Dit weblog heeft de afgelopen dagen enorm veel bezoekers getrokken. Binnen een paar dagen ongeveer 10.000 hits. Dat is veel. Daar doe ik normaal een dikke twee weken over.
Ik zou graag willen dat dit komt omdat ik beschik over uitmuntende journalistieke eigenschappen, gekoppeld aan een schier oneindig intellect.
Maar ik weet ook wel dat het alles te maken heeft met het door mij gekozen onderwerp: Milly Boele.
Dat zou je -negatief gedacht- makkelijk scoren kunnen noemen.
De vele bezoekers lieten ook reacties na en in die reacties duikt iets op wat ik eigenlijk al jaren meemaak. De mens gedijt het beste in een zwart/wit omgeving.
Wij zijn goed en de dader is slecht. Een monster.
Ik realiseer mij heel goed dat de zaak Milly Boele niet erg geschikt is voor de nuance. We mogen rustig spreken van een verschrikkelijke daad. Gelukkig nog steeds behoorlijk zeldzaam in ons land.
Maar los van deze specifieke zaak valt mij opnieuw weer op hoe zwart/wit velen denken als het in zijn algemeenheid gaat om criminaliteit. De hoogste boom is niet hoog genoeg en de langste straf niet lang genoeg. Eigenlijk willen we het liefst dat die verdomde criminelen de rest van hun miserabele leven slijten in donkere kelders op water en brood. En dan vertaal ik de vele reacties voor het gemak nog op een voor mij niet al te karakteristieke positieve manier.
Begrijp me goed. Ik begrijp die stelling best als je uitgaat van een gewetenloze groep bandieten die bij nacht en ontij op pad gaat om ons het leven zuur te maken.
De werkelijkheid is echter een andere.
Mijn collega Rob Zijlstra zegt het altijd treffend: stel je een drukke winkelstraat voor in een gemiddelde stad in Nederland en denk de vrouwen en kinderen weg.
Wat overblijft is de gemiddelde verdachte.
Ik heb in al die jaren rechtbankwerk telkens weer gezien hoe makkelijk het onder bepaalde omstandigheden kan zijn om aan de verkeerde kant van de streep uit te komen. Een uit de hand gelopen ruzie kan zomaar een doodslag opleveren. Een seconde niet opletten een levenslang trauma.
Misschien heeft u kinderen. Een zoon. Puberleeftijd. Die zoon gaat uit en kan zomaar terechtkomen in een vechtpartij. Of hij dat nu wil of niet. Groepsdynamiek, alcohol en hormonen. Dan is de stap naar de rechter niet zo heel ver meer. Een poging tot doodslag heb je zomaar te pakken.
Over deze dynamiek schrijf ik met enige regelmaat. Hier en daar krijg ik dan ook wel eens het verwijt te veel op te komen voor de rechten van daders. De heersende opvatting is dat daders hun rechten verspelen zodra ze over de schreef gaan. Dan treden ze toe tot het selecte clubje bandieten.
En het is nu eenmaal vrij gemakkelijk om de rechten af te pakken van ‘slechte’ en ons onbekende mensen. In een moeite door stellen we de meest vreselijke straffen voor.
Maar wat als we door omstandigheden zelf ineens tot die groep gaan behoren?
Geen kans!, hoor ik u zeggen. Ik ben een hardwerkende Nederlander. Ik kijk wel beter uit. Dat zal mij niet overkomen.
Ik hoor het u zeggen. U kunt het zich duidelijk niet voorstellen ooit in aanraking te komen met justitie. U bent dan ook niet bang voor zware straffen.
Het gekke is dat dit niet de eerste keer is dat ik het iemand hoor zeggen. Ik hoor het met grote regelmaat.
In zittingszaal 14 en 11 van de rechtbank in Groningen.
Ja, dit weten we nu zo langzamerhand wel. En alle mocro’s zijn lief en aardig. Pleur toch een eind op, man met je communistische heilstaatpraatjes. Je bent een gevaar voor de samenleving jij
Als Sander V. geen monster is dan moeten dat gestaafd worden door feiten. Die vergelijking met een vechtpartij waar je in verzeild kunt raken is een slechte vergelijking. Kijk naar de zaak zelf en niet naar het algemene. Dat is meestal de fout met mensen die lijden aan beroepsdeformatie.
@GJ: lees het verhaal. Er staat toch duidelijk: los van deze specifieke zaak…..
Daarnaast: wat is dat: een monster? Is dat iemand die onmenselijk gedrag vertoont? Gedrag dat niet bij mensen past?
We kunnen het allemaal wel graag weigeren te geloven: maar het vermoorden van mensen is wel degelijk menselijk gedrag.
Ik heb het al eerder gezegd: we zetten mensen die doden weg als monsters, om ze te onderscheiden van ons. De realiteit is dat ook gewone mensen doden. Studenten, huismoeders, hardwerkende burgers.
In elk mens schuilt een misdadiger!
OK Los van deze specifieke zaak. Maar dan zijn de voorbeelden vrij willekeurig gekozen en kunne ze niet als argument dienen. Het is misschien waar dat er in ieder mens een moordenaar schuilt. Maar weinigen doen het gelukkig. Daar gaat het natuurlijk ook om. Ook in deze zaak. Slechts weinigen zijn in staat om zo’n meisje te vermoorden, dan is er wel een steekje los bij Sander V. Monster of niet? Ik ben in een sommige gevallen voor de doodstraf. Maar meestal tegen. Maar je hebt gelijk, je moet Sander V eigenlijk even zien en spreken. Dan oordeel je wellicht heel anders. Feit is juist dan Justitie/pers liever niet wil dat er teveel aandacht voor de dader is.
Pingback: uberVU - social comments
@GJ. er zijn idd maar weing mensen die daadwerkelijk een moord plegen. Maar er zijn er nogal veel die dicht in de buurt komen. Ik zie en hoor ze wekelijks. Er zit waarschijnlijk wel een steekje los aan deze man, maar zou dat niet gelden voor een ieder van ons? Het is maar net welk steekje.
Je laatste zin begrijp ik niet helemaal. Ik ken officieren die duidelijk stelling nemen tegen het in de maatschappij gangbare zwart/wit denken. Die voor een rechtszaak stellen dat ze er ook voor de verdachte staan.
Ik vind toch dat je appels met peren vergelijkt. Jij ziet wekelijks mensen die in de fout zijn gegaan, dat geeft je een voorsprong in de beoordeling vind ik. Maar je kunt je niet neerleggen bij een zwart/wit beeld. En zeker niet bij een volledig zwart beeld (alle mensen zijn slecht)
Fijn dat de OVJ er ook voor de verdachte is. Daar is hij ook voor, toch? Ik dacht dat we genuanceerd genoeg zijn geweest laten we dat zwart/wit denken maar vergeten.
Dat het iedereen kan overkomen valt niet over te twisten. Maar een gevechtje en zware misdrijven zijn niet te vergelijken.
Het harder worden van de samenleving is grotendeels de schuld van het rechtssysteem in Nederland.
Als ik moet lezen dat gevangenen en TBS’ers verlof krijgen, ontsnappen en een deel ervan nog meer slachtoffers maken, dan klopt het systeem niet. Het uitschot geniet meer rechten en luxe dan de getraumatiseerde slachtoffers, dan wel bejaarden in een tehuis.
Net zoals veel politici staan de groot geld verdieners (rechters, OVJ) zo ver van de samenleving af. Zelf kunnen ze zich geen fractie van het leed en gevoel van machteloosheid van slachtoffers voorstellen.
Stel een inbreker in mijn huis bedreigd me met een mes, ik knuppel hem neer met één welgemikte klap tegen z’n slaap, dan word ik zelf aangehouden voor mishandeling. Waarom zou ik tegen zijn hoofd slaan en niet zijn lichaam/benen?
Ik wil hem straffen voor het gore lef mijn grenzen te overschrijden en als een rat mijn bezit te stelen i.p.v. zelf er voor te werken. Ik wil hem straffen omdat ik weet dat de instantie wiens plicht het is, dat niet genoeg zal doen.
En omdat diegene niet genoeg gestraft zal worden, zal het hem nooit afschrikken om misdaden te plegen.
Iedereen die opkomt voor de rechten van uitschot, is er zelf nog nooit slachtoffer van geworden.
@krentjebrei: wat je zegt klinkt logisch, maar is het niet. TBS zonder verlof is vele malen gevaarlijker dan zonder. Bovendien ligt de recidive bij tbs’ers beduidend lager dan bij mensen die een celstraf moeten ondergaan.
Je hebt het over uitschot. Ook dit klopt niet. Veel verdachten zijn normaler dan je denkt.
Ik vind niet dat rechters ver af staan van de samenleving. Zij horen de genuanceerde verhalen die jij niet in de krant terugleest.
Waarom je een inbreker niet tegen zijn hoofd slaat? Omdat je hem anders wellicht om het leven kan brengen? Is dat een redelijke straf voor een inbraak? Over verharding gesproken.
Over de afschrikwekkende werking van de straffen. Daar is al veel over gezegd. Ik ben van mening dat criminaliteit vaak impulswerk is.
Wat je laatste zin betreft: wat een onzin. Ik ben ooit midden op straat in elkaar geslagen. Heeft mijn kijk op de zaak niet anders gemaakt.
De doodstraf zou een heleboel recidive voorkomen. Iemand als Sander V. verdient niet minder. Oog om oog. Een leven voor een leven.
@a bos: gold dat ook voor Lucia de B? en hadden we die zeven keer om het leven moeten brengen?
De twee van Putten?
Dat was een goede; Stel je een drukke winkelstraat voor en denk de vrouwen en kinderen even weg. Wat overblijft is de gemiddelde verdachte.
Dat hangt dan ook als een zwarte wolk (die op uitbarsten staat) boven de gemiddelde man en wordt gevoed door de collectieve drang om zo snel mogelijk een schuldige aan te wijzen om zo het kwade uit te kunnen bannen. Helaas veroordelen we daarbij alleen de verkeerde daad en vinden we de ‘moordzuchtige’ gedachten die eraan vooraf gingen, niet verontrustend! Als de ‘goeden’ hebben we die gedachten immers allemaal, en wie zal dat willen veroordelen? Het is zelfs populair entertainment dat dagelijks te zien valt in speelfilms. Maar ja, hoe harder we de werkelijke daden veroordelen, hoe meer het lijkt dat het kijken naar datzelfde gedachtepatroon, onschuldig is!
Over het werkelijke verschil tussen dat monster en de goeden maar te zwijgen.
Iedere zaak is anders en bijna niet te vergelijken. Ik ben ook niet geheel ontevreden over de rechtspraak in ons landje. Alleen mogen de straffen wel hoger. En in sommige schrijnende gevallen mag van mij de doodstraf worden ingevoerd. Bv in het geval van die man uit Assen die dat meisje noami verkrachte en vermoorde. En waarschijnlijk ook voor de moordenaar van Milly.
Wat een goed stuk! Ik ben van mening dat oog om oog niet werkt, zoals je terecht zegt, je kunt iemand maar een keer de doodstraf geven, ook meervoudige moordenaars.
Nu ben ik niet voor de doodstraf, ik wil niet medeschuldig zijn aan moord op de dag dat een onschuldig iemand geëxecuteerd wordt.
Voor mij moet een straf gebaseerd zijn op het voorkomen in de toekomst van recidive,
Het zwart/wit denken van mensen over criminelen, heeft volgens mij te maken met de ik-maatschappij waarin we leven, IK zal nooit iemand vermoorden, IK zal nooit mijn baan kwijtraken en in de bijstand komen, IK kan 150 door het dorp rijden zonder dat er ooit iets gebeurt. In MIJN leven ben IK het middelpunt, de rest zijn figuranten in MIJN leven.
Aangezien onze maatschappij vol zit met mensen die zo denken en er misschien liever niet voor uitkomen, kan ik me voorstellen dat jij ze met grote regelmaat in zittingszaal 14 en 11 van de rechtbank in Groningen tegenkomt.
Niemand wordt geboren als crimineel.