Tot mijn grote verbazing bleef het grotendeels onopgemerkt in de reguliere media, maar ik vond het een uiterst fascinerend verhaal.
Het verhaal van een Britse journalist die in Syrië een document te pakken krijgt waarin pijnlijk helder staat omschreven waarom Assad gifgas gebruikte tegen onschuldige en weerloze burgers.
Waarom hij zich anno 2013 nog verlaagde tot een vreselijke oorlogsmisdaad. Ondanks ons mondiale verleden met vreselijke misdaden tegen de mensheid.
In het document spreekt Assad van operatie Donderslag. Een actie puur gericht op het demoraliseren van de vijand. Op het toebrengen van zoveel mogelijk leed. Zo veel mogelijk burgerslachtoffers.
Het document kent een ijzingwekkende waarheid. Een minutieus omschreven en met militaire precisie uitgevoerde aanslag op de levens van weerloze burgers. Mensen die nooit een wapen hebben opgepakt om met geweld te strijden tegen alles wat in hun ogen niet goed is of anders moet.
De vreselijke waarheid is dat ergens iemand achter een bureau besloot om anderen letterlijk kapot te maken. Op een vreselijke manier. Volstrekt willekeurige moord met een sadistische inslag. Zo veel mogelijk pijn veroorzaken voordat iemand om volstrekt nutteloze redenen schreeuwend van de pijn sterft.
Kinderen. Vaders. Moeders. Grootouders. Dieren.
Afgesloten van vluchtwegen door een bombardement op wegen en spoorlijnen. Uit hun huizen gejaagd door het effectief wegblazen van de daken. En daarna kansloos en weerloos op straat vermoord.
Assad heeft zich schuldig gemaakt aan een vreselijke oorlogsmisdaad. Hij heeft laten zien dat wij ons in het vrije Westen met recht moreel superieur mogen voelen.
De geschiedenis geeft ons gelijk. Wij zijn de Good Guys. Een walgelijke actie zoals Operatie Donderslag zou door ons nooit en te nimmer kunnen worden uitgevoerd.