Het zou waarschijnlijk niet best afgelopen zijn met Luan als hij in Californië zou wonen.
Een staat waar een man genaamd Leandro Andrade een celstraf uitzit van minimaal 25 jaar omdat hij negen videobanden heeft gestolen. Andrade had de pech al twee keer eerder te zijn veroordeeld. Ook voor een winkeldiefstal.
Tsja, three strikes you’re out. Exit life. Opgeruimd staat netjes. De maatschappij is Gekke Henkie niet.
Gelukkig voor Luan woont hij niet in Californië, maar – tot voor kort- in Marum. Waar hij een tijd terug voor de derde keer gearresteerd werd voor het plegen van geweld. Jeugdzonde. Vechtpartijen. Dat werk.
En dat mag niet.
In plaats van een ‘Amerikaanse’ celstraf van 25 jaar werd Luan na zijn arrestatie voor vijf maanden naar Frankrijk gestuurd. U kent die projecten wel uit de verontwaardigde kolommen van bepaalde nieuwsmedia.
Artikelen over ‘vakantietripjes’ en verspilde belastingcenten van altijd en immer hardwerkende burgers.
Voor de nog jonge Luan was het echter bepaald geen vakantietripje. Hij vond zichzelf moederziel alleen terug op een boerderij. Als jongste knecht van een boer met een kort lontje.
De boer sprak geen woord over de grens en Luan kwam niet verder dan Oui en Non. Wat overbleef waren zwijgzame werkdagen van zeven in de morgen tot acht in de avond. En als het even tegenzat, moest Luan door tot een uur of tien. Niet bepaald een krantenwijk.
Luan zette door en hield het de volle vijf maanden vol. Hij leerde dat het niet verstandig was om boos te worden als zijn Franse patroon uit zijn vel sprong. Dat had hij snel geschoten: die Fransen hebben best een kort lontje.
Inmiddels is Luan weer terug in Nederland. Hij heeft gebroken met zijn oude vriendenkring, heeft nog geen dag zonder baan gezeten en lijkt een stabiel leven op te hebben gezet. Zijn tijd in Franktijk heeft hem zelfvertrouwen gegeven. Inmiddels telt hij tot tien als er weer een reden is om boos te worden. Luan doet weer mee in de maatschappij.
Luan en Leandro.
Zelfde problematiek. Andere oplossing.
Volgens mij ben je vergeten te melden dat het een jeugdig persoon betreft. Dat Frankrijk project is tot 23 jaar meen ik mij te herinneren.
Voor een volwassenen zou het de beste oplossing zijn, 3x fout levenslang.
Californië die heeft nog al een aantal regels en wetten dat het 3x fout meestal niet van toepassing is op de Jan met de Pet criminaliteit. Zoals winkeldiefstal, vernieling of verkeersovertredingen.
De Hollandse jan met de Pet die begrijpt het gelukkig beter en stemt op Wilders die echt ieder overtreding als fout ziet en geen onderscheid maakt over de ernst.
Ik ben het nooit eens met Wilders, maar derde keer en dan voor gaas dat is echt perfect. Mede door de uitspraak van Raymond de Roon de wet mulder overtredingen ook mee te zullen nemen.
Drie keer te hard rijden 5 of 50 kilometer te hard maakt niet uit het gaat om het overtreden van de wet. 3x je gordel vergeten, helaas pindakaas exit.
Ik als SP-er kan mij wel vinden in dit voornemen van de PVV.
Je moet je aan de regels en wetten houden ( of tenminste zorgen dat ze je niet betrappen) of anders de hoofdprijs betalen.
@daler: vanaf 18 jaar val je onder het volwassenenrecht…
Misschien is het gemist: maar juist onlangs zijn er vragen gesteld over jongeren die (bij gebrek aan plaatsingsmogelijkheden in NL) over de grens worden gedropt en ook daar weglopen.
Let wel: ook jongeren zonder strafblad.
En wat heeft dat snoepreisje ons burgers gekost? Snap je dan niet dat fout gedrag hier beloond wordt? Vind je het niet schandalig dat geld van mensen die zich wel netjes aan de wet houden wordt besteed aan tuig? En besef je wel dat dat tuig meestal niet eens ons eigen tuig is maar tuig uit een niet nader te noemen noord-afrikaans land?
Besef je wel dat de nederlanders het spuugzat zijn om elke dag hard te moeten werken om hun zuurverdiende centjes af te moeten geven aan een stel buitenlanders dat zich niet kan gedragen, de buurt terroriseert en onze vrouwen verkracht? Voor snoepreisjes nota bene?
@WB: dit snoepreisje heeft ongeveer 80.000 euro gekost. Dat is inclusief vervoer Luan (Thalys – champagne-arrangement), introductie ‘Buitenlanders voor Beginners’ voor de Franse boer, kosten tijdelijke verhuizing dochter van de boer (veiligheidsrisico), aankoop Playstation en breedbeeldtelevisie, abonnement mobiele telefonie, laptop met mobiel internet en de aankoop van zaadjes en assimilatielampen voor het eigen stukje grond dat Luan in Frankrijk is aangeboden.
Ik vind dat bedrag wel meevallen. Het is overigens wel exclusief kosten voor her-integratie en huisvesting in Nederland. Die kosten zijn nog niet helemaal duidelijk, aangezien de eis van Luan om in hartje Amsterdam in een vier-kamer appartement te wonen op korte termijn niet kon worden ingewilligd en hij er nog niet helemaal over uit is in welke lease-auto hij wil rijden.
Vanuit het perspectief van reintegratie in de maatschappij valt een dergelijke aanpak te begrijpen. Maar…..
Ik heb er toch moeite mee. Ik denk aan die slachtoffers die aan de andere kant van de vuisten van Luan stonden. Ik kan uit je stuk niet opmaken hoe het nu met hen gaat, maar ik kan mij voorstellen dat zij nog steeds, misschien wel hun leven lang, angsten hebben en een beschadigd vertrouwen in de maatschappij.
Als deze slachtoffers moeten lezen dat hun aanvaller een 80K opleiding mag genieten in zonnig Frankrijk, dan zal er bij hun vast geen gejuich opgaan dunkt me. Want het kan maar zo dat deze slachtoffers door de daden van Luan helemaal niet meer in staat blijken om aan arbeidsproces deel te nemen vanwege hun angsten. Daar wordt bij rechtszaken en strafoplegging vaak bar weinig rekening mee gehouden.
Ik vind dat er in dit specifieke geval teveel aandacht en geld aan de reintegratie van de dader is gespendeerd, en dat er VEEL te weinig gedaan wordt aan de begeleiding van de slachtoffers in hun pogingen hun angsten te overwinnen en zich weer een plekje in de samenleving te geven. DAAR zou ik wel 80K aan willen besteden! Hard werken door de dader kan ook prima op een friese boerderij. En daar is echt geen 80K voor nodig!
@P@t: maar je zou ook kunnen zeggen dat er in deze zaak juist heel veel aandacht, tijd en energie in slachtoffers is gestoken.
Alleen in dit geval in toekomstige slachtoffers…
Je laatste opmerking siert je niet Chris. Ben benieuwd of je die met droge ogen aan de slachtoffers van Luan zou durven vertellen… Je gaat me toch niet vertellen dat je de mening toegedaan bent dat de wijze waarop ons rechtssysteem omgaat met (reële, niet de toekomstige al dan niet) slachtoffers, in verhouding staat met de zorg en aandacht die datzelfde rechtssysteem besteedt aan de daders? En dat deze omgang en investering in de dader ongelooflijk wrang is voor de (nabestaanden van) die slachtoffers?
[Utopia]Het zou mooi zijn als er voor elke € die in de dader geïnvesteerd wordt tbv diens re-integratie, 2€ geïnvesteerd wordt in de begeleiding en hulp aan diens slachtoffers.[Utopia/off]
Onbetaalbaar, maar het moet in elk geval beter dan dat het nu geregeld is!
@P@t: steeds maar weer wijzen naar wat de slachtoffers al dan niet vinden van een straf duidt op een te sterke preoccupatie met slachtoffers. Dat is op zich allemaal prima en nobel, de vraag is echter of het strafrecht daar geschikt voor is. Ik meen van niet.
De oplossingen in het strafrecht zijn voor een aanzienlijk deel gericht op herhaling van het misdrijf. Oftewel: het voorkomen van nieuwe slachtoffers.
Ik ben gaarne bereid deze stelling aan ieder weldenkend mens mede te delen. Dit weblog lijkt me daar het bewijs van.
Ik ben van mening dat een investering van een euro in een dader ook een investering is in een slachtoffer.
Chris: Je stelling is omgekeerd evenredig: steeds maar willen benadrukken dat dit rechtssysteem daders op een juiste wijze aanpakt duidt op een sterke preoccupatie met daders. Dit doet ook niets af aan het feit dat de gemaakte slachtoffers door dit rechtssysteem stelselmatig in hun hemd gezet worden getuige de moeite die slachtoffers moeten doen om hulp te krijgen bij verwerking en lichamelijk herstel en compensatie voor het hun overkomene. Dat constaterende ben ik niet van mening dat ik gepreoccupeerd ben met slachtoffers, maar dat ik graag een omslag zou willen zien in het rechtssysteem dat meer recht doet aan die slachtoffers. Uiteraard ben ik het met je eens dat er in de daders geïnvesteerd moet worden. Maar de verhouding tot de slachtoffers loopt mank. En dat begint steeds meer te wringen. Het strafrecht zou daar wel degelijk een voortrekkersrol in kunnen betekenen. Daarmee zou het rechtssysteem weer een stukje terrein kunnen terugwinnen op het gebied van geloofwaardigheid en respect. Een gebied waar jij geweldig werk verzet, maar dat desondanks steeds meer onder vuur komt te liggen.
@P@t: dat ben ik helemaal met je eens. Maar ik meen dat die preoccupatie hartstikke hard nodig is, daar de rechten van daders in deze moderne maatschappij steeds harder ondersneeuwen.
Uiteraard dienen we slachtoffers niet uit het oog te verliezen. Er worden echter wel degelijk forse stappen gemaakt 9zie daarvoor een eerder blog). De vraag is of de rechtspraak daar zo geschikt voor is. Een rechtszaak begint immers altijd zonder dader en zou in eerste instantie moeten draaien om de schuldvraag.
Blijft over dat de verhouding tussen rechten van dader en de hulp aan het slachtoffer nog steeds schrijnend verkeerd uitslaat in het voordeel van de dader! Dat de moderne maatschappij daar wat aan wenst te doen kan je maar zo opvatten als voortschrijdend inzicht! De rechtspraak is imho zeer geschikt om hierin het goede voorbeeld te geven omdat er zonder slachtoffers er geen noodzaak zou zijn voor rechtspraak. Dat schept in mijn optiek ook een vorm van verplichtingen naar de samenleving.
@P@T: rechten van de dader en hulp aan het slachtoffer: het een sluit het ander beslist niet uit. Integendeel: het zijn twee verschillende dingen.
De rechtspraak neemt nadrukkelijk de verplichting naar de samenleving door te proberen de daders op het goede spoor te houden. Pragmatisch en slim.
Maar even wat anders: kun je me uitleggen waar die rechten van de dader dan zo extreem doorgevoerd worden? Ik zie dat niet. Je komt als verdachte praktisch in je eentje tegenover een enorm apparaat te staan en je hebt nauwelijks middelen tot je beschikking om je zaak op een evenwichtige manier naar voren te brengen. Zoveel rechten heb je niet.
Zeker de laatste jaren zie je dat weer terug. Gedetineerden worden met een plastic tasje met hun bezittingen buiten de deur gezet. Een uitkering zit er de eerste drie weken niet in. probeer je dan na een forse periode binnen de deur maar eens te redden.
Juist de laatste jaren heeft de reclassering te maken met forse bezuinigen en een andere taakstelling. Vaak is er niet eens tijd om fysiek een rapport toe te lichten tijdens een rechtszaak.
Dat lijkt allemaal bijzaak. Tot je zelf eens voor de rechter staat.
Rechten van de dader: Het stelselmatig rekening houden van de rechtbank met sociale achtergronden van daders waardoor de straf lager uitvalt. Te vaak taakstraffen opleggen waar celstraf meer op zijn plaats zou zijn. De mogelijkheid van het opwerpen van rookgordijnen door hun advocaten zodat er van straf/genoegdoening voor de slachtoffers vaak nauwelijks nog iets overblijft. De hulp die daders na veroordeling KUNNEN krijgen bij hun re-integratie, tot en met het begeleiden naar werk aan toe. Zet dat alleen al (er zijn nog veel meer voorbeelden te benoemen) eens af bij de situatie van het slachtoffer van een mishandeling: Die moet lijdzaam toezien hoe het OM nauwelijks een vonkje uit de sloffen wil lopen voor een enkele mishandelingszaak met een first-time offender. Daarnaast moet hij vaak erg veel moeite doen om evt immateriele schade op de dader te verhalen. Kost erg veel tijd, geld en frustratie.
DIE tegenstelling, die waar de dader alles KRIJGT, en het slachtoffer om zijn RECHT te behalen alles (eerst) zelf moet betalen en telkenmale met zijn traumatische ervaring geconfronteerd moet worden, stuit me enorm tegen de borst.
En dan hebben we het nog niet eens over de schamele fooien die in ons rechtssysteem toegekend worden aan slachtoffers van geweld… Die vergoeding is maar al te vaak slechts een fractie van het geld dat in de dader gestoken wordt om hem terug te krijgen in de samenleving. Kans op recidive nog steeds boven de 50%? Lekker gokken dan!
Tenslotte nog 1 heeeel klein voorbeeldje van ‘bescherming’ van daders door ons rechtssysteem: Veelplegers worden vaak veroordeeld na het plegen van heeeeel veel gepleegde strafbare feiten zoals inbraken in auto’s, woningen, bedreigingen, mishandelingen en soms overvallen erbij. En de straf die dan over het geheel van deze feiten opgelegd wordt is vaak lager dan de maximumstraf die voor een enkele inbraak opgelegd KAN worden. Dat is eerder regel dan uitzondering.
En daarmee bescherm je de daders imho meer dan de slachtoffers, maar ook meer dan de samenleving. ISD of niet, want die wordt in verhouding maar zelden opgelegd. De laatste tijd steeds vaker, maar nog lang niet in verhouding tot wat zou moeten.
Rekening houden met sociale achtergronden valt onder de noemer beschaving. Dat is geen luxe-recht.
Te vaak taakstraffen? Een celstraf is zelden op zijn plaats. Altijd een zwaktebod. Met een taakstraf bescherm je de maatschappij op de lange duur veel meer.
Advocaten en rookgordijnen? Wanneer ben je voor het laatst in een rechtszaal geweest? En hoe wil je dat uberhaupt beperken? Spreekverbod?
Hulp bij re-integratie? Wassen neus.
Kortom: je maakt je boos om een stelling waar je zelf in gelooft, maar die heel erg ver van de realiteit staat.
Veelplegervoorbeeld? Onzin. Ze gaan voor een inbraakje zomaar twee jaar achter de deur de laatste
tijd (ISD-maatregel)
Pingback: uberVU - social comments
Ik denk wat Chris beschreven heeft een prima oplossing is, ver van huis, kost en inwoning naar werk, geen bezoekuren, sport/tv etc. Denk maar dat dit beslist geen pretje is ons minder kost en ze zich wel bedenken om weer de fout in te gaan.
Als je het verhaal goed leest, komen ze er met een gevangenisstraf beter van af, maar vaak slechter uit.
Maar hoe is dat verder geregeld? Kunnen ze ontsnappen?
Welke maatregelen worden getroffen?
Als daar goed over is nagedacht en ontwikkelt is het een prima alternatief.
Goed dan, nog 1 laatste reaCTIE hierover nav je laatste reactie op mijn laatste:
Rekening houden met sociale achtergronden van de DADER is wel degelijk een luxe recht als daar niet minstens zoveel aandacht tegenover staat voor het slachtoffer.
Hoezo is celstraf zelden op zijn plaats? Celstraf hoort gewoon een afschrikwekkende en dus preventieve werking te hebben. Dat dit niet zo is vindt ik eerder verwijtbaar aan de wijze waarop er tijdens de celstraf met daders omgegaan wordt (niet genoeg ombuigen van gedrag’ of agressiecontroletrainingen, maar wel overlaten aan de wetten van de gevangenisjungle; niet genoeg voorbereiden op terugkeer in samenleving). Met de juiste uitvoering kan celstraf wel degelijk een forse bijdrage leveren aan bescherming van de maatschappij.
Mbt advocaten: er bestaat een veel nauwer contact tussen advocaat en verdachte dan tussen officier en slachtoffer. Hierbij spint de verdachte garen. Ik vind dat ongepast vanuit het standpunt van het slachtoffer die dat alleen maar lijdzaam kan aanzien.
Je zegt: hulp bij re-integratie = wassen neus, maar deze blogpost laat het tegendeel zien. Hoe is het met de slachtoffers van Luan? Heeft hij ze schadeloos gesteld of zelfs maar een poging daartoe?
Veelplegervoorbeeld onzin? Je weet zelf wel beter.
Tenslotte nog dit: Waarom verzet je je nou zo hevig tegen de kern van mijn betoog dat er mijns inziens TE veel geld gestoken wordt in verdachten en daders, terwijl dit in verhouding alle perken te buiten gaat in vergelijking met datgene wat de slachtoffers toebedeeld krijgen. Het strafrecht biedt gewoon te weinig aandacht aan het slachtoffer in vergelijking met de aandacht die aan de verdachte wordt geschonken. Het effect hiervan is dat de verdachte wel meer verzachtende omstandigheden kan aanvoeren, terwijl
Over preoccupatie gesproken!
sorry voor gesplitste bericht: kat over toetsenbord gelopen!
[…]terwijl een slachtoffer dat bij lange na niet in verhouding zich zo kan laten gelden. Voorbeelden hiervan zijn er genoeg, jij maakt ze als rechtbankjournalist bijna dagelijks mee.
Wat dan de kromme tenen bij mij oplevert is het bericht dat het NU heel goed gaat met de veroordeelde dader, maar dat het angstwekkend stil blijft hoe het nu gaat met diens slachtoffers. En hoe zij aankijken tegen een dergelijk programma voor hun dader.
Misschien input voor een toekomstig blog?
Ik groet je en sluit de correspondentie mbt deze blogpost/dit onderwerp met goed gevoel af!
@P@t: ik zie de dader/slachtoffer kant niet zo gesplitst. Een dader die niet weer opnieuw in herhaling valt, is voor de maatschappij een gered mens en dus ook voor toekomstige slachtoffers.
Daar komt bij dat ik de rechtspraak niet in eerste instantie een goed podium acht voor een slachtoffer. Vergeet niet: een rechtszaak draait om een verdachte. De rechtbank moet het er in eerste instantie voor houden dat de beste man/vrouw onschuldig is.
Met de nieuwe regels en het nieuwe beleid is het nog maar de vraag wie de meeste aandacht krijgt: een verdachte of een slachtoffer. Een verdachte heeft alleen een advocaat. Tegenover hem staat het OM, het politie-apparaat, deskundigen en noem het allemaal maar op. Een slachtoffer heeft gesprekken met de officier van justitie, steun en begeleiding van justitie in de vorm van slachtofferhulp en ook de beschikking over een advocaat.
Je zegt verder dat celstraf een afschrikwekkende werking moet hebben. Dat zou mooi zijn, maar de praktijk leert dat het niet zo is. Dat heeft volgens mij niets te maken met de manier waarop we met gevangenen omgaan.
Criminaliteit is volgens mij vooral impuls- en stoorniswerk. Mensen die in een kwade bui iets doen (meeste levensdelicten) of mensen die door een probleem in de bovenkamer niet goed functioneren. Die groepen tref je niet met de dreiging van een celstraf.
Ik denk dat die dreiging wel werkt bij mensen met een normale gewetensontwikkeling. Laat het nu juist deze groep zijn die niet zo snel de fout in gaat.