”…als het nodig is, gebruik je gepaste dwang om mensen te overtuigen. Natuurlijk krijg je daarvoor eerst een uitgebreide opleiding. Je leert hoe je mensen en situaties kunt inschatten. En op gevaarlijke situaties word je voorbereid met fysieke en mentale trainingen. Want als sterk in je schoenen staat, zoeken anderen niet zo snel de confrontatie…”
Zo staat het in de wervingsfolder van de politie. Ronkende tekst. Wij zijn er klaar voor!
Wat er niet staat is dat je tijdens je werk als agent gewond kan raken. Pijn. Letsel. Schade.
Het staat nergens in de wervingsfolders, maar dat wil niet zeggen dat de organisatie er niet mee bezig is. Sterker: de politie liet een tijd geleden weten het geweld tegen de eigen medewerkers niet meer te pikken.
Daders zullen streng aan worden gepakt. Justitie gaat dubbele straffen eisen en de politie zal de dader aanslaan voor alle schade.
Dat klinkt mooi. En de politie brengt het ook in de praktijk. Agenten die gewond raken, claimen in de regel schadevergoedingen. Ze willen geld zien van de dader.
Maar is dat ook terecht? Mag je van een agent niet een beetje hardheid verwachten? Is geweld niet gewoon een beroepsrisico?
Vorige week claimde een agent van de regiopolitie Groningen een schadevergoeding van vierhonderd euro van een man die hem een oplawaai had verkocht. Geheel in lijn met het ‘nieuwe’ beleid van de dienst. Slaan is betalen.
Justitie wenst echter niet volledig mee te werken aan het beleid. Wat justitie betreft valt geweld namelijk wel degelijk onder het beroepsrisico van de agent. Een aanvaardbaar beroepsrisico en dus geen recht op een schadevergoeding.
Gelukkig voor de agent maakt justitie nog wel onderscheid. Een burger die een diender zomaar een klap verkoopt, kan en mag rekenen op een claim. Maar als diezelfde agent gewond raakt tijdens de daaropvolgende arrestatie, kan de diender fluiten naar zijn geld. Beroepsrisico.
In dit geval betekent het dat de agent in kwestie 200 euro krijgt voor de klap tegen zijn nek, maar geen cent voor het letsel dat hij opliep tijdens de arrestatie. Een aanhouding valt immers onder het normale takenpakket van een agent en dus onder het normale beroepsrisico.
Eigenlijk best logisch.
Bovenstaand verhaal staat vandaag, maar dan zakelijk omschreven, in het Dagblad van het Noorden.