Wat doe je als ineens een collega opduikt in de rechtszaal?
Een man die je voor aanvang van de rechtszaak vriendelijk vraagt om het ‘een beetje rustig aan te doen’, allemaal?
Nog niet zo lang geleden werd ik met deze situatie geconfronteerd.
Een collega werd verdacht van het bezit van kinderporno en hij moest zich melden bij de rechtbank in Groningen. Ik had op de aan de pers verstrekte dagvaardingen al gezien dat zijn naam op de rol stond.
De collega was strikt genomen al geen collega meer. Hij was op dat moment al geschorst bij het bedrijf waar ik ook werkzaamheden voor verricht.
Als rechtbankverslaggever dien je zonder aanzien des persoons te schrijven over rechtszaken. Collega of niet.
Maar als mens heb je ook te maken met gevoel en ik kon en kan niet ontkennen dat ik medelijden voelde met deze man. Hij zat dicht tegen zijn pensioen aan en zag zo op het einde van zijn werkzame leven een wereld van ellende op zich af komen. Hij leed zichtbaar en hoorbaar onder de druk van de vervolging.
Wat te doen?
Op zich zou het beslist niet de eerste keer zijn dat ik bewust een rechtszaak over heb geslagen of een zaak heel erg sober heb gebracht.
Ik kan me nog de keer herinneren dat ik samen met een collega weg ben gelopen bij een kinderporno-zaak omdat er een gerede kans bestond dat de verdachte door publicatie zelfmoord zou plegen. Wij wogen op dat moment de belangen van de verdachte af tegen het belang van publicatie.
En je hoeft niet elke kinderporno-zaak in de krant te zetten om het publiek een beeld te geven van wat er speelt in de maatschappij.
Een andere keer besloot ik geen initialen te plaatsen, omdat de verdachte in kwestie anders zijn bijzondere en door de samenleving hogelijk gewaardeerde baan op zeker zou verliezen. En wie ben ik om een carriere onnodig af te breken? Een rechtbankverslaggever straft niet.
Ik straf niet, maar ik vind wel dat ik altijd uit moet kunnen leggen waarom ik bepaalde keuzes maak. Er moet een duidelijke reden zijn om niet te publiceren of ingetogen te publiceren.
Wat de rechtszaak tegen mijn collega betreft. Ik kon met de beste wil van de wereld geen reden bedenken om het niet te doen.
Medelijden kan nooit een reden zijn. Er valt in elke zaak wel enig medelijden te ontdekken. Daar hoef je de verdachte niet eens voor te kennen.
En het feit dat het hier om een collega gaat, leek me ook al niet relevant. Vriendjespolitiek. Ons kent ons.
Ik besloot dus gewoon de zaak bij te wonen en er over te publiceren. Neutraal en objectief.
Zoals het hoort.
Erg heftig..
Erg heftig…
Ik weet nog dat ik een rechtbank verslag moest schrijven over een kinderporno zaak, een maand of twee geleden. Ik werd gewoon kwaad! en kon niet objectief blijven, hoe graag ik dit ook wou overal in mijn verslag kon je tussen de regeltjes door lezen over hoe ik er echt over dacht…
Hieruit bleek ook gelijk dat ik geen goede rechtbankverslaggever zou worden mocht ik dat als beroep kiezen. 😉
Ik ken de zaak en ben blij dat ik niet in je schoenen stond. Geen gouden regel in dit soort gevallen: je had in dit geval ook kunnen besluiten niet te berichten, of wel, zoals je gedaan hebt.
lekkere matennaaier ben je dan!
Chris,
Een rechtbankverslaggever hoort de zaken die in de rechtbank spelen te verslaan. Zonder onderscheid des persoons imho. Want als je daaraan begint, dan begeef je je op het hellende vlak van de willekeur.
In het geval van de man die mogelijk zelfmoord zou gaan plegen: Dat is natuurlijk heel erg, maar nooit de schuld van de boodschapper. Hij zat natuurlijk niet voor zweetvoeten in het beklaagdenbankje….
En zaken overslaan ivm bekendheid in de plaatselijke omgeving ben ik al helemaal tegen. Dat is een flagrante belediging voor alle verdachten waarover je wel publiceert, die puur op geografische gronden aan de publieke schandpaal genageld wordt!
@Pot: het is onmogelijk om alle zaken die in de rechtbank spelen te verslaan. De rechtbank in Groningen heeft op een normale dag zo tussen de 30 en 40 rechtszaken te doen, verdeeld over zo tussen de vijf en negen zalen. Op jaarbasis hebben we het over 10.000 vonnissen. Daar doen we er uiteraard maar een klein deel van.
Journalistiek is willekeur, al zou ik zelf liever een ander woord willen gebruiken. Ik kies dagelijks welke zaken ik wel doe en welke niet. Die afweging is een journalistieke afweging. Wat is interessant en wat niet? Wat kan gevolgen hebben voor velen en wat blijft beperkt tot de kantlijn van de samenleving?
De zelfmoord zou zeker niet mijn schuld zijn geweest, maar het is wel een overweging waard. Als ik moet kiezen tussen een leven en het verschil tussen 74 gepubliceerde verhalen over kinderporno of 73, dan kies ik voor het laatste.
Helemaal mee eens Chris,
Zolang je maar niet de keuze maakt om een publiek interessante zaak niet te verslaan om dergelijke redenen. Dan komt een stukje integriteit om de hoek kijken.
Discriminatie pur sang, mensen die een hoog gewaardeerde baan hebben in deze maatschappij die mag je niet uit de wind houden, dat kan echt niet meer in deze maatschappij waar een ieder transparantie zo belangrijk denkt te vinden.
Juist mensen met een hoog gewaardeerde baan, die hebben juist een heel uitgebreid netwerk, die dien je als voorbeeld te stellen in de maatschappij. Doe je dat niet dan schreeuwt het volk van graai en klasse justitie. Vaak zitten mensen met het zelfde afwijkende gedrag in het netwerk van de hoog geplaatste persoon.Machtige mensen met een illegale hobby zijn vaak erg betrokken bij de verzamelwoede van zichzelf en de collega verzamelaar.
Illegale praktijken zoals mensenhandel worden instant gehouden door de financiën en contacten van juist de heren die hoog aanzien en macht hebben, alleen al door deze positie enorm veel faciliteiten kan bieden met een uiterst geringe kans om in beeld te komen bij justitie.
Je collega is zeker vrijgesproken van het op een illegale manier in het bezit te zijn van kinderporno. Hij kan zich beroepen op de persvrijheid, doet Jolande van de Graaf toch ook met de vertrouwelijke informatie die zij verkreeg door mensen bewust te sturen tot haar doelstelling is bereikt.
Je had juist je collega die bijna met pensioen gaat niet moeten sparen. Pedofilie begint vaak op een leeftijd die om en nabij de vijftien jaar is.
Jij weet niet wat je collega de afgelopen 50 jaar allemaal met minderjarigen heeft uitgespookt.
De man durft vast nog wel een keer het risico te wagen om gepenetreerde baby’s online te bekijken. Je collega’s zorgen er immers wel voor dat de omgeving nooit te weten komt dat hij het was.
@daler: ik schrijf niet om mensen te beschadigen. Of ze nu een hoog gewaardeerde baan hebben of niet.
Ik weet niet wat mijn collega de afgelopen 50 jaar heeft uitgespookt. Ik weet wel wat er in de dagvaarding stond en daar heb ik me aan te houden, zo lang het tegendeel niet blijkt.
Nogmaals: we laten de straf over aan de rechtbank. Wij berichten alleen maar.
Voor de wet is iedereen gelijk!
Vakmanschap is Meesterschap.
Pingback: Tweets that mention Collega als verdachte « Rechtbankverslaggever -- Topsy.com
@dejoker: zo is dat. Maar ik ben de wet niet.
Jeetje, wat zal je dan raar staan te kijken zeg..
Chris,
Net of je de nadruk er op legt dat jij de rechter niet bent. Maar zijn we dat niet op onze eigen manier allemaal een beetje. Een rechtbankverslaggever staat er wat dichter bij, en is misschien volkomen ongewild maar even onontkomelijk net ietsje meer rechter dan de gemiddelde burger. Je zult keuzes moeten maken,zou je dat niet meer doen, ook dan maak je een keuze….:
Dan ben je geen rechtbankverslaggever meer.
Dat het een keer iemand is die je kent, een collega,..
Zie het als een levensles. Je wordt eens stevig met je neus op de feiten gedrukt, ziet eens extra hoe gevoelig het ligt.
Ik denk dat je na zo’n ervaring gewoon een stukje betere rechtbankverslaggever bent. Straks staat er iemand die je helemaal niet kent, maar hij lijkt wel een beetje. Of de zaak lijkt er zoveel op… Het hoort bij het leven Chris.
Zo ken ik het verhaal van een doodgraver. Eentje met net zo’n grote bek als ik. Hij zat daar niet mee. Op de rand van zo’n kuil zijn boterham en een blikje, pratend met een oude schedel op de hoop aarde.
Op een dag brengen ze een kleine kist. Die kleine heeft hij gekend. Ongeluk, niet goed uitgekeken…
Huilende familie vertrekt, de dragers laten het kistje zakken. Ze gaan ook weg. En die doodgraver staat daar, alleen, met zijn grote mond, en zijn gevoelens, en doet zijn werk. Zijn gruwelijkste klus ooit.
Ik had willen afsluiten met: “Ruilen Chris?”, maar besef me toch op tijd dat je een hele toffe rechtbankverslaggever bent, een brokje mens.
En die klus, ik geloof dat die intussen al geklaard is, en nooit vergeten. Dus laat die vraag maar zitten…
@jean: ik voel mij geen rechter en ik ben geen rechter. Ik heb (journalistiek) geen enkel oordeel over een verdachte. Ik word geacht net zo kritisch te zijn op de verdachte als op het slachtoffer, de rechter en de officier van justitie.
Dat is de theorie en dat is ook de praktijk. Ik heb er geen enkele moeite mee om de meest gruwelijke moord objectief te verslaan of de meest heftige zedenzaak onbevangen tegemoet te treden.
Misschien komt dat ook door mijn ervaring (dit jaar zit ik al weer negen jaar in de rechtbank) waardoor je leert dat geen zaak zwart/wit is en dat er bijna altijd wel een reden of een excuus of soms zelfs een rechtvaardiging te vinden is.
***Ik heb er geen enkele moeite mee om de meest gruwelijke moord objectief te verslaan of de meest heftige zedenzaak onbevangen tegemoet te treden.***
Misschien twijfel ik in het algemeen een beetje te zeer aan die noodzakelijke instelling. Echter heb ik ook geen aanleiding om je niet op je woord te geloven.
Knap staaltje vakmanschap voor wie dat waar maakt.
Dat je ook nog altijd een menselijke kant hebt, en tussen dat zwart en wit ook de grijstinten ziet, dat kunnen we hier op je blog zelf constateren
Dat er nog wel eens vaker gevalletjes zullen zijn, die het wat persoonlijker maken, zoals in bedoeld geval een collega. Het houdt je scherp.
Daarom ook trok ik die vraag: “Ruilen Chris?” in.
Die vergelijking ging namelijk mank…. Jij moet blijven kiezen, die grafdelver (ondergetekende) stond door zijn eigen gevoelens klem in een situatie waar hij geen keuze meer had.
Soms leer ik zo, terwijl ik ze schrijf beter kijken naar mijn eigen vergelijkingen.
Sorry dat ik ze dan af en toe “vergeet” te deleten, en toch afwacht wat ik op mijn brood krijg
Zou het beter zijn dat *IK* terug keer naar een situatie waar ik mijn fouten verstop….?
Ook die vraag kan ik intrekken, ben te oud geworden voor verstoppertje
Mooi is dat zeg.. De een heeft een collega als pedo en de ander reageert daar weer op. Mooi gezelschap hier zeg.
Ik wil bij deze even kwijt dat de thematiek hier een kanker in de samenleving is. 3 generaties in mijn familie zijn misbruikt geweest als minderjarige, en dan praat ik nog niet eens over de verwoeste levens van de duizenden zoniet tienduizenden slachtoffers hiervan in dit land, ieder jaar weer.
En bij deze zeg ik: Hoe meer publiciteit je hieraan geeft hoe beter.
Het geniepige, stiekume karakter van mensen die hierop kicken heeft zo vreselijk veel levens kapotgemaakt en doen dat iedere dag nog dat het me echt tegen de borst stuit om ook maar een greintje medelijden met dit soort mensen te hebben.
Ten tweede zijn het met name de mensen van aanzien die hiermee weg denken te kunnen komen. Slachtoffers en getuigen worden zelden gehoord, maar die hebben wel een lven vol schaamte, angsten en trauma’s te danken aan dit soort.
Verplicht castreren is de enige passende straf.
@Bolero
Ondergetekende is geen dader naar jou of je familie. Echter begrijp ik terdege dat ook ik jou pijn kan doen. Daar waar dat gebeurd zou zijn, spijt mij dat.
Ik wil je er echter gelet op je slot zin op wijzen, dat mij die castratie ronduit wordt geweigerd, daar waar ik er vrijwillig om vraag.
En bovendien blijkt in de praktijk, dat dit geheel anders kan uitpakken dan jij en velen zullen denken (ik ben chemocastraat, al jaren)
Het ontbreekt in vele opzichten aan deskundige begeleiding en castratie kan ook psychische remmen wegnemen die ook jij bij een zware crimineel liever niet ziet verdwijnen.
Bolero,
Op Broken Tulip hebben we een probleem!!! Het lijkt wel of alles daar om die persoon van de dader draait.
Sporadisch komen er in het besloten deel verhalen los van de slachtoffers.
Die verhalen zijn nodig!!!!!!!
Wat kan ik meer doen dan jullie smeken….
please have us your story, Broken Tulip is a place with respect from both sides
Als we een toekomst willen met minder slachtoffers, dan moeten we ons daar van twee kanten heel hard voor durven geven…..zou het dat niet waard zijn!!!
@Chris,
Deze draad is nu wat ouder en het zijn in feite nagekomen berichten. Ik wil echt je blog niet kapen,maar het lijkt dat Bolero in een kwetsbare positie is. Wat kan ik meer doen dan een handreiking,
en zo mogelijk duidelijk maken dat in mijn geval het verleden zich niet zal herhalen.
Het staat jou echter vrij om me eruit te schoppen, mijn respect hou je toch, dat weet je