Een wegens seksueel misbruik veroordeelde man is onlangs bijna doodslagen in de gevangenis in Dordrecht. Medegedetineerden sloegen hem in elkaar en bewerkten hem met een mes.
Men zegt dat hij nu met hersenletsel op een speciale afdeling ligt.
Misschien kijk ik teveel naar het ‘debat’ op het internet, maar erg vrolijk kan ik daar opnieuw niet van worden.
De algemene consensus op het onlangs voor de Nobelprijs voor de vrede genomineerde internet is dat de door ons zo verfoeide criminelen hier een goede daad hebben verricht. De kindermisbruiker verdient immers niet beter en als de rechtbank weigert om de man op gepaste wijze af te straffen, dan doen we het zelf wel even. Dat we hierbij criminelen die wellicht geen haar beter zijn ‘inzetten’ als beulen, lijkt niet te deren.
Let wel.
Het slachtoffer in kwestie is veroordeeld tot een celstraf van zeven jaar plus tbs. Blijkbaar meent de goegemeente dat een dergelijke straf – in de praktijk met gemak meer dan vijftien jaren achter de deur – een lichte straf is.
‘Ja hoor, softe linkse rechtbankverslaggever, allemaal mooi en aardig. Maar het zal je eigen kind maar zijn die door deze smerige pedofiel onder handen wordt genomen. Dan piep je wel anders!
Dat zou best eens kunnen. Maar is geen argument.
In een beschaafd land rust het geweldsmonopolie bij de overheid. Die mag fysiek optreden en zelfs ons grootste recht afpakken. Onze vrijheid.
Maar niet zonder slag of stoot. Het geweldsmonopolie kan niet zomaar leiden tot fysiek optreden. Er zijn allerlei regels aan verbonden en als de overheid die regels passeert, is er een heel rechtsysteem om dat achteraf recht te zetten en te corrigeren.
Gedreven door emotie voor eigen rechter spelen doorkruist dat geweldsmonopolie. Ineens wordt er niet meer objectief en genuanceerd gekeken naar straf, strafmaat, vergelding en genoegdoening. Nee, we bepalen zelf wel even wat goed is en wat niet.
Eigenrichting is de bijl aan de wortel van de rechtstaat. Je geeft er een ieder het recht mee om vreselijke fouten te maken.
Om bijvoorbeeld een nabestaande van een van de slachtoffers van Lucia de B. een wapen in handen te geven. Zo’n vreselijke engel des doods heeft toch immers niet het recht op een veilige detentie?
Of stel dat je de trotse vader bent van een 23-jarige dochter. Een mooie vrouw. Stewardess. Op een slechte dag vinden ze haar – vermoord en verkracht – terug in het huis van haar oma. Justitie arresteert twee verdachten. De rechter komt tot een veroordeling. De twee gaan de cel in.
De beulen staan klaar.