Carlo zit al negen jaar in de tbs en hij is niet blij.
Hij kijkt opvallend lodderig en gedesoriënteerd om zich heen als hij de rechtszaal binnen sjokt. Zijn ogen hangen even aan die van mij als hij met tegenzin voor de rechters gaat zitten.
Carlo heeft vandaag niet echt moeite gedaan om met zijn kledingkeuze de rechters mild te stemmen. Hij heeft gekozen voor provocerend zwart. Draagt een t-shirt van de gemaskerde metalband Slipknot (‘All Hope is Gone’) en om zijn hals hangt een ketting met een groot deinend kruis.
Het haar op zijn hoofd wordt bedekt door een hoofddoek met een curieus motiefje. Een rijtje doodskoppen. Alsof hij zelf de spot drijft met zijn status van enge boef.
Carlo kreeg in Rotterdam ooit zes maanden gevangenisstraf plus tbs met dwangverpleging. Een combinatie van een korte celstraf en een zware beveiligingsmaatregel is niet bepaald cv-materiaal. Tussen de regels van een dergelijk vonnis staat in meervoud en onzichtbaar ‘niet meer loslaten’ gedrukt.
Als de rechters beginnen wijkt de toon van het verhoor niet af van wat gebruikelijk is. De verdachte krijgt vragen over zijn gedrag. Carlo wrijft langzaam met zijn vingers over de gevoelige microfoon voor hem. Het lijkt op treiteren, maar daarvoor is hij al te ver weg.
Dan beginnen de vragen een verwijtend karakter te krijgen en blijkt de normale tactiek voor geen meter te werken bij Carlo.
Hij voelt zich in het nauw gedreven en haalt uit. Ja, hij heeft inderdaad een kussen in de brand gestoken in de tbs-kliniek. En nee, daar heeft hij GEEN kranten op gelegd. Die MAG je toch helemaal NIET HEBBEN in de isoleer! Weer zo’n dikke LEUGEN van jullie ALLEMAAL!
Op elke ogenschijnlijk neutrale vraag van de rechtbank, stuitert keihard een verwijt terug. Carlo begint agressief te worden en de rechtbank neemt gas terug. Gooit het over een andere boeg. Toont begrip. Legt uit dat ze alleen interesse hebben in de waarheid. Ook die van Carlo.
Maar het is al te laat. De tot op dat moment opvallend trage Carlo staat ineens op. Hij gooit een stoel tegen de tafelrand en haalt verbaal uit naar de vrouwelijke rechter.
‘Jij fucking bitch’
De parketpolitie weet niet hoe snel ze van de zitwarme stoelen moeten komen. Een van de heren neemt de trap en vergeet de treden.
Exit Carlo.
Vijftien minuten later is hij terug. Zelfde ritueel. Sjok. Zit. De hangende blik in mijn richting is bozer geworden. Minder vragend. Donker. Hij wil gewoon met rust gelaten worden. Zit al negen jaar in de tbs. Waar ze hem om de haverklap platspuiten en een maand isoleer geven als hij tijdens de maaltijd weer eens ruzie krijgt met een veel te vrijpostige psychopaat. Wat willen de rechters gaan DOEN? Hem twee jaar celstraf geven?
En ja, hij is inderdaad een beetje boos. Maar dat heeft ook een reden. Hij is in het cellencomplex onder de rechtbank in slaap gevallen. Geholpen door Seresta en Valium. En ja, toen hebben ze hem wakker gemaakt. En daar kan hij echt heel chagrijnig van worden. Beetje aard van het beestje.
‘Ik ben normaal best rustig, maar als het mis gaat, dan gaat het extreem mis’
Justitie spreekt van een ernstig feit. Brandstichting. En dat terwijl zijn medebewoners in de buurt waren. Maar de officier ziet ook wel in dat een celstraf geen optie is voor een man die de Vierdaagse waarschijnlijk niet op korte termijn uit zal lopen. En dus is een geheel voorwaardelijke celstraf van tien maanden best een passende straf.
En dat is prima, wat Carlo betreft. Daar heeft hij toch geen last van. De parketpolitie neemt hem weer mee.
Ik zie Carlo met zijn lodderige ogen vertrekken en weet zeker dat deze kleine uitbarsting in de rechtszaal nu al ergens in een computer staat opgeslagen. Klaar om in een gewichtig rapport terecht te komen.
Inderdaad.
All hope is gone