Van Derk is makkelijk een duivel te maken

 

Het is technisch gezien heel gemakkelijk om een heel lelijk verhaal te maken over Derk. Om hem genadeloos neer te sabelen, hem kapot te schrijven of wellicht zelfs een langdurig verblijf in een kale cel op een harde betonnen vloer toe te wensen. Derk is een makkelijke prooi voor shocklogs.

Het vergt iets meer moeite en inzet om ook zijn kant van het verhaal te begrijpen.

Op papier ziet het er ronduit slecht uit voor Derk. Hij heeft op zijn 24e onder invloed van 24 halve liters biers de 14 jarige Jolanda misbruikt in haar eigen huis. Haar op gewelddadige wijze gedwongen tot seks. Onder meer door te dreigen met ‘de kogel’. Jolanda is driedubbel slachtoffer. Ze loopt een geslachtsziekte op en raakt bovendien zwanger. De zwangerschap komt pas rond de 20e week naar buiten.  Wat volgt is een abortus. De dode baby gaat naar het NFI.

Derk bijkt de vader.

 Tot zover lijken alle ingrediënten aanwezig voor een daverend verhaal ergens in zomaar een krant of op zomaar een website. Vette koppen. Verontwaardiging. Een geschokte maatschappij. Waarschijnlijk kamervragen van een politicus die zich daartoe gedwongen voelt door een spervuur aan kritische vragen van journalisten.

Maar na een tijdje verdwijnen de vette koppen uit de kranten en keert de rust terug. Niemand praat er meer over. Over tot de orde van de dag. Op naar een nieuw schandaal.

Tot maanden of zelfs jaren later de hele zaak weer opnieuw naar voren komt. Tijdens de rechtszaak tegen Derk. Met achter de perstafel slechts twee journalisten die niet eens specifiek op deze ene zaak afgekomen zijn, maar er zitten omdat ze nu eenmaal rechtbankverslaggever zijn.

Jaren later. Een ander verhaal.

Een verhaal waarvan ik ook niet weet of het de waarheid en niets dan de hele waarheid is. Zoals een dagvaarding van justitie ook nooit op zeker de hele waarheid kan zijn.

Tijdens de rechtszaak blijkt dat de officier van justitie de kwalificatie verkrachting niet waar kan maken. Er ligt weliswaar een aangifte van het 14-jarige meisje, maar er is geen steunbewijs te vinden. Geen bewijs voor geweld op wat voor manier dan ook. Geen dwang en dus geen verkrachting. Die constatering sluit aan bij het verhaal van Derk.

Volgens Derk heeft hij het meisje – dat zich voordeed als zestien – namelijk helemaal niet gedwongen tot seks. Hij was dronken, zij had alcohol gehad en het was juist Jolanda die het intitiatief nam. Ze was al langer seksueel actief, slikte zelfs de pil. En het was Jolanda die hem begon te verleiden, iets wat ze al via msn min of meer aangekondigd had.

Zij begon hem te strelen. Samen gingen ze naar boven. Naar de zolder. En daar gebeurde het. Toen Jolanda geconfronteerd werd met de ernstige gevolgen, stapte ze naar de politie. Waar ze eerder via msn aan Derk had laten weten dat hij haar helemaal niet had verkracht.

Aldus Derk en zijn advocaat.

Het is niet zo dat Derk trots is op wat hij heeft gedaan, maar hij zou zweren dat het meisje zestien was in plaats van veertien. Een belangrijk verschil. Het verschil tussen een veroordeling of niet eens een strafvervolging. Had hij dan een ID-kaart moeten vragen soms? Als Derk had geweten van de zwangerschap, dan had hij zijn verantwoordelijkheid heus wel genomen, dat weet hij zeker.

De persoonlijke verhalen van Derk en Jolanda gaan uiteindelijk weer terug naar het papier. Naar het requisitoir van de officier van justitie. Die simpel stelt dat dwang (fysiek en geestelijk) niet kan worden bewezen en dat er dus sprake is geweest van ‘ontucht met binnendringen’. Vrijwillige seks. Helaas voor Derk met een meisje van onder de zestien.

En dat is strafbaar.

Maar wel een heel ander verhaal dan de koppensnellers voor ogen hadden.

Delen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *