Je hoort mensen wel eens zeggen dat ‘we’ harder op moeten treden tegen de criminelen die ons het leven zuur maken. Omdat mensen die misdrijven plegen geen tweede kans verdienen.
Links en rechts wijzen politici daarbij nog wel eens naar de maximale gevangenisstraf voor een misdrijf. Een paar jaar cel. Dat is toch immers niet niets.
Sjoerd is zo’n misdadiger. En niet de minste. Veroordeeld voor een misdrijf. Op papier kon hij er wel vier jaar gevangenisstraf voor krijgen.
Dan deug je niet.
Sjoerd vond ooit een briefje van vijftig op de stoep. Niet zomaar een bankbiljet. Een matig gelukte kleurenkopie van het origineel. De maker had niet bijster zijn best gedaan. De achterkant was gewoon wit.
Natuurlijk wist Sjoerd dat het briefje niet echt was. Maar je bent student en je gaat uit in een tamelijk gezellige studentenstad. Dan wil je nog wel eens een geintje flikken.
Zeker na een biertje of wat.
En dus legt Sjoerd ergens achter in de nacht zijn gevonden biljet van vijftig op de bar voor hem. Een rondje voor de mannen graag.
De barvrouw kijkt naar het biljet. En dan naar de mannen van de beveiliging. Die escorteren Sjoerd naar de uitgang. En in de armen van de politie.
Art 213 strafrecht.
Hij die opzettelijk valse of vervalste muntspeciën of valse of vervalste munt- of bankbiljetten uitgeeft, wordt, behoudens artikel 209, gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste vier jaar of geldboete van de vierde categorie.
Bij de rechter is Sjoerd de eerlijkheid zelve.
Het was een geintje. Meer niet. Hij had verwacht dat de vervalsing meteen op zou vallen. Maar goed, hij had het wisselgeld waarschijnlijk wel gewoon in zijn zak gestoken als de barvrouw niet zo nuchter en scherp was geweest.
Dat dan weer wel.
Voor zijn eerlijkheid krijgt Sjoerd een beloning. De rechter zet een streep door de door justitie neergelegde eis van 250 euro boete. Hij maakt de boete geheel voorwaardelijk.
Dat klinkt niet veel. Een simpele waarschuwing. Niet meer doen.
Maar Sjoerd heeft nu wel een strafblad. Voor een misdrijf.
Waar een maximale celstraf op staat van vier jaar.
De schurk.
Nja, aan de ene kant wéét je dat je op je donder kunt krijgen voor zulke grappen.
En aan de andere kant is het beter om ervoor gestraft te worden door begrijpende ouders dan ervoor gestraft te worden door mensen die je helemaal niet kennen.
Misschien helpt het straffen door begrijpende ouders ook wel beter ook.
Want die ouders hea, die waren immers altijd het enige orgaan van wie je het straffen toestond.
Als kind dan hea.
Maarja, voelen we het nog steeds niet zo?
Is dit een bewerking van een zaak waarin iemand meerdere valse biljetten heeft ?
(LJN: BQ7309)