Wie de krant leest, denkt wellicht een aardig beeld te hebben van de werkelijkheid. Over seksueel misbruik bijvoorbeeld.
De waarheid is helaas een stuk grauwer. Om niet te zeggen diepzwart.
De journalistiek kuist. De details van seksueel misbruik leest u niet. Alsof de oorlogsjournalist zijn camera naast zich neer legt op het moment dat hij de doden ziet liggen.
Misschien dat er hierdoor wel mensen zijn die denken dat het wel wat meevalt met seksueel misbruik. Dat het vast niet erger is dan een beetje friemelen.
Dat is niet zo.
Een meisje van zes ligt op een matras in de woonkamer. Haar vader zet een seksfilm op en dringt bij haar naar binnen.
Ze schreeuwt. Heeft pijn. Ze wil dat het stopt. Hij zegt dat ze stil moet zijn. En gaat door. Het meisje zelf weet na jaren wanneer het wel stopt.
Op het moment dat er wit spul uit zijn piemel komt.
Het meisje stribbelt niet tegen. Verzet zich niet. Ze denkt oprecht dat alle vaders dit wekelijks bij hun dochter doen. Het hoort bij haar leven.
Driehonderd keer geneukt worden door je eigen vader.
Zes jaar later krijgt ze tijdens een schoolexcursie pijn in haar buik. Ze fietst samen met een stagiaire terug naar een bezoekerscentrum. En neemt plaats op een wc.
Niet veel later hangt een babylijfje half uit haar lichaam. Met de voetjes naar beneden. Het meisje kent de enige persoon met wie ze ooit seks heeft gehad maar al te goed.
Haar vader.
Een meisje van 15 is blij met de aandacht van een man van 36. Hij geeft haar waar ze in al haar eenzaamheid zo naar op zoek is.
Tot hij haar op de achterbank van zijn auto kennis laat maken met zijn seksuele voorkeur. Met zijn wereld van sadomasochisme en bondage. En de anale seks waar hij zo dol op is.
Zij kan dagen niet lopen van de pijn, maar keert toch terug. De destructieve kracht van aandacht.
En zo kan ik nog wel even doorgaan. Over kamers met tapijt aan de muur waar kinderen huilend sperma slikken. En geslagen worden. Omdat mannen daar geld voor over hebben. Over pijnlijke onderzoeken in ziekenhuizen en over vaginale en anale bloedingen.
Over kinderen die het moeten doen met een hond. Hele foute studio’s die worden ingericht in keurige rijtjeshuizen. Over baby’s waar mannen geil van worden. Stroomdraden die niet worden ingezet om een lamp te laten branden.
En over kinderen die niets mogen zeggen omdat mamma anders dood zal gaan.
U leest het niet. Of nauwelijks. En zeker niet in deze vorm.
En dat is misschien toch wel een beetje gek.
Ik heb in tien jaar tijd het woord geil nog nooit in een rechtbankverslag kunnen krijgen. Eindredacteuren prefereren de term opgewonden.
Alsof we het hier hebben over een romantisch liefdesspel tussen twee gelijkgestemden.
En ik moet toegeven.
Zelfs het bovenstaande stukje bevat stevige censuur. Ik heb verhalen in mijn hoofd die verder gaan. Veel verder. Je zou er slapeloze nachten van krijgen.
Gaat u zelf maar eens in de rechtszalen van Nederland kijken. Daar gaat het er nog veel ruiger aan toe. Geslachtsdelen heten daar gewoon pik en kut.
Dat u het even weet.
Wij journalisten censureren dagelijks de werkelijkheid als het gaat om seksueel misbruik.
Maar waarom eigenlijk?
brrr kippevel!
Geen tranen in m’n ogen, maar ze rollen over m’n wangen….waarom??????!!!!!!!!
‘Blijf van kinderen af!!!’
Wellicht een beetje raar om op ‘Like’ te klikken gezien de context, dus bij deze ‘gelezen, en ik vind het een goed, duidelijk blog’.
PS Goed dat je de dingen bij de naam noemt, bedoelde ik, en de werkelijkheid niet mooier maakt dan hij is zodat mensen niet denken het valt wel mee.
Zoals jij het beschrijft zo gaat het er aan toe. Kinderen lijden ongelooflijk veel pijn. Alleen omdat die smeerlappen geil worden van kinderen, baby’s zelfs. Houden ze geen rekening mee. Het zakkie moet geleegd worden en het liefst in een kind!
Goed dat je schrijft zoals het is, verschrikkelijk, heb hetzelfde meegemaakt, maar het is zoals het is en die waarheid is gruwelijk! Die is niet te bagatelliseren.
Sommige dingen wil ik gewoon niet weten. Simpelweg omdat ik er niet mee om kan gaan.
Uiterst misleidende titel maar ijzersterk stuk…..
Respect !
Ik wil toch nog iets schrijven
Weet je Chris, ‘NU’ heeft iedereen oor en aandacht voor haar (en dat is ‘goed’).
Over 15 tot 20 jaar, is ze die psychiatrische patiënt waar de maatschappij op neerkijkt en waar ze maar moeizaam haar plek zal kunnen vinden.
Voor het leven getekend blijft ‘voor het leven getekend’
Ergens voel ik dankbaar dat ‘een nieuw leven’ de wereld om haar heen ‘ogen en oren’ mocht geven zodat ‘zij’ nog een kans heeft en/of zou kunnen krijgen.
Nogmaals respect dat je het lef in je hebt om je woorden te ontdoen van cadeau verpakkingen
Al zijn ze te pijnlijk
Ik hoop dat ze over 15 of 20 jaar nogmaals je pen kruist
noteer haar ‘naam’ ze is het waard
Wat ik hierboven aan reacties lees geeft mij te denken. Er wordt gezegd dat Chris schrijft zoals het is. Ik kan zeggen vanuit mijn ervaringen in de rechtszaal dat wat Chris schrijft nog netjes is vergeleken met wat er in de de rechtszalen (bijna dagelijks) te horen is. Ik wil niemand dwingen om eens een zedenzaak bij te wonen, maar dat zou wel een goede eyeopener zijn voor degenen die zedenzaken alleen uit de media kennen.
Ik las een citaat/tweet:
,,Waarom geen details over misbruik: om slachtoffers te beschermen. Is diep beschamend als iedereen weet wat exact is gebeurd,,
Waartegen dacht men het slachtoffer in deze nog te beschermen en hoezo ‘beschamend’? Zou het niet zo zijn dat Chris Klomp met zijn gedetailleerde woordkeuze meer dan wie ook het slachtoffer gezicht geeft ten spijt van de (werkelijke) dader. En dat enkel zo ‘dat beschamend fabeltje’ naar de ‘hersenspinsel container’ verwezen mag worden.
Denk je niet dat details worden verzwegen vanuit ‘dader bescherming’.
Bovendien is men pas dader NA vonnis. Ook ‘mogelijke daders’ hebben recht op bescherming en daar zou een voortijdige (nog voor vonnis) volkswoede op grond van ‘detail waarheden’ beschamend kunnen zijn. Tja, we horen liever niet hoe zoiets zijn weg vindt en vermoedelijk gaat op het moment van zitting het slachtoffer al in bescherming van onze dikke deuren afdelingen waar zij begeleid wordt door onze nog maar net afgestudeerde (met alle respect, maar toch) literatuur psychologen !
Chapeau ‘een rondje voor de kerk’ zou ik zeggen…
Chris doet niet meer en of minder dan het slachtoffer een gezicht geven met alle kenmerkende details welke haar ziel voor het leven tekenen en welke ‘cadeauverpakkingen’ haar onthouden!
Ik wil hier wel even de opmerking plaatsen over een aantal collega’s van Chris die het blijkbaar nodig vonden klasgenootjes van het meisje te benaderen. Nog walgelijker is dat een of andere zakkenwasser haar foto heeft gevonden en online geplaatst, en dat ook haar volledige naam is uitgelekt. O o o wat is het erg en wat moet de vader gestraft worden, maar we moeten wel even allemaal kunnen meekijken.
Merkwaardig dat er niets over het kindje gezegd wordt. Ze is nu 1 en in zekere zin ook slachtoffer van dit heerschap.
Ik hoop dat deze meid haar leven weer enigzins op orde kan krijgen. Ze heeft VWO advies dus hoop dat ze daar nog wat van kan maken. Overigens hoop ik dat ook het kindje gezond is (incest geeft ten slotte een risico op erfelijke afwijkingen) en dat ook het kindje een beetje een mooie jeugd kan worden geboden.
Ik ben blij dat ik jouw werk niet doe.
Is het niet zo dat de wereld, juist door alles te laten zien op teevee of in de pers, ongelofelijk is verhard? We schrikken nergens meer van. Oh, weer een tsunami, oh wat erg, en de volgende week is men het weer vergeten…. Zorg maar dat men inderdaad nog de rillingen krijgt van dit misbruik, stel je voor als dat ook nog eens tot onze dagelijkse info gaat behoren en we er niet meer wakker van gaan liggen. Persvrijheid vind ik prima! sta ik helemaal achter, maar het veroorzaakt alleen in het begin een schok, de mens past zich aan en voila! Geen mens die er nog wakker van ligt, jeugd wat met deze beelden opgroeit???… Dat gaat mij wel te ver!
Ben het helemaal eens met Chris Klomp, de waarheid, c.q. werkelijkheid wordt doorgaans verhuld en versluierd gebracht om het toch maar hapklaar en verteerbaar te houden. Daardoor herkennen mensen wellicht signalen van kindermisbruik niet voldoende, het was immers toch niet zó erg… Blijkt dat de vader zijn dochters jarenlang misbruikt heeft, dat er eerder signalen en veroordelingen waren, maar dat heeft het arme kind niet geholpen. Ik wens je veel wijsheid toe, wij, het lezerspubliek, vertrouwen op de controlerende, verhelderende functie van de pers, die is bij jou in goede handen, je denkt tenminste na.
Ik vraag me exact hetzelfde af en heb het enkele verslaggevers/journalisten recentelijk gevraagd tijdens een van de procesdagen van de Amsterdamse Zedenzaak. Sommige verslaggevers zeggen uit respect liever niet te schrijven over de details van het misbruik/zedendelict, anderen worden gecensureerd door de eindredactie.
Een van mijn polls op crimelink.nl gaat over dit onderwerp.
http://crimelink.nl/poll
Pingback: Journalisten censureren de werkelijkheid van seksueel misbruik - Blog - De Nieuwe Reporter - Journalistiek & Nieuwe Media
Verwijzing/Link welke hierboven geplaatst, geeft reactie mogelijkheid via een andere site. Inhoud identiek, wijze van reactie mogelijkheid ook. Het nut van die link ‘hier’ gaat even aan me voorbij. Of het moet de bedoeling zijn dat iedereen verder reageert via die andere site?
In reactie op een aantal reacties, welke nu dus verspreid gaan, wil ik nog een reactie geven omdat het onderwerp me aanspreekt
Doet die zwakke maag er eigenlijk toe?
Kan het wie dan ook wat schelen of iemand wel of niet geconfronteerd wil worden met de harde werkelijkheid als het gaat om een journalistieke weergave van (want dan weet ik ook nog wel een lijstje dat geschrapt mag worden uit media land)?
Ook de analytische bijdragen welke verwijzen naar ‘ik wil niet geconfronteerd worden met mijn eigen herinneringen, veralgemeniseerd als zijnde slachtoffer’ doen weinig af aan het feit dat hier een journalist durft te benoemen en te schrijven zoals zijn oog en oor mocht waarnemen “het werkelijke gezicht van een zedendelict slachtoffer zoals dit zichtbaar wordt binnen de raadkamers van onze rechters”. Er zijn gruwelijk veel slachtoffers die deze kamers niet eens bereiken, in stilte gaan en nooit gezicht krijgen (we willen liever niet horen en zien?).
CK geeft een weergave van hetgeen zijn ogen en oren mochten waarnemen en vreemd genoeg bied hij daar ook nog de ruimte om de wijze van zijn weergave ter discussie te stellen.
En nog vreemder ‘het schot trof doel’ (het lijkt goed visweer).
Links en rechts proef ik een beetje dat CK zich zou moeten schikken naar elitaire journalistieke spelregels als ,,het was knal rood” of nee toch niet: het was een beetje rood. Of toch niet: het was paars, maar we bedoelen rood. Of laat uw eigen verbeelding daar maar spreken, u begrijpt het vast wel vanachter uw biefstukkie.
Hoe kun je rechtbankverslaggever zijn als je niet mag verwoorden wat zich in een rechtbank afspeelt. Mogelijk een beetje excentriek, eigenwijs, menselijk, of mogelijk ontdoet CK zich even van een journalistiek elitair wenselijk keurslijf?
Hoort juist een CK niet te schrijven wat zijn oren en ogen waarnemen, anders heeft het toch geen zin ‘te schrijven over’. Enkel zo kan toch een ieder zo zuiver mogelijk zijn of haar eigen mening vormen!
Ooohh Chris… Wat heb je hier weer een punt. Gelukkig zijn er nog bloggers die zich niet door een eindredactie laten tegenhouden. Gewoon zeggen waar het op staat. Niks hoeven te verhullen. Omdat het is zoals het is. En niet anders….
Omdat niemand hoeft te kicken op wat dat kind overkomen is. Daarom.
Ik ben het niet eens met de stelling van Chris.
Dat de media, de kranten – hun eindredacties – zedenzaken mooier (vriendelijker) voorstellen dan die zijn, is niet de realiteit.
Waarom zouden we dat doen?
Ik begrijp ook niets van de meeste mensen die hier hebben gereageerd in de zin van dat Chris iets bijzonders aan de kaak stelt.
In welke zaken zijn de (smerige) feiten dan door journalisten verhuld?
Ik hoor die graag.
CK trekt met de term ‘censuur’ een veel te grote broek aan.
Wanneer een grote man een klein kind verkracht, doet dat pijn.
Daar is niet veel verbeeldingskracht voor nodig.
En wat is er mis mee, als het om heel kleine kinderen gaat, om enige terughoudendheid, zonder de feiten te verhullen, te betrachten?
Of een verkrachting nou op een matras gebeurt in de kamer of onder de douche, in de keuken of tegen de schutting van de buren aan.
Wat voegt dat toe anders dan geile belangstelling?
Of het meisje er direct bij moest huilen van de pijn of pas later, pas nadat papa snurkend in slaap was gevallen, is dat feitelijk relevant?
Gedetailleerd beschrijven hoe een verkrachting in z’n werk gaat, voegt naar mijn mening weinig tot niets toe aan bijvoorbeeld de veel meer relevante vraag waarom het gebeurt, waarom er mannen (vaders) zijn die dat doen en waarom er ook moeders zijn die het weten, maar zwijgen.
Mijn mening: de stelling van Chris is veel te kort door de bocht.
Zijn stelling slaat als een lul op een drumstel.
rob zijlstra
rechtbankverslaggever te Groningen en collega van Chris K.
Rob,
Waarom beschrijven we in de krant de doelpunten van een voetbalclub? Je kunt toch ook zeggen dat een van de teams een doelpunt heeft gemaakt?
Iedereen weet hoe dat er ongeveer uit zal zien. Daar is weinig verbeelding voor nodig.
We hebben in NL de laatste tijd twee grote zedenzaken gehad. Benno L. en Robert M. In beide zaken werd in eerste instantie geschreven over groot seksueel misbruik, zonder dat we echt wisten waar het om ging.
Daarmee laat je het inderdaad aan de verbeeldingskracht van de lezers. Met alle gevolgen van dien. Zo maak je monsters.
Een kind verkrachten is niet hetzelfde als foto’s maken van kinderen.
Robert M. zou een baby hebben misbruikt. Punt.
Dan kun je het inderdaad aan de verbeelding van het volk overlaten hoe dat dan is gegaan, maar ik denk dat die verbeelding dan snel om zal slaan in een brandstapel. Mensen vullen in hoe het is gegaan.
Seksueel misbruik van een baby. Dan gaan je gedachten dwalen. Terwijl het in de praktijk vaak om betasten gaat. En een baby betasten is niet hetzelfde als een baby verkrachten.
Voorbeelden genoeg:
Je zin doordrukken na een nachtje stappen is niet hetzelfde als een slachtoffer een mes op de keel drukken en in de bosjes slepen.
Rechtbankverslaggevers weten als geen ander dat misbruik zeer divers is. En dat je er bijvoorbeeld soms best een werkstraf voor op kan leggen.
Maar dan moet je wel uitleggen wat er precies voorgevallen is.
En dat staat los van de verhalen over het waarom. Ook die moeten we vertellen. En dat doen we ook.
Onder andere op deze plek.
RZ, met alle respect toch
Het grootste gros van de mensen kan zich totaal geen voorstelling maken en of durven die weg niet eens te gaan bij de termen seksueel misbruik, incest etc.. Algemeen overheersende reacties ‘ik word ziek bij enkel al de titel kop’, ‘mijn maag draait om als ik bedenk dat men zich vergreep aan een kind’ etc. maken dat ook zichtbaar. Als je echter doorvraagt naar wat zij daar dan denken dat gebeurd zou kunnen zijn, ontdek je pas het afwerende, de schaamte en de taboe sfeer wat een dergelijke teweeg brengt. Maar weinigen die daar hun verbeelding de vrije loop laten, laat staan durven uitspreken.
Daar kan men dan al invullen hoe moeilijk het is voor een slachtoffer om een opening te vinden in een bespreekbaar maken van.
Mensen zijn bij het lezen of horen van dergelijke noemers wel degelijk geneigd om eigen verbeeldingskracht te blokkeren of totaal fout te intrepeteren (het gaat de menselijke moraal, fatsoen en pet namelijk te boven). Ook ligt er wel degelijk een taboe op de wijze van uitspreken ‘wat er dan precies gebeurd is’. En naar mijn mening zijn er wel degelijk, naar eigen inzicht van de schrijver, gepaste afwegingen te maken in welke details er wel of niet toe doen. Toch met details in de taboe sfeer te laten, plaats je ook slachtoffers in de taboe sfeer.
Bovendien, als een mens leest dat er een moord gepleegd is, gaat de mens in reactie ook niet zelf bedenken ‘hoe die moord dan wel gepleegd zou kunnen zijn’. Men schrijft ‘dood geschoten, dood gereden, dood geslagen, noodweer, etc.’, toch men schrijft niet anaal of vaginaal met geslachtsdeel, voorwerp, vingers etc. gepenetreerd, of gedwongen tot orale seks of een oraal tot zich nemen van een orgasme etc.. Waarom niet? Waarom mag niet zichtbaar worden in welke gradaties dit soort verwerpelijkheden zijn weg vinden bij kinderen (welke vaak een levenlang onbegrepen blijven en in stilte gaan door de taboe welke op details rusten). Ik ben het met CK eens dat dit soort details meer duidelijkheid verschaffen en daarmee ook meer begrip kweken voor. Bovendien ram je werkelijke slachtoffers met details niet terug de aarde in, toch bied je ruimte om te herkennen, voorzichtig te uiten, te reageren en of bespreekbaar te maken.
Perverse behoeften laten zich daarnaast niet temperen door een gebruik van algemeen samenvattende noemers, die stijve krijgen dit soort lieden al bij dat krantenkopje en weer anderen wenden zich af omdat ze niet geconfronteerd willen worden met ‘zichzelf’ (ze weten namelijk donders goed wat ze doen !).
Daarnaast begrijp ik niet waarom er nu juist aangaande dit onderwerp een beperking zou moeten zijn in de journalistieke vrijheid van eigen waarneming, inzicht en schrijfstijl?