Mooie woorden van advocaat Tjalling van der Goot laatst in de Spits: ‘Achter elk misdrijf zit een verhaal’.
Neem Robert. Achttien jaar.
Hard op weg om een echte agent te worden. Zijn droom. De vooropleiding moest hem brengen waar hij zo graag zou zijn.
Helaas. De vader van Robert nam het niet zo nauw met de regels. Hij verdween achter de tralies en bracht daarmee onbedoeld ook zijn zoon ten val. Die moest stoppen met de opleiding. Een antecedentenonderzoek zou niet in zijn voordeel werken.
De vriendin van Robert, een hockeymeisje, had er ook al geen zin meer in. Ze verliet hem. Tot overmaat van ramp pleegde zijn beste vriend zelfmoord.
Sta je dan. Op je wankele 18-jarige benen.
De hattrick aan tegenslagen was net iets te veel voor de persoonlijkheid in opbouw. Om zijn zielenpijn te bestrijden greep Robert naar de softdrugs. Hij had eens gelezen dat een joint kalmerend zou werken.
En dat was ook zo.
Met een joint verdween de pijn. Zonder had het leven geen zin. Toen ging het snel. Echte vrienden verdwenen. Verkeerde vrienden kwamen. Ze trokken Robert mee.
Zeven branden later zit hij als een gebroken jongetje in de rechtbank. Zijn hoofd is amper meer te zien. Zo diep zakt hij tussen zijn eigen schouderbladen weg.
Zijn moeder zit drie meter achter hem. De handen voor haar ogen.
De rechtszaak lijkt deels aan Robert voorbij te gaan. Tot de eis. Een gevangenisstraf van vijf jaar.
Het hoofd van Robert zakt op de tafel voor hem. Hij begint hard te huilen. Achter hem ontstaat chaos als zijn moeder en broertje van pure ontzetting van hun stoel komen. Huilend en vloekend. Dit kan niet waar zijn. Dit is niet echt. Godverdomme. Ongeloof. Met een harde dreun van de deur verlaten ze de zaal.
Alsof ze het leed letterlijk achter zich willen laten.
Als de rechtbank klaar is met de zaak, krijgt Robert het laatste woord. Voor hem ligt een handgeschreven brief. Maar Robert kan zijn eigen woorden niet meer aan.
Zijn advocaat leest.
‘Dit is niet wie ik ben. Ik wou zo graag agent worden. Toen kwamen de tegenslagen. Mijn vriendin. Het was allemaal zo erg dat ik mezelf niet meer was. Ik werd wakker en wilde alleen nog maar dood. Ik begon te blowen. Dan ging het verdriet tenminste weg. Ik leefde niet meer in de realiteit. Rechters. Geef mij een kans. Ik zal laten zien dat ik het waard ben. Iedereen mag toch een tweede kans? Alstublieft, oordeel niet met uw hoofd, maar met uw hart.’
Ineens moest ik denken aan een van de slachtoffers van de branden. Het clubgebouw.
Van de hockeyvereniging.
Achter elk misdrijf zit een verhaal.
[polldaddy poll=5135666]
Applaus.
achter elke misdaad zit zeker een verhaal vaak en ook in deze zaak een schrijnend verhaal, dit praat het misdrijf, de misdaad natuurlijk niet goed, er zijn slachtoffers gevallen en dat had niet mogen zijn. Maar is in deze enkel de jongen schuldig aan het gebeuren ? Mijn inziens niet, dat er wat fout zat was/is al lang geweten, er had jaren eerder ingegrepen kunnen worden zodat de jongen op het rechte pad was gezet en kunnen blijven dan was hij een aanwinst voor de maatschappij geweest. Door het niet ingrijpen zijn er zaken gebeurt die vele levens op een negatieve manier hebben beinvloed, de maatschappij had dit kunnen voorkomen maar straffen schijnt de minst arbeidsintensieve manier te zijn om in te grijpen, het lost enkel weinig op.
Sterk verhaal Chris.
Ik vraag me af hoe de slachtoffers in deze zaak (tenminste die mensen die door het O.M. als slachtoffer zijn aangewezen) na het lezen van jouw verhaal tegen de strafeis zouden aankijken, zeker als ze die strafeis zèlf (mede) zouden mogen bepalen.
En als het antwoord daarop luidt: ‘anders, milder’, dan vraag ik mij af waarom rechters en OvJ’s dat resultaat niet hebben kunnen bewerkstelligen.
Jij kunt toch immers óók de meningen van anderen beïnvloeden, en je doet echt niet ingewikkeld of onlogisch. Beslist niet zelfs. Je hebt doorgaans een overduidelijk verhaal.
Ik vraag me af waarom de zaken zo lopen.
Zeker met het oog op de plichten van zowel rechters alswel OvJ’s als het gaat om de belangen van verdachten. Doordat jullie zo stelselmatig moeten opkomen voor het verhaal van (‘de rechten van’) verdachten, lijken rechters en OvJ’s daarin dus te falen.
Misschien vraag ik eigenlijk alleen maar waarom het nodig is dat zowel jij als Rob dit soort visies achteraf telkenmale (moeten) weergeven en méér nog, waarom jullie stukjes zo populair zijn.
Jullie doen goed werk in mijn ogen maar het zou niet nodig moeten zijn.
Rechters, OvJ’s en politie zouden hun werk misschien gewoon beter moeten doen.
Dan zouden jij en Rob geen platform meer hebben.
Maarja, niemand mag misbaar zijn.
En ‘beter’?
Beter is in the eye of the beholder.
@ Anoniem 12 juni
Rechters en officieren van justitie en de politie zouden hun werk misschien gewoon beter moeten doen??
Wat bedoel je hiermee? In welk opzicht falen rechters en ovj’s ten opzichte van de rechten van de verdachte? Advocaten hebben daarin primair een taak, terwijl rechters er in principe voor waken dat de rechten van verdachten (en slachtoffers) niet worden geschonden. Ik begrijp ook niet wat je bedoelt met de opmerking dat Chris en Rob (en anderen) zo stelselmatig moeten opkomen voor het verhaal van (de rechten van) de verdachte. Ik denk dat je eens via rechtspraak.nl naar vonnissen moet kijken waarin altijd de persoon van de verdachte aan de orde komt bij het bepalen van zijn strafbaarheid en de straf die moet worden opgelegd.