Wat doe je als ineens een collega opduikt in de rechtszaal?
Een man die je voor aanvang van de rechtszaak vriendelijk vraagt om het ‘een beetje rustig aan te doen’, allemaal?
Nog niet zo lang geleden werd ik met deze situatie geconfronteerd.
Een collega werd verdacht van het bezit van kinderporno en hij moest zich melden bij de rechtbank in Groningen. Ik had op de aan de pers verstrekte dagvaardingen al gezien dat zijn naam op de rol stond.
De collega was strikt genomen al geen collega meer. Hij was op dat moment al geschorst bij het bedrijf waar ik ook werkzaamheden voor verricht.
Als rechtbankverslaggever dien je zonder aanzien des persoons te schrijven over rechtszaken. Collega of niet.
Maar als mens heb je ook te maken met gevoel en ik kon en kan niet ontkennen dat ik medelijden voelde met deze man. Hij zat dicht tegen zijn pensioen aan en zag zo op het einde van zijn werkzame leven een wereld van ellende op zich af komen. Hij leed zichtbaar en hoorbaar onder de druk van de vervolging.
Wat te doen?
Op zich zou het beslist niet de eerste keer zijn dat ik bewust een rechtszaak over heb geslagen of een zaak heel erg sober heb gebracht.
Ik kan me nog de keer herinneren dat ik samen met een collega weg ben gelopen bij een kinderporno-zaak omdat er een gerede kans bestond dat de verdachte door publicatie zelfmoord zou plegen. Wij wogen op dat moment de belangen van de verdachte af tegen het belang van publicatie.
En je hoeft niet elke kinderporno-zaak in de krant te zetten om het publiek een beeld te geven van wat er speelt in de maatschappij.
Een andere keer besloot ik geen initialen te plaatsen, omdat de verdachte in kwestie anders zijn bijzondere en door de samenleving hogelijk gewaardeerde baan op zeker zou verliezen. En wie ben ik om een carriere onnodig af te breken? Een rechtbankverslaggever straft niet.
Ik straf niet, maar ik vind wel dat ik altijd uit moet kunnen leggen waarom ik bepaalde keuzes maak. Er moet een duidelijke reden zijn om niet te publiceren of ingetogen te publiceren.
Wat de rechtszaak tegen mijn collega betreft. Ik kon met de beste wil van de wereld geen reden bedenken om het niet te doen.
Medelijden kan nooit een reden zijn. Er valt in elke zaak wel enig medelijden te ontdekken. Daar hoef je de verdachte niet eens voor te kennen.
En het feit dat het hier om een collega gaat, leek me ook al niet relevant. Vriendjespolitiek. Ons kent ons.
Ik besloot dus gewoon de zaak bij te wonen en er over te publiceren. Neutraal en objectief.
Zoals het hoort.