel aan het woord leuk, dat dan weer wel
Snap je?
Chris, ik vind je omschrijvingen “een ongezonde hang naar het sombere” en “een ontembare drang naar melancholie” ook niet echt positief klinken.
Zwartgalligen zijn in de regel niet de prettigste mensen om mee om te gaan.
Als “alfa-man” zal je vast wel een ander woordje kunnen vinden voor “leuk”.
Mijn vraag: “Gaat het wel goed met je?” heb je creatief weten te omzeilen.
Of ben ik te direct ?
Ik maak mij enigszins zorgen, omdat je naar mijn mening de laatste tijd iets teveel met de dood bezig bent.
Ik ben in de regel best soms prettig om mee om te gaan. De hang naar het sombere uit zich bij mij niet in depressie. Ik bekijk het leven gewoon met een gezonde dosis argwaan, maar ga daar niet onder gebukt.
Het is een kwestie van de juiste invalshoek
Niet piekeren, maar analyseren
Niet ergeren, maar verbazen
Chris, iedereen heeft recht op z’n eigen vierkante meter.
Het is me duidelijk.
Ik ga in ieder geval -zoals altijd- positief het nieuwe jaar in.
@mia: een vierkante meter is wel erg klein. Mogen het er ook een stuk of honderd zijn?
Chris, je bent beslist niet achterlijk en begrijpt daarom best wel wat ik hiermee bedoel.
Maar goed, de plicht roept weer.
Tot later.
Chris, misschien kan jij mij helpen.
Ooit heeft er in het Dv/hN een stuk gestaan dat ging over twijfel zaaien bij de rechters.
De verdediging moest dan met zoveel rapporten aankomen, dat de rechters door de bomen het bos niet meer konden zien.
Weet jij hoe ik aan dit artikel kan komen.
Site Dv/hN en google geven nl geen hits.
Mooi geschreven, ik kan mij hier goed in vinden, ook al rijd ik meestal veel te hard. Het zet je toch tot nadenken.
@peevee2: dat is nu precies het probleem.
Ik heb zoveel leed gezien bij nabestaanden (en daders), maar ook ik rij nog wel eens te hard (maar niet heel erg te hard). Je denkt ergens toch dat het jou niet zal overkomen. Dat je onschendbaar bent. Dat je toch heus wel overzicht hebt.
maar dat heb je niet altijd en de gevolgen zijn zo verschrikkelijk groot. Ik heb in dit verhaal gekozen voor de cijfers, maar zal ook nog een keer een verhaal maken waarin de emotie van zo’n zitting naar voren komt.
Het is geen prettig verhaal
@mia: ik zal eens kijken of ik het artikel kan vinden voor je.
In zijn algemeenheid is het natuurlijk wel aan de verdediging om twijfel te zaaien daar waar de twijfel ook zit.
Chris, alvast bedankt.
Het was meer dan een jaar geleden, misschien al wel 2 jaar.
By the way, ik heb al 28 jaar m’n rijbewijs en nog nooit een bekeuring gehad.
Tijd voor een lintje… 😉
Het artikel (goed geschreven!) stemt inderdaad tot nadenken. Ook ik rijd wel eens te snel, ook niet moedwillig en ook niet véél te hard. De bekeuringen zijn navenant, dan weer eens 10 km te snel op een 80 km weg, dan weer eens 5 km te snel…. van die lullige bekeuringen, maar ze zijn terecht.
Ik probeer altijd goed op de snelheid te letten, maar soms let je gewoon niet goed genoeg op, en dan rijd je tócht weer net iets te snel. En dat is de valkuil; soms gewoon niet goed genoeg opletten, in dit geval op de snelheid, maar dat kàn ook gelden voor andere faktoren op de weg, en dat is zorgelijk, vind ik. In februari aanstaande heb ik 30 jaar mijn rijbewijs, ik rijd gemiddeld 20,000 km per jaar, en ik heb slechts éénmaal een kleine schade van 400 euro gereden. Dat moet mooi zo blijven. Toch nóg beter opletten dus, de bekeuringen (afgelopen 3 maanden waren het we weer twee) zijn een graadmeter voor je alertheid achter het stuur!
Prettige jaarwisseling en een goed en gezond 2009.