Het zou waarschijnlijk niet best afgelopen zijn met Luan als hij in Californië zou wonen.
Een staat waar een man genaamd Leandro Andrade een celstraf uitzit van minimaal 25 jaar omdat hij negen videobanden heeft gestolen. Andrade had de pech al twee keer eerder te zijn veroordeeld. Ook voor een winkeldiefstal.
Tsja, three strikes you’re out. Exit life. Opgeruimd staat netjes. De maatschappij is Gekke Henkie niet.
Gelukkig voor Luan woont hij niet in Californië, maar – tot voor kort- in Marum. Waar hij een tijd terug voor de derde keer gearresteerd werd voor het plegen van geweld. Jeugdzonde. Vechtpartijen. Dat werk.
En dat mag niet.
In plaats van een ‘Amerikaanse’ celstraf van 25 jaar werd Luan na zijn arrestatie voor vijf maanden naar Frankrijk gestuurd. U kent die projecten wel uit de verontwaardigde kolommen van bepaalde nieuwsmedia.
Artikelen over ‘vakantietripjes’ en verspilde belastingcenten van altijd en immer hardwerkende burgers.
Voor de nog jonge Luan was het echter bepaald geen vakantietripje. Hij vond zichzelf moederziel alleen terug op een boerderij. Als jongste knecht van een boer met een kort lontje.
De boer sprak geen woord over de grens en Luan kwam niet verder dan Oui en Non. Wat overbleef waren zwijgzame werkdagen van zeven in de morgen tot acht in de avond. En als het even tegenzat, moest Luan door tot een uur of tien. Niet bepaald een krantenwijk.
Luan zette door en hield het de volle vijf maanden vol. Hij leerde dat het niet verstandig was om boos te worden als zijn Franse patroon uit zijn vel sprong. Dat had hij snel geschoten: die Fransen hebben best een kort lontje.
Inmiddels is Luan weer terug in Nederland. Hij heeft gebroken met zijn oude vriendenkring, heeft nog geen dag zonder baan gezeten en lijkt een stabiel leven op te hebben gezet. Zijn tijd in Franktijk heeft hem zelfvertrouwen gegeven. Inmiddels telt hij tot tien als er weer een reden is om boos te worden. Luan doet weer mee in de maatschappij.
Luan en Leandro.
Zelfde problematiek. Andere oplossing.