Nog niet zo lang geleden stond half Nederland op de achterste benen.
Onderzoeksjournalist Alberto Stegeman had een lek ontdekt op Schiphol en stond daardoor zichtbaar opgewonden en hoorbaar buiten adem zomaar ineens naast het vliegtuig van de koninklijke familie.
‘Als ik nu een bom had gehad….’
De verontwaardiging was niet van de lucht. Chocoladeletters in de krant. De onvermijdelijke kamervragen. Men sprak er schande van. Schiphol, ga je eens diep schamen. Wij eisen 110% veiligheid. Waterdicht, graag en rap een beetje!
Maar.
Deze week verscheen ineens het bericht dat Stegeman gemanipuleerd zou hebben in zijn uitzending. Zou zou hij een achtervolging in scene hebben gezet en -belangrijker- wel degelijk een geldig toegangspasje hebben gebruikt om op het vliegveld te komen.
Ik weet niet of dat waar is. Justitie zegt het, maar justitie zegt wel meer.
Wat ik wel weet is dat dit toch tamelijk schokkende bericht nauwelijks in de publiciteit is geweest. Ik meen zelfs dat alleen Trouw en NRC er zijdelings aandacht aan hebben geschonken.
Let wel.
Ik vind de beveiliging van Schiphol van nationaal belang. Een journalist mag dan ook bijna alles inzetten om een lek aan te tonen zonder bang te hoeven zijn voor strafvervolging. Een vliegveld waar iedereen en alles maar mag doen en laten wat hij of zij wil, is iets om bang van te worden.
Maar dat geldt wat mij betreft ook voor een onderzoeksjournalist die manipuleert voor zijn kijkcijfers.
Wie onderzoekt de onderzoeksjournalist?