Wie de krant leest, denkt wellicht een aardig beeld te hebben van de werkelijkheid.
Over seksueel misbruik bijvoorbeeld. De waarheid is helaas een stuk grauwer. Om niet te zeggen diepzwart.
De journalistiek kuist. De details van seksueel misbruik leest u niet. Alsof de oorlogsjournalist zijn camera naast zich neer legt op het moment dat hij de doden ziet liggen. Misschien dat er hierdoor wel mensen zijn die denken dat het wel wat meevalt met seksueel misbruik. Dat het vast niet erger is dan een beetje friemelen.
Dat is niet zo.
Een meisje van zes ligt op een matras in de woonkamer. Haar vader zet een seksfilm op en dringt bij haar naar binnen.
Ze schreeuwt. Heeft pijn. Ze wil dat het stopt. Hij zegt dat ze stil moet zijn. En gaat door. Het meisje zelf weet na jaren wanneer het wel stopt.
Op het moment dat er wit spul uit zijn piemel komt.
Het meisje stribbelt niet tegen. Verzet zich niet. Ze denkt oprecht dat alle vaders dit wekelijks bij hun dochter doen. Het hoort bij haar leven.
Driehonderd keer geneukt worden door je eigen vader.
Zes jaar later krijgt ze tijdens een schoolexcursie pijn in haar buik. Ze fietst samen met een stagiaire terug naar een bezoekerscentrum. En neemt plaats op een wc. Niet veel later hangt een babylijfje half uit haar lichaam. Met de voetjes naar beneden. Het meisje kent de enige persoon met wie ze ooit seks heeft gehad maar al te goed.
Haar vader.
Een meisje van 15 is blij met de aandacht van een man van 36. Hij geeft haar waar ze in al haar eenzaamheid zo naar op zoek is.
Tot hij haar op de achterbank van zijn auto kennis laat maken met zijn seksuele voorkeur. Met zijn wereld van sadomasochisme en bondage. En de anale seks waar hij zo dol op is.
Zij kan dagen niet lopen van de pijn, maar keert toch terug. De destructieve kracht van aandacht.
En zo kan ik nog wel even doorgaan. Over kamers met tapijt aan de muur waar kinderen huilend sperma slikken. En geslagen worden. Omdat mannen daar geld voor over hebben. Over pijnlijke onderzoeken in ziekenhuizen en over vaginale en anale bloedingen.
Over kinderen die het moeten doen met een hond. Hele foute studio’s die worden ingericht in keurige rijtjeshuizen. Over baby’s waar mannen geil van worden. Stroomdraden die niet worden ingezet om een lamp te laten branden.
En over kinderen die niets mogen zeggen omdat mamma anders dood zal gaan.
U leest het niet. Of nauwelijks. En zeker niet in deze vorm.
En dat is misschien toch wel een beetje gek.
Ik heb in tien jaar tijd het woord geil nog nooit in een rechtbankverslag kunnen krijgen. Eindredacteuren prefereren de term opgewonden.
Alsof we het hier hebben over een romantisch liefdesspel tussen twee gelijkgestemden.
En ik moet toegeven.
Zelfs het bovenstaande stukje bevat stevige censuur. Ik heb verhalen in mijn hoofd die verder gaan. Veel verder. Je zou er slapeloze nachten van krijgen.
Gaat u zelf maar eens in de rechtszalen van Nederland kijken. Daar gaat het er nog veel ruiger aan toe. Geslachtsdelen heten daar gewoon pik en kut.
Dat u het even weet.
Wij journalisten censureren dagelijks de werkelijkheid als het gaat om seksueel misbruik.
Maar waarom eigenlijk?