Ik ben niet altijd rechtbankverslaggever geweest.
Er was een tijd dat ik in een grijsgroen uniform volk en vaderland diende. Met rang en al.
Eén team, één taak.
Mijn bijdrage aan de veiligheid in Nederland is van werkelijk onschatbare waarde geweest. De statistieken spreken ontegenzeggelijk in mijn voordeel. De Veluwe is in mijn tijd geen enkele keer overlopen door de vijand.
Ik ben een kleine twee jaar onder de wapenen geweest en eigenlijk heb ik ondanks al dat ge-oefen nooit het idee gehad ooit klaar te zijn geweest voor een oorlog.
Zo weet ik nog heel goed dat onze eenheid vrolijk door bleef graven aan volstrekt zinloze schuttersputjes toen de oefenvijand (vervaarlijk uitziende commando’s) al lang en breed door het kamp stampte. Verloren zonder het te weten.
Er waren ook in mijn tijd al collega’s die uitgezonden werden. Ze maakten elkaar gek met de extra bonussen die een uitzending op zou leveren. Zakken vol met NATO-geld.
Toen Mike ergens eind 1975 werd geboren, zullen zijn ouders nooit hebben kunnen bevroeden hoe zijn leven er uit zou gaan zien.
Mike werd beroepsmilitair in het Nederlandse leger en ging samen met zijn kameraden naar Bosnië. Daar zag hij dingen die een 20-jarige Hollandse jongen eigenlijk niet zou moeten zien.
Eenmaal terug in Nederland probeerde hij het normale leven weer op te pakken. Mike kwam echter in aanraking met justitie en gleed verder weg. De term agressie begon als een rode draad door zijn leven te lopen.
Op 22 november 2009 ging het bijna fataal mis. Uiteraard weer eens in het uitgaansleven van Groningen.
De toch al door oorlogsgeweld aangetaste stoppen van Mike sloegen finaal door toen hij de nieuwe vriend van zijn ex zag. In blinde woede haalde hij uit met een bierglas. Het slachtoffer overleefde de aanslag, maar dat had net zo goed anders kunnen aflopen.
Bloed heeft de wonderlijke eigenschap nogal doorslaggevend te zijn als het om leven gaat.
Voor Mike zelf is de zaak helder. Een normaal mens accepteert de teleurstelling van een verloren liefde en gaat verder met zijn leven.
Maar Mike is niet normaal. Met mijn voorgeschiedenis ligt het gewoon anders.
Als Mike op een maandagmiddag de rechtbank instapt, lijkt hij eigenlijk in niets op een stoere militair. Hij ziet er zelfs kwetsbaar uit, al probeert hij dat manmoedig te verbergen.
Hij heeft oprecht spijt van wat hij heeft gedaan, maar spijt – zo weet Mike – komt altijd na de daad en nu kan hij er niets meer aan veranderen.
Het is zoals het is, maar de rechters kunnen er van op aan dat hij dit nooit weer zal doen. Een opmerking die de rechtbank zichtbaar met vragen achterlaat.
Want was het niet dezelfde Mike die na zijn uitzending al vijf keer eerder voor geweld met justitie in aanraking kwam? Ondanks een eerder opgelegde agressie-cursus en voorwaardelijke straffen?
Dat is zo, weet Mike, maar dit was anders. Heftiger. En eigenlijk gedraagt hij zich nog niet eens zo heel erg slecht. De rechtbank moet maar eens kijken hoe het zijn collega-soldaten is vergaan. Die zijn nog veel erger. Zitten ook vast of slijten hun dagen ergens in de psychiatrie.
Nee, nazorg was niet de sterkste kant van Defensie toen Mike weer in Nederland was. Er was een aalmoezenier waar je mee kon praten en dat was het wel.
Voor Mike dreigt nu een tijdelijke uitsluiting uit deze maatschappij. Een gevangenisstraf van zestien maanden. Daarna moet de hulpverlening maar kijken hoe hij zijn verstoorde leven weer op de rails kan krijgen.
Want je kunt iemand best een oorlog insturen.
Maar hoe haal je hem er weer uit?
In mijn nabije omgeving gezien dat iemand totaal veranderd terug kan komen. Nazorg is blijbaar niet stoer. Triest !
Heb een buurman met Ptss uit Libanon en een schoonzoon met Ptss uit Bosnie. 2 totaal verschillende vormen van Ptss. Mar beiden op verschillende momenten onvoorspelbaar. En dan vallen ze terug in ‘survival-mode’, wat voor hun omgeving heel gevaarlijk kan zijn. Gelukkig zijn beiden geen drinkers of gebruikers, dat scheelt, maar het is een ‘immer aanwezig monster dat op de loer ligt’. Je komt er nooit van af.
En laten we maar zwijgen over de nazorg van Defensie. Voor de Libanon-ganger was die er gewoon niet. Punt. Voor de Bosnie-ganger was die er wel, maar eigenlijk tegen heug en meug. Je moet overal zelf achteraan, en dat is nou net wat je als militair die worstelt met zijn trots nou niet gaat doen.
Dit soort verhalen zoals je beschrijft zullen nog vele malen de revue passeren. Helaas.
Erger is dat we kennelijk niet genoeg bij machte zijn om van het verleden te leren en eens ECHT nazorg gaan bieden aan hen die dat nodig hebben!
Defensie beschouwt het ptss als een gedeelde verantwoordelijkheid, de soldaten in kwestie zijn immers vrijwillig zelf in die ellende gestapt.
Ze werden echter niet verteld dat als ze tekenden bij defensie zij de kans liepen, nee dat het vrijwel zeker zou zijn dat ze een heel ernstig trauma, bijna onverwerkbaar, zouden oplopen dat hen voor de rest van het leven zou vervolgen in de vorm van fobia’s, psychoses, depressies nachtmerries, gedragsstoornissen etc. en dat er dan geen genezing zou zijn of voldoende steun.
Door de leugens van defensie hebben de militairen een contract getekend dat frauduleus genoemd kan worden. Als defensie open had gestaan voor de realiteit van de gevolgen van oorlog hadden zij veel meer kunnen doen naast eerlijke voorlichting om schade te voorkomen of probere te herstellen.
Verder geloof ik niet dat die `jongens en meisjes`, zoals ze steeds genoemd worden in de media en door aanhangers van de gevaarlijke en/of illegale missies, zelf genoeg wisten over het leven en de politiek dat ze bewust waren van de realiteit van misbruik en criminaliteit van de staat tegen burgers door ze met leugens te werven voor politieke en financiele en ideologische belangen van hun opdrachtgevers.
Afghanistan, Irak, allebei illegale oorlogen en ik schaam me voor Nederland.
Bosnie, een slechtgeorganiseerde puinhoop, veroorzaakt door amateuristische bestuurders en falende militaire gezagsdragers.
De slachtoffers bij `het personeel` interesseert ze niet, het zijn er honderdduizenden, militairen die gek werden in de westerse wereld die zo beschaafd is.
Ik heb een keer zo een militair met ptss behandeld, maar ook andere mensen met trauma´s van oorlogsgeweld, zij lijden aan ernstige psychische problemen, hun schuldgevoel over hun vrijwillige deelname maakt genezing moeilijker. Ik zal er hier verder niet over uitweiden.
De rechter gaat weer opnieuw geweld toe passen op de militair met zijn gevangenisje en de behandelaars zijn er niet of ontbreekt het de kennis of voelen zich niet verantwoordelijk voor het leed dat deze militair werd aangedaan. Ik schreef het al eerder, met al die zieke mensen heeft de maatschappij niets aan de rechter. Obseleet verschijnsel mi.
antoni: ik heb het al vaker gezegd, een rechter heeft niet alleen het recht om te straffen, maar ook om behandeling te eisen, desnoods in een verplicht kader. Het zou mij niet verbazen als we dat hier ook weer terug zien.
He! Sergeant-Majoor Klomp in the house!
En diezelfde regering verplicht ons bijvoorbeeld om met een gordel in de auto te zitten … want we zijn toch zooooooo bezorgd om onze burgers!